Everything Everything (Beursschouwburg)
Onze verdampte hoop had al bijna de dampkring bereikt toen we alsnog ons sinterklaascadeau kregen: na het eerdere uitstel kwam Everything Everything toch nog naar het schijnbare halve oorlogsgebied Brussel, meer bepaald op 6 december.
Wij schrokken afgelopen zomer bijna zelf van ons plotse poptimisme na de puike platen van Tame Impala, Mark Ronson en anderen, en toen stond de laatste plaat van Jonathan Higgs en co. nog ongedurig in de ‘te beluisteren’ rij te springen. Eenmaal in de cd-speler spreidde ‘Get to Heaven’ zijn trippelende koorddans tussen kitsch en klasse tentoon: het eindeloze balanceren tussen quatsch en waarheid zat in elke zin van de plaat. We werden zelfs verleid tot een vergelijking met Bloc Party ten tijde van het tijdloze 'Silent Alarm': elk instrument zo virtuoos, maar tegelijkertijd minutieus ingebed in het geheel, elk om beurt de nummers dragend.
De verwachtingen waren dus hooggespannen toen wij gisterenavond in de prachtige nok van de Beursschouwburg plaatsnamen om de art-poppers te aanschouwen. In wat de laatste show van hun tour zou blijken, was de start - met ‘To The Blade’ - niet volledig vals, maar toch ietwat naast de toon. Een gitaarriedeltje dat er hier maar half uitfloept, een falsetto die blijft steken. Maar eerlijk is eerlijk: Everything Everything maakt het zichzelf niet makkelijk door te pogen hun zo hyperprecieze en uitgekiende plaatgeluid exact te recreëren. Gelukkig bleken ze een dieselwagen die niet teruggeroepen hoeft te worden: zodra ze opgewarmd waren, leken ze schijnbaar moeiteloos 180 te fahren auf der Autobahn. Jonathan Higgs bewees één van de meest distinctieve vocalen van het moment ook live te kunnen neerzetten, moeiteloos springend van smerige Britse plakken rap naar die onmogelijk hoge falsetto’s (zie vooral ‘Blast Doors’, ‘Distant Past’ en ‘Spring / Sun / Winter / Dread’). Waar die laatste bij een eerste luisterbeurt vooral de wenkbrauwen doet fronsen, beloven wij u dat de gewenning niet lang op zich laat wachten (herinnert u zich nog die eerste keer dat u de eeuwig verstopte neus van Alt-J hoorde?).
We werden bekoord door de popballad ‘Kemosabe’, waaruit The Lumineers de hey’s en ho’s pikten, maar al het andere lekkers vergaten mee te nemen. ‘Get to Heaven’ was de gratieus shuffelende zomersong met een snuif Talking Heads, ‘Regrets’ het Studio Brussel-hitje dat na nadere inspectie over Syrië-strijders lijkt te gaan. Verrasing van de avond was ‘Fortune 500’, op plaat een mak hondje, nu plots ontpopt tot een veelkoppig monster dat met blikkerende tanden hapjes zag in het publiek. Was echter nog steeds even flets als de albumversie: ‘The Wheel (Is Turning Now’), dat harder klaagde dan het gemiddelde regeringslid over ‘De afspraak’. Ook hun hoogsteigen parodie op EDM, het fantastisch stuiterende ‘Distant Past’, flitste net iets minder overtuigend dan zijn opgenomen wederhelft.
Maar de echte hoogtepunten waren er wanneer alle afgelijnde melodieën uit de boot gezet werden en de zaal overspoeld werd door warme golven ambient. Zo was er de hakkelende, met haken en ogen bijeengebreide ballad ‘Warm Healer’ en tenslotte het fenomenale ‘No Reptiles’, een song die zonder refrein of strofe het potentieel bijeengesprokkeld heeft om generaties aan te spreken. Een warme, louterende song, maar ook één die ons haar overeind doet staan en onbehaaglijke hartkloppingen teweegbrengt...
Wij dragen ‘Get to Heaven’ een warm hart toe, u moest het ook maar eens proberen.
Het moment
'No Reptiles' meekwelen, bij dezen onze welgemeende excuses aan de naaste omstaanders.
Het publiek
'Een beetje plat en Waals, als Girls In Hawaii', zwoer de man bij de merchandising ons toe. Prima verkoopstruck, want Girls In Hawaii bezit een apart kastje in ons hart.
Quote
'Dank you!' Bij elke bedanking twijfelden we of Jonathan Higgs een vermetele poging tot Nederlands deed of gewoon een vreemd accent heeft.
