Erotische cultclassics: 'Sex and zen' (Michael Mak, 1991)
Welkom terug bij de erotische cultclassicsfranchise, uw knetterende rode neonlichtbaken in de steeds beklemmender wordende duisternis van de nieuwe preutsheid! Met een onvervaardheid die ook Stanley & Livingstone moeten hebben gevoeld toen ze indertijd gebieden betraden waar het christelijk geloof nog niet was doorgedrongen, vervolgt filmjournalist Erik Stockman zijn ontdekkingstocht doorheen de heidense onderwereld van de erotische cinema. Vandaag: ‘Zen and Sex’ van Michael Mak. Licht, camera, minnevuur!
Terwijl traditionele Chinese muziek weerklinkt, maakt een offscreenstem ons duidelijk dat we ons in het tijdperk van de Yuan-dynastie bevinden, omstreeks 1300. Een in een lang gewaad gehulde jongeman, Mei Yueng-Sheng, komt in de tempel raad vragen aan een monnik die bekendstaat voor zijn diepgaande kennis van de boeddhistische filosofie. Het zou een scène kunnen zijn uit een film van de grote Akira Kurosawa, of uit een martial arts-film met Bruce Lee. Of het zou zelfs een fragment kunnen zijn uit een eeuwenoude Chinese parabel, waarin een ontmoeting wordt beschreven tussen een meester en een leerling.
Maar neen: we zitten wel degelijk in een erotische cultclassic vol zwijnerijen, zedenbederf en decadentie. Mei Yueng-Sheng is immers niet naar die tempel afgezakt om inzicht te verwerven in de boeddhistische leer van de Tathagatagarba of de Yogacara. Neen, hij komt aan de monnik een meer pertinente vraag stellen: hoe dient een mens om te gaan met overspel? Mei is namelijk van oordeel dat de strenge boeddhistische regels, die pleiten voor onthouding, in strijd zijn met de wulpsheid van de menselijke natuur.
‘Jij flirt graag met de vrouwen en de dochters van andere mannen,’ zo werpt de monnik zijn leerling voor de voeten. ‘Maar wat als een man met jóúw dochter of jóúw vrouw zou flirten?’ ‘En dan?’ zo vraagt Mei met een besmuikt lachje. ‘Als ik intussen naar bed ben gegaan met honderden vrouwen, dan heb ik die pleziertjes tenminste gehad!’ Waarop de monnik meewarig het hoofd schudt. Aldus begint ‘Sex and Zen’, een in het Kantonees gesproken productie uit Hongkong die aan de Aziatische box office zó succesvol was dat er drie sequels van zijn gekomen.
In de allereerste ‘Sex and Zen’, die in de wereld van de erotische cinema intussen de status van klassieker heeft bereikt, zien we hoe Mai zijn eigen filosofie tot aan de uiterste grenzen uittest: geen enkele jaloerse echtgenote, geen enkele bedrogen echtgenoot of geen enkele wraakzuchtige vader zal hem tegenhouden om zoveel mogelijk andere vrouwen te verleiden. Om te beginnen treedt Mai in het huwelijk met de knappe dochter van de Meester van de IJzeren Deuren, die zijn kersverse schoonzoon met een dreigende blik waarschuwt dat hij geen ontucht zal dulden. Maar Mai laat zich niet van zijn stuk brengen: met de hulp van de Vliegendief, die hem toont hoe hij via de nauwste dakramen de slaapkamers kan binnenglippen, blijft hij op andere vrouwen jagen.
Wat nu het verschil is tussen ‘Sex and Zen’ – mooie titel trouwens - en de Europese en Amerikaanse softerotische cultclassics die we tot nu toe hebben besproken? Wel, als u ‘t ons vraagt zijn de seksscènes uit ‘Sex and Zen’ net iets gewaagder, iets vrijmoediger en zelfs een tikkeltje perverser dan de schunnigheden in pakweg ‘Le bordel, 1ère époque: 1900’, ‘Wild Orchid’ of ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’.
In één van de meest karakteristieke scènes zien we hoe een deerne tijdens een regenachtige nacht in een paviljoentje op een gouden blokfluit zit te spelen terwijl ze zich oraal laat bevredigen door een tweede deerne. Vervolgens drukken de dames hun mooie Aziatische derrières al zuchtend en hijgend tegen elkaar, waarbij het mondstuk van de blokfluit zich in de vulva van het eerste meisje bevindt, en de staart van het instrument in de schede van het tweede meisje verdwijnt.
Luister eens hier: wij zijn onze muziekleraar van het eerste middelbaar, meneer De Munter, nog steeds ontzettend dankbaar dat hij ons indertijd de eerste noten van de ‘Morgenstimmung’ van Edvard Grieg op de blokfluit leerde spelen. Maar dat de edele blokfluit ook dít soort doeleinden kon dienen: neen, dát heeft meneer De Munter ons nooit verteld! Zo nu en dan bakt ‘Sex and Zen’ het toch iets te bruin, zoals wanneer Mai, die zich schaamt om de geringe omvang van zijn geslachtsorgaan, zijn chopstick met behulp van een miniguillotine laat verwijderen en zich in een komisch bedoelde scène door een dronken chirurg een échte paardenlul laat aanmeten.
Op dat moment dachten wij: raar gevoel voor humor, die Aziaten. Op het eind keert Mai terug naar de monnik in de tempel: met hangende pootjes, oud en grauw geworden en met een rottend gebit. Dat is wat er met je gebeurt wanneer je aan de scharrel gaat met de echtgenotes van andere mannen, lijkt de film te willen zeggen. De rekeningen zullen altijd vereffend worden! Lust, wraak en haat vormen een eindeloze cyclus waar men zich maar beter aan kan onttrekken, aldus de monnik, door bijvoorbeeld voor onthouding te kiezen en in het Boeddhistische klooster te treden. Of is er een alternatief?
In een andere scène zien we hoe de echtgenote van de Meester van de IJzeren Deuren haar op reis vertrekkende man een condoom meegeeft, waarbij ze hem op het hart drukt dat het best oké is om met andere vrouwen te rollebollen, zolang hij maar niet met syfilis naar huis komt. Welk pad is nu het beste? Het klooster of het condoom? In afwachting van een definitief antwoord oefenen wij naarstig de Morgenstimmung.
