Erinn Williams - Digging in the Dirt

Het lijkt op Nico maar kan zingen en wordt slechts zelden aangetroffen nabij een harmonium?

Het antwoord wordt hierboven al verklapt - maar leest u vooral verder, want Erinn Williams, een hoogbenige chanteuse extraordinaire met een operaverleden, heeft een heel mooie plaat uit: nu eens breekbaar, dan weer dreigend, en gezegend met een gezonde dosis pijn.

Haar plaatwerk (dit is opus nummer drie) heeft haar in het verleden vergelijkingen opgeleverd met Tori Amos, PJ Harvey, Beth Gibbons, Kate Bush en CocoRosie, kortom zowat alles wat vrouw is en zingt. Recensenten: een grote bek, maar met een vrouw in de buurt komen er alleen nog gemeenplaatsen uit.

Voor die verwijzing naar Beth Gibbons valt anders wel wat te zeggen: op de porseleinen opener 'Awake in Dreams' klinkt ze alsof ze evenveel gezien heeft, al moet u qua begeleiding eerder aan Rustin Man denken dan aan Portishead. Maar verder vertelt ze haar eigen verhaal: de liedjes worden ingekleed door haar akoestische gitaar, een vleugje electronica en in de verte een viool, maar het is haar wonderlijke, soepele stem die voor de afwerking zorgt.

Die stem klinkt elke keer anders: in 'Awake in Dreams' en het donkere 'Inch by Inch' lijkt ze er eenzame zeebonken mee te willen lokken, in 'Darker Shade of Blue' jaagt ze ons de stuipen op het lijf en in de glorieuze slotsong 'Indigo' kondigt ze nieuwe, betere tijden aan. De muziek volgt slaafs in haar voetspoor, van de onheilspellende baslijn in 'Yellow Sky' over de nerveuze ritmes in 'Inch by Inch' tot de statige strijkers in 'Indigo', en precies dat hoppen van licht naar donker, die minutieuze inkleuring van een waaier aan stemmingen, zorgen ervoor dat u zich met 'Digging in the Dirt' geen seconde zult vervelen. Ferm wijf.

Toptrack: Awake in Dreams