Ergernissen en erger: Kristien Hemmerechts
Een
jaar geleden schreef een inwoner van Brussel een boek over graffiti: horen wij
u daarbij hardop 'So what?' denken, dan piept u vast anders als u weet dat de
schrijfster van die hippe hap, Liliane Verhaeghe, liefst eenentachtig lentes telde én de
moeder van Kristien Hemmerechts was.
Helemaal interessant wordt het
als wij u vertellen dat haar dochter, wier nieuwe roman 'Gitte' volgende week
in de winkels ligt, een bloedhekel heeft aan graffiti. En zo zijn er wel meer
dingen die haar mateloos irriteren. Zet u schrap!
Enkele quotes
Ik
vind graffiti absoluut niet mooi of interessant: het mist subtiliteit, is
repetitief - 't is altijd hetzelfde wat je ziet - en ik vind de taferelen vaak
vrij seksistisch.
»Nu, dat is allemaal nog niet zo
erg, zolang graffitispuiters hun ding niet op straat doen. Maar dat doen ze dus
wél: ze bekladden alle muren, gevels, telefooncellen en monumenten die ze
tegenkomen. Vreselijk. Als schrijver moet je je in anderen kunnen inleven, maar
ik kan met de beste wil van de wereld niet begrijpen welk genot je daaruit kan
halen. Voor mij is dat van hetzelfde niveau als een hond die zijn poot opheft
en ergens tegenaan pist. Telkens als er in mijn buurt in Berchem een bouwwerk
wordt voltooid, houd ik mijn hart vast: de kans is groot dat na een paar dagen
alles volgespoten zal zijn. Als ik dan zie dat mijn vrees bewaarheid is, ben ik
daar letterlijk ziek van.
»Ik
neem vaak de trein, en ik vind het hemeltergend hoe smerig onze treinstellen er
uitzien: vaak zitten ze helemaal onder de graffiti. Als ik van een verre reis
terugkeer en in het station onder de luchthaven in zo'n smerig stel moet
stappen om thuis te raken, denk ik vaak: 'Dit is het eerste wat buitenlanders
zien van België. Wat zullen ze niet van ons denken?'
Ik
herinner me nog goed dat ik jaren geleden, toen ik genomineerd was voor de AKO
Literatuurprijs, een briefje kreeg van een paar Nederlandse lezers: 'Wij hebben
gezien waar u woont en hopen dat u de prijs wint, want dan kunt u met het geld
het houtwerk aan uw gevel laten schilderen.' Sindsdien ben ik daar ook gevoelig
voor geworden. Als ik door Antwerpen loop, heb ik vaak zin om bij mensen een
briefje in de bus te steken: 'Was uw gordijnen eens. 't Is een kleine moeite en
het maakt een wereld van verschil.'
undefined
U leest het volledige interview op dinsdag 11 januari in Humo 3671/02.
