Eragon

Sinds de waanzinnige successen van de 'Lord of the Rings'- en de 'Harry Potter'-films zit elke Amerikaanse studio op zijn eigen fantasy-franchise te azen.

Disney wierp zich op 'The Chronicles of Narnia' van C.S. Lewis en Fox haalde de rechten binnen op de 'Eragon'-trilogie van het Amerikaanse wonderkind Christopher Paolini, die aan de boeken begon te schrijven toen hij pas vijftien was. Paolini verzon een mythologisch verhaal over een boerenzoon die het ei van een draak vindt en het prompt aan de stok krijgt met een boosaardige koning - hoewel 'verzon' hier niet echt het gepaste woord is. Zodra de eerste zwarte capes over het scherm wapperen en de eerste zwaarden tegen mekaar kletteren is het immers duidelijk waar Paolini de mosterd is gaan halen: bij 'Lord of the Rings' en 'Star Wars'. Niet alleen de basisplot (een groepje rebellen vecht tegen een fascistisch keizerrijk) en de locaties (de film lijkt wel opgenomen in Nieuw-Zeeland) zorgt voor merkwaardige déjà vu-effecten, ook talrijke figuren en stukjes dialoog komen ons akelig bekend voor: de Ra'zac lijken verdacht goed op de Zwarte Ruiters, de Urgals zouden de neefjes van de Orks kunnen zijn, en de scène waarin Aragorn - excuseer, we bedoelen Eragon - tegen de zin van zijn leermeester Brom (Jeremy Irons is de Obi-Wan van dienst) zijn draak bestijgt ten einde jonkvrouwe Arya uit de klauwen van de boosaardige Durza (Robert Carlyle) te gaan redden, is bijna een letterlijke kopie van het dramatische 'And sacrifice Han and Leia?'-moment uit 'The Empire Strikes Back'. En zo kunnen we nog úren doorgaan: dit is geen film meer, dit is een roofhol! Mensen die de strooplust van Paolini door de vingers kunnen zien, zullen zich dan weer lekker blauw kunnen ergeren aan hoofdacteur Edward Speleers, die qua fletsheid niet hoeft onder te doen voor 'Star Wars'-handpop Hayden Christensen. Trouwens: wedden dat er in de sequel een 'Ik ben uw vader!'-moment zal plaatsgrijpen?