Evelien De Paepe, de vriendin van Joris Hessels: 'We hebben geprobeerd de liefde te onderdrukken en hebben zelfs even alle contact vermeden'

Door wie wordt Joris Hessels zelf getroost, nadat hij voor televisiekijkend Vlaanderen alles heeft gegeven om ánderen te troosten? Evelien De Paepe (33) is haar naam, een Oost-Vlaamse die – net als Hessels, maar dan anders – over het zorgende, barmhartige gen beschikt.

'We zijn pas na vier jaar gaan samenwonen: een nieuw samengesteld gezin is nooit makkelijk'

HUMO Voor dit interview vroeg ik aan Dominique Van Malder, Joris’ compagnon de route, of hij iets van jou wilde weten. Hij moest niet lang nadenken: ‘Hoe lastig is het om samen te zijn met iemand als Joris Hessels?’

Evelien De Paepe (lacht hard) «Gewaagde vraag!»

HUMO Hij zei ook nog: ‘Joris is een hyperactieve, chronisch onrustige ADHD’er op het werk. Als hij ’s avonds thuiskomt, ligt hij er dus waarschijnlijk bij als een vod.’

De Paepe (lacht) «Vaak, ja. Na drukke draaidagen voor ‘Radio Gaga’ en ‘De weekenden’ kan hij totaal uitgeput en leeg thuiskomen. Soms filmen ze drie, vier dagen aan een stuk, en dan zit er achteraf niet veel meer in. Vroeger klampte ik hem bij het thuiskomen meteen aan – ‘Eindelijk kan ik je vertellen wat ik al vier dagen kwijt wil!’ – maar ik heb intussen geleerd om hem dan even tot rust te laten komen.

»Maar meestal is hij ook thuis een ADHD’er, hoor. ‘My god, gij zijt vermoeiend,’ denk ik vaak (lacht). Eens rustig en gezellig in de zetel zitten: dat is niets voor Joris. Altijd bezig, altijd dingen willen zien of regelen. Zijn hoofd staat niet stil. De aard van het beestje. Het voordeel is: het leven met Joris is in ieder geval niet saai.»

HUMO Wat vind jij de mooiste scène van alle televisieprogramma’s die hij heeft gemaakt?

De Paepe (blaast) «Er is zoveel. Het eerste wat me te binnen schiet, is de ‘Radio Gaga’-aflevering in revalidatiecentrum Pellenberg. Het laatste gesprek, met de man in de rolstoel. (Stil) Dominique en Joris weten altijd op het juiste moment de juiste vragen te stellen. En tegelijk beheersen ze de kunst van de stilte. Ze zullen nooit alles volpraten, ze laten de stilte bestaan. Daarnaast heeft Joris de gave om mensen op hun gemak te stellen, en dat is de reden waarom zijn moeilijke vragen ook beantwoord worden. Ik weet nog altijd niet hoe hij het doet. The magic touch, zeker? (lacht)

»Voor mij hebben al die programma’s natuurlijk een extra dimensie. Ik word niet alleen aangegrepen door het verhaal van de mensen, maar ik zie mijn lief ook verdrietig worden op televisie. Mijn eerste reflex is dan om hem te troosten. Wat stom is, want als ik het op televisie zie, is het voor hem allang gepasseerd en moet hij niet meer getroost worden (lachje).

»Van zijn televisiereeksen mag ik altijd één aflevering op voorhand zien. Na de sneak preview van ‘De weekenden’ was mijn eerste reactie: ‘Maak jij ooit nog eens een programma waarvoor ik mijn zakdoek níét moet bovenhalen?’ (lacht) Later kijk ik dan ook nog eens wanneer het op televisie komt, en soms daarna nog een paar keer. Het gebeurt dus dat ik drie keer moet huilen om hetzelfde verhaal. Maar er zijn niet alleen tranen, ik zwel ook van fierheid als ik hem bezig zie.»

HUMO Jullie hebben elkaar vóór ‘Radio Gaga’ leren kennen.

De Paepe «Hij kon toen ook al zo goed praten, hoor. Dat we goed konden babbelen, was net wat me enorm in hem aantrok. Dat miste ik vroeger in mijn leven: een onwaarschijnlijk goed gesprek. Joris leren kennen was voor mij een halve openbaring.»

undefined

'Natuurlijk is mijn werk op de kinderkankerafdeling soms zwaar. Maar als ik die emoties mee naar huis nam, hield ik het niet vol'

Prinsessenpak

HUMO Kunnen we opnieuw beginnen? Eigenlijk wou ik dit interview starten met de meest typische Joris Hessels-vraag: hoe gaat het met je?

De Paepe (lacht) «Als je me dan ook nog vraagt welk plaatje ik wil horen, is het compleet.

»Het gaat goed, bedankt.»

HUMO Jullie hebben een baby van elf weken en zijn onlangs verhuisd. Joris heeft net ‘De weekenden’ gemaakt, en was dus vermoedelijk niet veel thuis. Was 2018 een vermoeiend jaar?

De Paepe «Ik kan me rustigere jaren herinneren. Vandaag ben ik niet zo moe, het was een goede nacht. Andere dagen moet ik moeite doen om niet voortdurend in te dommelen, maar dat is niet abnormaal: elke jonge moeder heeft dat.

»We wonen nu tijdelijk in een huurhuis. We zochten al lang iets om te kopen, maar in april moesten we plots héél snel iets vinden en dan zijn we hier terechtgekomen. Mijn vorige huurhuis had een nieuwe eigenaar, die het wou verbouwen en er zelf intrekken. Ik had drie dagen om mijn inboedel te pakken en naar hier te brengen. Maar onlangs hebben we dan toch een huis gekocht, volgende zomervakantie gaan we dus nog eens verhuizen.

»We hebben al vijf jaar een relatie, maar wonen pas samen sinds april.»

HUMO Waarom hebben jullie zo lang gewacht?

De Paepe «Ik heb al twee kindjes uit een vorige relatie, en Joris één. Een nieuw samengesteld gezin is nooit gemakkelijk, en zeker voor Joris zou het een heftige verandering zijn geweest. In een klap van één naar drie kinderen in huis, dat is niet niets. We hebben beslist om het geleidelijk aan te pakken.»

HUMO Je werkt als verpleegkundige op de kinderkankerafdeling van het UZ in Gent. Geen eenvoudige job, lijkt me.

De Paepe «Het is soms moeilijk, inderdaad. (Denkt na) Als ik nieuwe mensen ontmoet, vertel ik hun tegenwoordig meestal niet meer dat ik op de kinderkankerafdeling werk.»

HUMO Waarom?

De Paepe «Omdat de meeste mensen me dan een blik toewerpen zoals jij me er ook net eentje gaf. Zo van: ‘Ocharme...’ Ik snap waarom mensen zo kijken, maar ze hoeven geen medelijden met me te hebben. Ik doe mijn job bijzonder graag, en ik zou op geen enkele andere dienst willen werken.»

HUMO Heb je er ook bewust voor gekozen?

De Paepe «Ja. Ik had daar stage gedaan, en dat was me heel goed meegevallen. Vanwege de toffe groep collega’s en het fijne contact met de kinderen. Ik ben er elf jaar geleden begonnen, en ben nog altijd even enthousiast.

»Natuurlijk zijn er veel moeilijke momenten op zo’n afdeling. Maar het gaat erom het juiste evenwicht te vinden. Er zijn ook heel veel mooie momenten, hè. Het is onvoorstelbaar hoeveel energie en dankbaarheid wij van de kinderen en hun ouders krijgen. En er wordt veel gelachen. Met carnaval lopen alle verpleegkundigen daar verkleed rond. Dan kom ik aan in mijn prinsessenpak... (glimlacht) Voor de kinderen is dat de max, hè. Dat zijn kleine dingen, maar ze betekenen zoveel.

»Dan is er natuurlijk ook de andere kant. Wanneer een kindje niet meer te genezen valt, kiezen de meeste ouders ervoor om het thuis te laten overlijden. Als dat toch in het ziekenhuis gebeurt, proberen we die laatste momenten zo mooi en intiem mogelijk te maken. Dat zijn dingen die bijblijven. Als ik achteraf naar de begrafenis van dat kindje ga, gebeurt het dat de ouders me in de armen vliegen en ‘Dank u! Dank u!’ zeggen. Dan kan ik mijn tranen ook niet bedwingen, en besef ik: ik kan in mijn job het verschil maken door echt mijn best te doen, en er elke dag opnieuw te zijn voor de mensen. Mijn insteek is altijd: ‘Hoe zou ik zélf willen dat er voor mijn kindje gezorgd wordt?’»

HUMO Nog een vraag van Dominique: ‘Hoe gaat Evelien om met het verlies dat ze in haar werk dagelijks ervaart? Bij Joris en mij was dat met bakken humor én Duvel.’

De Paepe (lacht) «Als Joris net een toneelstuk of een première achter de rug heeft, staat de toog letterlijk op zijn werk. Voor mij is een pintje gaan drinken met de collega’s al iets moeilijker.

»Sommige collega’s zijn intussen heel goede vrienden geworden: met hen kan ik bijpraten, ventileren en – als het echt heel lastig was – uithuilen. Zorgen dat alles eruit is, en daarna de draad weer oppikken en voortdoen. Dat klinkt hard en zakelijk, maar... Er sterven af en toe kindjes die me heel nauw aan het hart liggen, met wie ik maandenlang een band heb opgebouwd. Natuurlijk word ik dan overmand door emoties. Maar ik móét het ooit loslaten. Als ik me alles bleef aantrekken, kon ik mijn job niet meer doen. Ik zeg soms: ‘Mijn verpleegstersschort uit, de emoties van het werk uit.’ Thuis ben ik Evelien, mama en partner, en niet meer verpleegkundige Evelien. Ik weet dat dat bizar klinkt, maar het moet te doen blijven.»

HUMO Sinds wanneer wou je verpleegkundige worden?

De Paepe «Heel vroeg. Al in het tweede middelbaar wist ik het zeker.

»Mijn papa is al zijn hele leven bloeddonor, en ik mocht van kindsaf mee naar het ziekenhuis. Ik denk dat de fascinatie daar begonnen is. Ik heb nooit schrik gehad van bloed of naalden. Daarnaast heb ik altijd voor kindjes gezorgd. Om te beginnen omdat ik thuis de oudste van drie ben: mijn zus en broer zijn zeven en acht jaar jonger. Ik ging ook vaak babysitten en heb lang speelpleinwerking gedaan. Tel al die factoren samen, en verpleegster worden voelde snel als een logische stap aan.»

HUMO In wat voor nest ben je opgegroeid?

De Paepe «We woonden in Bavegem, een Oost-Vlaams boerendorpje tussen Wetteren en Zottegem. In een oude boerderij, altijd tussen de beesten. Noem een dier en mijn ouders hebben het in huis gehaald (lacht). Schapen, konijntjes, fazanten, cavia’s, honden, katten, nu hebben ze er ook nog een pony bijgenomen... Mijn moeder voedde de lammetjes met de papfles. Mijn ouders hebben er veel werk aan gehad, maar voor een kind is dat natuurlijk fantastisch.

»Ik vind het een beetje jammer dat ik dat niet kan meegeven aan mijn kinderen – we hebben plaats noch tijd voor dieren, al komt er in ons nieuwe huis wel een kat – maar ik zou er nu niet meer kunnen wonen. Ik ben blij met het leven in Gent, waar we tenminste niet voor elke boodschap in de auto moeten stappen.

»Mijn vader werkte voor het melkbedrijf Inex. Mijn mama was eerst secretaresse en later, na de geboorte van haar derde, huisvrouw. Een beetje minder werken, dat bestond toen nog niet. Ofwel keerde je fulltime terug naar de werkvloer, ofwel stopte je er helemaal mee. Mijn mama is een enorm sterke vrouw die veel heeft meegemaakt. Ze geeft nooit op: ‘Het leven hóéft niet altijd leuk te zijn. Probeer tussendoor gewoon de krenten uit de pap te halen.’ Ze is veel te lief en offert zich altijd op voor haar kinderen. Zelf zou ik me ook in bochten wringen voor mijn gezin, maar ik probeer toch af en toe tijd voor mezelf te maken.

»Mijn vader is bijzonder sociaal. Hij praat met iedereen die hij ontmoet, zonder onderscheid. Met de koning net zo vlot als met de buurman, bij wijze van spreken.»

HUMO Zoals Joris.

De Paepe (lacht) «Op een héél andere manier, hoor. Mijn vader is vlot en vriendelijk en spraakzaam, hij kan goed leute maken, maar de gesprekken zijn niet altijd diepgaand. Joris graaft in elk gesprek diep. Hij is zó nieuwsgierig naar wat er leeft in iemands hoofd.»

undefined

undefined

'Na de sneak preview van 'De weekenden' was mijn eerste reactie: 'Maak jij ooit nog eens een programma waarvoor ik mijn zakdoek níét moet bovenhalen?''

Dansen met Samson

HUMO Waar heb je Joris voor het eerst ontmoet?

De Paepe «Op mijn werk (lachje).

»Zes jaar geleden had De Kopergietery het idee om onze kinderkankerafdeling tussen kerst en Nieuwjaar te bezoeken en er elke dag activiteiten te organiseren. Bekende en minder bekende mensen werden uitgenodigd om muziek te komen maken, een spelletje te spelen met de kinderen, noem maar op. ‘Petites Visites’ heette het. Joris was daar ook bij.

»Op de laatste dag hebben hij en ik toevallig heel veel tijd doorgebracht in dezelfde kamer, bij dezelfde kinderen, en zo zijn we langer aan de praat geraakt. Over theater, bijvoorbeeld. Later heeft hij mij en mijn toenmalige partner ook eens uitgenodigd om te komen kijken naar een stuk waarin hij meespeelde. En daarna... ja, hoe gebeurt zoiets? Eerst spreek je vriendschappelijk af, je merkt dat er een klik is en uiteindelijk groeit dat uit tot iets anders. (Stil) Het is niet allemaal zo koosjer verlopen.»

HUMO Jullie zaten toen allebei in een andere relatie. Hebben jullie geprobeerd de gevoelens voor elkaar te onderdrukken?

De Paepe «Natuurlijk. Eerst niet, omdat ik zelf niet eens doorhad wat er aan het gebeuren was. Het zijn anderen die het me hebben moeten vertellen: ‘Jij bent verliefd!’ (lachje)

»Later hebben we de liefde proberen tegen te houden. Want je kwetst er enorm veel mensen mee, jezelf incluis. We hebben tussendoor even alle contact vermeden, maar dat hielden we niet vol. Dat is een droom die een nachtmerrie wordt, hè. Om iets later toch weer in een droom te veranderen. Met happy end.»

HUMO Joris omschreef zijn scheiding in Humo als ‘zijn grootste mislukking’.

De Paepe «Een scheiding is voor iedereen erg, maar voor hem was het bijzonder heftig, ja. Omdat hij zo perfectionistisch is, en moeilijk met falen om kan. Hij heeft zich lang heel schuldig gevoeld, maar ondertussen heeft hij het een plaats gegeven.»

HUMO Waarom passen jullie goed bij elkaar, denk je?

De Paepe (blaast) «Ik denk dat we vaak op dezelfde manier naar de wereld kijken, en dat onze karakters heel gelijkaardig zijn. We zullen allebei proberen om in mensen het goede te zien, en niet te snel een oordeel klaar te hebben. Ik moet erbij zeggen dat Joris daarin veel beter is dan ik. We zijn ook allebei gevoelige mensen, en we voelen ons heel snel gekwetst. En daardoor ook snel gekwetst door elkáár. Wat soms pittig is.»

HUMO Maakte het hem extra aantrekkelijk voor jou dat hij acteerde?

De Paepe (verbaasd) «Integendeel. Dat wereldje is voor mij een ver-van-mijn-bed-show. Nog altijd. Ik vind er mijn weg niet echt in. Op recepties en premières voel ik me als verpleegkundige een vreemde eend tussen al die artistieke mensen. Dat is geen drama, maar meestal gaan de gesprekken over onderwerpen waarover ik niet kan meepraten: dat stuk, die regisseur. Maar ik heb intussen ook al heel veel van Joris’ vrienden leren kennen, en dat zijn stuk voor stuk geweldige, lieve, grappige schatten van mensen. Bij hen voel ik me uiteraard wel op mijn gemak.

»Ik ga meestal toch mee naar de premières, ook als ik weet dat ik daar niemand zal kennen, alleen al om Joris te steunen. Om er te zijn voor hem.»

HUMO Heeft hij die steun nodig?

De Paepe «Zo’n première is zijn grote avond, hè. Ik weet dat ik hem dan een hele avond niet zie, want er zijn altijd heel veel mensen die even met hem willen praten. Maar gewoon: de wetenschap dat hij tussendoor even naar mij kan komen als hij dat wil, geeft hem een fijn gevoel, denk ik.»

HUMO Heb je zelf ooit een creatieve richting willen uitgaan?

De Paepe (denkt na) «Ik heb eigenlijk altijd willen dansen, al zolang ik me kan herinneren. Maar ik ben nooit tot in de dansles geraakt. Mijn vader werkte ’s nachts, waardoor mijn mama er overdag meestal alleen voor stond. Bovendien woonden we dus in Bavegem: voor de dansles zouden we al helemaal naar Aalst of Gent moeten rijden, en die verplaatsing ging niet voor mama. (Schouderophalend) Dan beleefde ik mijn passie maar thuis, op mijn eentje. Ik kon de danspasjes van alle liedjes van de Samson & Gert Kerstshow perfect nadoen (lacht). Dan moest de hele familie elk jaar met kerst natuurlijk naar mijn optredens in de woonkamer komen kijken. Mijn grote droom was een plaatsje in het ballet van Samson & Gert (lachje).

»Nu kan ik nog steeds niet op dansles: dat is bijna niet te doen voor iemand die in shiften werkt.»

HUMO Jullie zoontje heet Néron, naar een man die Joris heeft geïnterviewd voor Waterfront, een project ter herdenking van de Eerste Wereldoorlog dat ook werd uitgezonden op Canvas.

De Paepe «Dat heeft niet zoveel met de man zelf te maken. Maar toen ik de uitzending op Canvas zag, viel de naam me meteen op. En hij bleef hangen. Ik vind het een mooie, krachtige, wat ouder klinkende naam. Het past ook bij de namen van onze andere kindjes. En het is kort genoeg, want we houden niet zo van lange namen. Joris gaat kijken of hij de gegevens van die man terugvindt. We willen hem nog iets laten weten.

»Ik heb al een jongen en een meisje, Nand en Mona. Néron is mijn eerste waarvan ik vooraf het geslacht niet wist. Ik wou eens ervaren hoe dat was. Grappig: ik had me acht maanden lang afgevraagd wat het zou worden, en toen mijn kind geboren werd, bleek ik dat plots totaal niet meer interessant te vinden. De eerste vraag die ik aan de dokters stelde, was: ‘Is alles oké en gezond?’ Of het een jongen of een meisje was, maakte niet meer uit.»

HUMO Ben je een andere moeder voor Néron dan voor Nand en Mona?

De Paepe «Ik hoop van niet. Maar natuurlijk is er altijd een verschil. Bij de geboorte van Nand was ik amper 23, nu ben ik 33. Ik heb nu meer geduld. Nand was bijvoorbeeld echt geen gemakkelijke baby, en als hij maar niet wilde ophouden met wenen, zat ik veel sneller met de handen in het haar. Nu ben ik ouder en rustiger en weet ik: ’t gaat wel over.»

HUMO ‘Amper 23’. Té jong?

De Paepe (twijfelt) «Ik was er toen in elk geval helemaal klaar voor. Ik was nogal traditioneel ingesteld. Een job vinden, trouwen, kindjes krijgen, een huis kopen: tak, tak, tak, alles zo snel mogelijk, geheel volgens plan. Achteraf bekeken had ik wat meer rust moeten inbouwen, niet álles zo snel willen. Maar ik heb geen spijt dat ik snel mama ben geworden. Als ik straks 40 word, zal mijn zoon 17 zijn. Hoe zalig is dat? Ik stel mezelf dan graag voor als een jonge, hippe mama (lacht).»

HUMO In Humo zei Joris dat hij chronisch naar erkenning en waardering hunkert. Is dat alleen op het werk, of ook thuis?

De Paepe «Amai (lacht). Dat tweede.

»(Denkt na) Moeilijk om een concreet voorbeeld te vinden. Joris zoekt voortdurend naar de juiste balans tussen werk en gezin, en vindt die naar zijn gevoel veel te weinig. Hij voelt zich daar vaak ambetant en schuldig over: ‘Ik ben er te weinig voor jullie.’ Hij wil zo graag goed doen voor iedereen.»

HUMO Wens je soms dat hij een andere job had?

De Paepe «Joris valt perfect samen met zijn job. Met een andere job was hij ook een andere persoon. Mijn antwoord is dus: nee. Ik moet er gewoon mee leren leven (lacht).»