Erotische cultclassics: Beim Jodeln juckt die Lederhose (Alois Brummer, 1974)
Als voorspel op de release van de sensuele parel ‘Lady Macbeth’ op 12 april, onderwerpt Humo’s filmjournalist Erik Stockman zich (opnieuw) aan vijf erotische cultclassics. Vandaag: ‘Beim jodeln juckt die Lederhose’ van Alois Brummer. Licht, camera, minnelust!"
‘Zouden de gebroeders Lumière, toen ze omstreeks 1895 de allereerste cinematograaf bouwden, ooit hebben durven te vermoeden dat hun wonderbaarlijke uitvinding in de toekomst ooit nog eens zou worden gebruikt voor het projecteren van rolprenten als ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’?
Naar verluidt hadden de broers al heel snel in de smiezen dat de filmindustrie een nogal vreemd wereldje is, dus wie weet! Ons blijft het hoe dan ook verbazen, ja zelfs verbijsteren, dat hetzelfde prachtige medium dat meesterwerken als ‘Citizen Kane’ en ‘Taxi Driver’ heeft voortgebracht, ook producten als ‘Liebesgrüse aus der Lederhose’ en ‘Auch jodel mir noch einen’ heeft uitgebroed. En toch kúnnen en mógenwe in onze erotische cultclassics-reeks niet voorbijgaan aan wat in onze contreien indertijd bekendstond als de ‘Tiroler seksfilm’ (wat eigenlijk een dwaling was: het was niet in Tirol maar in Beieren dat de camera’s stonden), en dit om de eenvoudige reden dat het tussen 1972 en 1977 in Duitsland, Nederland en Vlaanderen werkelijk storm liep voor die films; in die mate zelfs dat hele wijkbioscopen jarenlang van het fenomeen konden leven.
Het was het soort piek in de filmgeschiedenis die nooit meer terugkomt: men ging massaal kijken, men was er dol op, en vandaag blikken velen er trillend van nostalgie op terug. Wij, die in het tijdperk van de Tiroler seksfilm nog half in het vruchtwater dreven, vragen ons af: met welke verwachtingen ging men naar de bioscoop? Trok men z’n beste pak aan? Ging meneer op zijn eentje kijken, of ging mevrouw mee? Diende men tegenover de kassajuffrouw enige gêne te overwinnen? ‘Eén kaartje voor ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’ alstublief.’ ‘Dat is dan vijftig frank. Veel plezier!’ In onze verbeelding zien we de film in de – intussen allang terziele gegane - cinema Paris in de Vlaanderenstraat in Oostende. In de zaal, die bijna stampvol zit, vinden we nog net op tijd – het was tussen al die kakelende West-Vlamingen lang aanschuiven aan de kassa - een vrij stoeltje op de eerste rij. De lichten floepen uit, het geroezemoes in de zaal verstomt, vrolijke schlagermuziek zwelt aan: ‘B-Film zeigt... ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’’!
Vervolgens zitten we 83 minuten lang te kijken naar spectaculaire decolletés (‘Eine herrliche Aussicht!’), naar deernen die zonder aanwijsbare redenen poedelnaakt door hotelgangen huppelen; naar vrouwen die zich gretig in de tieten laten knijpen door de skileraar; naar schneidige Skilehrer, willige Skihäschen und viele lustige Witwen; en dit terwijl we aldoor – in een welhaast surrealistische touch - koebellen horen klingelen. Opvallend: de mannen, uiteraard allemaal in Lederhosen, zijn geen Adonissen met sixpacks, maar heel gewoon uitziende venten die recht uit café De Lustige Pekkers lijken te komen; en de grieten zijn geen Gisele Bündchens of Heidi Klums, maar gewone mooie vrouwen die op sommige plekken zófel behaard zijn dat we zin kregen om naar een grasmaaier te grijpen.
In de Tiroler seksfilms hoefde blijkbaar niemand uit de cast aan één of ander dwingend schoonheidsideaal te voldoen, en misschien was dát wel één van de sleutels tot het succes – ‘t was alsof men in een spiegel keek, waarbij uw spiegelbeeld een nét iets opwindender leven genoot dan het uwe. Nu is de verleiding groot om hier lacherig over te doen, om eens flink de spot te drijven met al die mannen en vrouwen die daar in schuren en koeienstallen liggen te Tirollebollen, maar weet u: ons overviel gaandeweg een gevoel van vertedering. Toegegeven: de kluchtige humor is van een bedroevend niveau; op het moment dat de Lederhosen van die twee ouwe paaien bij het zien van die voorbij skiënde blote deernen letterlijk afzakten, begrepen we weer een beetje beter waarom de Duitsers de oorlog hebben verloren.
Maar van alle erotische cultclassics die we tot nu toe ter uwer lering ende vermaak hebben bekeken, is ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’ de enige die baadt in een opvallend vrolijke en ongedwongen atmosfeer; de enige erotische film waarin seks niet prestatiegericht maar nog eens fijn en gezellig mag zijn; kijk maar eens naar die blije gezichten wanneer de mannen weer eens een blik op een boezem of een decolleté wordt gegund. Wat een verschil met ‘Caligula’, ‘Last Tango in Paris’ of ‘Histoire d’O’, films waarin de personages zich met doodbiddersgezichten onderwierpen aan zweepslagen, brandijzers, en pakjes boter. Al bij al vinden we in ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’ een soort goedgezinde volkse sfeer terug; ‘t is een kruising tussen een schlagerfestival, een seksorgie en een vakantie-aflevering van ‘F.C. De Kampioenen’.
Ja, lach maar, maar wij kunnen ons écht voorstellen dat de mensen bij het bekijken van die films een fijne tijd hadden. Het is misschien overdreven om te stellen dat we er sindsdien als samenleving op achteruit zijn gegaan, maar toch: zat men in de jaren 70 allemaal samen in de bioscoopzaal – als in een soort collectieve Lederhosen-roes - van hete Alpenweides te genieten, dan zit men nu achter dichtgeschoven gordijnen en neergelaten rolluiken moederziel alleen te kijken naar vreugdeloze pornofilmpjes op het Internet. Wij zeggen: sluit het Internet, heropen de wijkbioscopen, en blaas op de alpenhoorns!
