‘Er is in Brussel enkel rioolwater, verder niets.’ Op stap met Brusselse jongeren in de Blaarmeersen

Ondanks enkele incidenten in het recreatiedomein de Blaarmeersen blijven Brusselse jongeren terugkeren naar Gent. ‘We zoeken gewoon afkoeling.’

Woensdagmiddag, de trein van Brussel-Noord naar Gent. “Rennen, rennen, rennen!” Drie gastjes hollen met rugzak naar de aankomende trein. Ze zijn een van de vele groepjes Brusselse jongeren die naar Gent afzakken om te gaan zwemmen. Ze zijn opgetogen: “Het is warm en wat doe je dan?”

In Brussel-Zuid komt een dertigtal jongeren bij me zitten. Als ik vraag of ze naar de Blaarmeersen gaan, grinniken ze. Volgens de groep heeft Brussel geen recreatiemogelijkheden. “Bij ons is er niets, rien”, zegt Soufian (17). De examens zijn gedaan en de jongeren willen plezier maken. Onderweg naar Gent, zit de sfeer er goed in: de groep begint te rappen en te zingen.

Hassan vertelt dat de groep in Brussel-Zuid politiecontrole kreeg. “Dat is altijd zo”, vullen zijn vrienden aan. “Wilt u straks bij ons chillen?”, vraagt Hassan nog. “Als we tenminste binnen geraken”.

Polsbandje

Aan de ingang van de Blaarmeersen staan twee rijen. Links schuiven mensen aan die niet van Gent afkomstig zijn. Kostprijs: 4 euro. Aan de rechterzijde mogen Gentenaren wachten: zij betalen niets. De groep uit Molenbeek staat even later ook in mijn rij. Ze vertellen dat hun Lijn-bus vanaf het Gentse station werd achtervolgd door een politiewagen. “Gewoon omdat we van Brussel zijn.” Ondertussen halen ze hun identiteitskaart boven, want dat is wat er gebeurt aan de kassa: een paspoortcontrole. Nadat we een roze polsbandje krijgen, worden we verzocht aan te schuiven aan een tweede checkpoint. Ook daar moeten we onze identiteitskaart tonen. Enkele meter verder nog eens, waarna we eindelijk het domein mogen betreden.

Het is vrij kalm. Niet zoals op zaterdagen. Terwijl mijn reisgenoten een plekje uitzoeken, ga ik met jongeren praten. Een andere groep jongens uit Brussel herhaalt wat ik al hoorde: “Er is in Brussel enkel rioolwater, verder niets.” Majide (28) bevestigt dat er soms incidenten zijn. Hij legt uit dat er rivaliserende groepjes jongeren uit de hoofdstad elkaar hier tegenkomen.

Plots klinkt er gejoel. Als we gaan kijken, zien we dat de gasten kaarttrucjes tonen aan elkaar. De security is er snel bij. “Niets aan de hand”, zeggen de jongeren. Even later maakt een groepje jongeren muziek met djembés. Te veel lawaai, blijkbaar. De security maakt er meteen een einde aan, tot grote teleurstelling van de jongeren.

Mourad (18): “Zo gaat het altijd.” Ook Mourad vertelt dat hij vandaag al meerdere keren pascontrole had. “Soms doe ik alsof ik van Aalst ben, dan heb ik er geen last van”. De groep vertelt ook over afgelopen zaterdag, toen de situatie uit de hand liep. “Een paar jongeren kropen voor in de cafetaria”, zeggen ze. “Er ontstond ruzie en er kwamen agenten aan”. Een van de jongens laat een filmpje zien: op de beelden staat een meisje dat net pepperspray in haar ogen kreeg. “Er zijn enkele securitymensen van kleur, en daar kunnen we wel mee praten”, zegt Momin (16).

Rotte appels

Een groepje Gentse meisjes zit iets verderop. Annefleur (17): “Meestal is hier niets aan de hand. We voelen ons wel niet veilig met al die security”, klinkt het. Een meisje vertelt dat ze haar paspoort niet bij heeft. “Maar ik mocht wel binnen”. Op twee jaar tijd veranderde er veel: “Ik begrijp niet dat hier zoveel gedoe is door een paar rotte appels.”

Op de achtergrond horen we opeens weer gejoel. Het bleek een incident met een agent in burger, zo zag ik later op VTM Nieuws. Als ik met een van de securitymensen wil praten over hoe de jongeren liever met veiligheidsagenten van kleur in aanraking komen, bijt zijn collega me toe: “U mag niet met het personeel praten.” Andere veiligheidsagenten roepen in hun oortje om iets wat lijkt op versterking. Bijna loopt het uit de hand, als een steward voor mijn neus komt staan. Nadat ik te horen krijg dat ik “irritant” ben en me “tot de persverantwoordelijke moet richten”, verlaat ik het domein.

Op weg naar huis kom ik mijn treingenoten opnieuw tegen. “In Brussel-Zuid zullen ze ons opwachten”, klinken ze stellig. De roze polsbandjes gaan uit. Soufian: “Zo hebben we minder kans op controle.”

(DM)