Erik Jan Harmens is geen verhalenverteller, maar een verslaggever van zijn doordrammende brein

Rigolettohof is de straat in Alphen aan den Rijn waar Erik Jan Harmens is opgegroeid. Daar vlakbij ligt het winkelcentrum Ridderhof, waar een schutter tien jaar geleden zes mensen en daarna zichzelf heeft gedood. In deze volgens de flaptekst ‘extreem autobiografische’ roman toont Harmens zich de verslaggever van zijn eigen malende, doordrammende ‘hoofd vol rukwinden’. Vanbuiten is hij een milde man, maar daaronder kolkt het van trauma’s, van obsessies, van autisme. Tientallen keren bezoekt hij in zijn hoofd, en ook een paar keer in het echt, de Rigolettohof uit zijn jeugd.

Zijn herinneringsproza heeft veel weg van een rite, het herhaalt zichzelf almaar en dreunt lijstjes op, van favoriete songs, van snelwegen en straten. Met zijn drukke brein lijkt Harmens de geestesgesteldheid van de dolle schutter te herkennen: ‘Er is zoveel geluid en er zijn zoveel indrukken en alles stapelt zich op en wringt zich in elkaar en vlecht zich door elkaar en hecht zich aan elkaar en gaat in elkaar op om daarna weer in delen uiteen te splitsen.’

‘Rigolettohof’ is een benauwend boek, lang niet altijd aangenaam om te lezen, maar wel altijd begoochelend en indringend, net als Harmens’ herinneringen. Een fraaie röntgenfoto van een rusteloos, overbelast, getraumatiseerd brein.