Ex-wielrenner Thomas Dekker is de pedalen kwijt: bloedzakken, prostituees, drank en veel verdriet

Thomas Dekker gold lang als het wonderkind van het Nederlandse wielrennen. Maar in zijn steile opgang naar de top, verliest hij zich in doping, drugs, drank en vrouwen. Een positieve plas doet zijn leven helemaal ineenstorten, en daarna slaagt hij er nooit meer in om écht recht te krabbelen. Met het boek ‘Mijn gevecht’ dat hij samen met journalist en ex-renner Thijs Zonneveld schreef, probeert Dekker het puin te ruimen en het verleden achter zich te laten.

'Ik vond een spuit zetten heel professioneel, het hoorde erbij'

‘Zonde, hè’, zucht Thomas Dekker (32) tussen zijn verzamelde trofeeën, die op de zolderkamer stof staan te vergaren. ‘En zeggen dat ik de meeste van mijn overwinningen behaald heb zonder doping.’ Zijn grote huis in de bossen van Lommel staat te koop: Dekker is klaar voor een nieuw leven. Ooit was heel Nederland verzot op hem. Met zijn lange, donkere krullen combineerde hij het uiterlijk van een filmster met het talent van de allergrootsten – Nederland maakte zich op voor een nieuwe Tourwinnaar na glansrijke overwinningen in de Tirreno-Adriatico (2006) en de Ronde van Romandië (2007). Maar bij de vriendenploeg van Rabobank hielpen de dokters actief mee met dopinggebruik en keken ploegleiders de andere kant op. De UCI zat Dekker op de hielen en na een test van een oud urinestaal liep hij in 2009 – koersen deed hij ondertussen in een Lotto-truitje – tegen de lamp en werd hij twee jaar geschorst. Nadien was niets nog hetzelfde.

Thomas Dekker «Ik wil iedereen vertellen wat er precies is gebeurd. Sinds de bekentenissen van Lance Armstrong is het veel gemakkelijker om over de dingen te praten. Mensen denken misschien: hij is rancuneus, maar dat ben ik helemaal niet. Ik spaar vooral mezélf niet. De gebeurtenissen die ik beschrijf, maken duidelijk waarom je op jonge leeftijd bepaalde keuzes maakt. Soms zijn het zelfs geen keuzes: zeker op jonge leeftijd gebéúren sommige dingen gewoon.

»Mijn moeder heeft het boek een maand geleden gelezen. Ze is de eerste weken niet naar haar werk kunnen gaan. Ze had het moeilijk met mijn eenzaamheid en het verdriet. En dat ik ook nog eens in een web van leugens en bedrog verstrikt was geraakt, maakte het helemaal lastig. Ook voor mij was het zwaar om alles opnieuw te beleven: bij momenten rolden de tranen over mijn wangen.»

HUMO Had je dan nog nooit omgekeken?

Dekker «Toch wel. Telkens als ik naar de koers kijk, zie ik renners met wie ik zelf gereden heb. En dat doet pijn. Wielrennen was mijn grootste passie, en met mijn grootste passie ben ik op 30-jarige leeftijd gestopt. Veel te jong.»

HUMO Je was als renner chronisch ontevreden.

Dekker «Ja: succes behalen en daar nooit van genieten. Op m’n 17de was ik plots de beste jonge wielrenner van de wereld: het ging steil bergop, en het volgende jaar zat ik al bij de profs. Ik wilde altijd méér.

»Waar die grenzeloze ambitie vandaan komt weet ik niet, in elk geval niet van mijn familie. Mijn vader gooit koffers op de band in Schiphol, mijn moeder geeft zwemles.»

Naar de hoeren

‘Bij de profs komt er tijdens trainingskampen wijn op tafel en wordt er elke avond gezopen in de bar. De renners gaan uit en niemand doet er moeilijk over. Het hoort erbij, blijkbaar. Het komt niet eens in me op om nee te zeggen als Michael Boogerd me vraagt of ik mee ga naar de hoeren.’ (uit ‘Mijn gevecht’)

HUMO Hoe voelt het als Boogerd, de held wiens poster op je kamer hing, je zoiets vraagt?

Dekker «Dat was schrikken, meteen op je eerste weekend met de profs. Je kunt je afvragen of je zoiets moet opschrijven, maar het geeft wel weer in wat voor een absurde wereld ik terechtkwam. Het beperkt zich niet tot extreem hard trainen en veel wedstrijden rijden. Neem nu de drank. Voordien had ik voor mezelf een regel: ik dronk geen alcohol van 1 januari tot 1 oktober. Geen druppel. Maar dan word je prof en ontdek je dat alles anders is.»

undefined

undefined

'Tja, we waren jong en wild' Met Michael Boogerd

HUMO Was dergelijk bandeloos gedrag de norm?

Dekker «Ik denk dat het voornamelijk te maken had met de oudere renners: ze hadden de hele winter bij hun gezin thuisgezeten en wilden uitbreken. Die mensen zijn niet geschikt om veel tijd bij vrouw en kinderen door te brengen: de meesten zijn dan ook gescheiden toen hun carrière voorbij was.»

HUMO Tragisch.

Dekker «De wielrennerij ís een trieste wereld. Veel oud-renners hebben het heel moeilijk.»

HUMO Jouw relatie met Michael Boogerd komt uitgebreid aan bod. Aanvankelijk was hij een soulmate. Wat bond jullie?

Dekker «Een heel groot hart voor de wielersport. We denken vaak hetzelfde over de koers. En we waren allebei heel goed. Michael is twaalf jaar ouder: voor zijn carrière vormde ik geen bedreiging meer. We houden ook allebei van gezelligheid.»

HUMO En jullie wisten allebei geen maat te houden?

Dekker «Dat zeker. Tot op zekere hoogte hebben we veel gemeen.»

undefined

'Als jonge renner had ik een regel: ik dronk geen druppel alcohol van 1 januari tot 1 oktober. Maar dan word je prof en ontdek je dat alles anders is'

HUMO Van het beeld dat we in België van hem hadden – de ideale schoonzoon met de eeuwige glimlach – blijft na jouw boek niets meer over.

Dekker «Voor de renner Boogerd heb ik veel respect. En wat de mens betreft: ik neem het hem niet kwalijk. Mijn boek gaat niet over hem, maar bij veel dingen die voor mij grote gevolgen hebben gehad, was hij nu eenmaal betrokken.»

HUMO Hij maakte je wegwijs in de wereld van de doping. Hij en Steven de Jongh lachten je zelfs uit toen je als neoprof met vitaminen kwam aanzeulen. Ook dat neem je hem niet kwalijk?

Dekker «Nee. Behalve mezelf neem ik niemand iets kwalijk. Ik weet dat hij het niet heeft gedaan omdat hij het slecht met mij voorhad. Desalniettemin wilde ik – voor mezelf – weleens uitleggen hoe het eigenlijk is gebeurd.»

HUMO Je zou kunnen vermoeden dat dit een afrekening is.

Dekker «De UCI heeft me zwaar onder druk gezet om over Michaels dopingverleden te getuigen, zodat ze hem acht jaar konden schorsen. Dát zou een afrekening geweest zijn, maar ik heb het niet gedaan.

»Er is tussen ons veel veranderd. Hij denkt anders over het gebeurde, ziet zichzelf als een slachtoffer. Als je dingen achter je wil laten, moet je in de spiegel durven te kijken. En daarin sta ik verder dan hij.»

HUMO In 2007, twee dagen voor de start van de Tour in Londen, drinken jij en Boogerd wijn en laten jullie twee Oost-Europese prostituees op de kamer komen. Zoiets associeerde ik niet meteen met renners van jullie kaliber.

Dekker «Zoiets gebeurde nu eenmaal bij ons op de kamer. Ook al wilde ik die vrouwen niet per se – ik kwam thuis genoeg aan mijn trekken.»

HUMO Niet meteen de ideale voorbereiding op de proloog.

Dekker «Ik werd nog achtste, hoor.

»Tja, we waren jong en wild, en het was een manier om met de spanning om te gaan die rond een Tour de France hangt. En dan heb ik nog heel veel dingen niet opgeschreven...»

HUMO Wat wil je daarmee zeggen?

Dekker «Dat er in die jaren nog veel meer is gebeurd. Maar ik beschrijf alleen situaties die voor mij bepalend zijn geweest.»

Gewoon business

‘Ik staar naar het bloed in de zak. Het is alsof het niet van mij is. Ik had gedacht dat het anders zou zijn, de eerste keer. Spannender, nerveuzer – als snoep jatten in de buurtwinkel.’ (uit ‘Mijn gevecht’)

HUMO Het boek opent met het moment dat je voor het eerst bloed laat afnemen bij de befaamde Spaanse dopingdokter Eufemanio Fuentes.

Dekker «Mensen lezen vooral de krantenkoppen, over hoe iemand gepakt wordt op het gebruik van doping. Maar ze lezen nooit over hoe je als 21-jarige een bloedzak afgeeft, in een hotel vlak bij de luchthaven van Madrid.»

HUMO In een schimmige kamer, met iemand van wie je vermoedt dat hij niet eens weet wie je bent.

Dekker «Iedereen stelt er zich van alles bij voor, maar het is een treurige bedoening. Ik besefte dat doping gewoon business is: schilderijtje van de muur, bloedzak aan het haakje en een kwartier later ben je klaar. Fuentes was ook niet meteen een charmante persoonlijkheid. Veel werd er niet gezegd, hij verstond geen Engels.»

undefined

'Dopingdokter Eufemanio Fuentes. 'Geen charmante persoonlijkheid.'

HUMO Fuentes gaf je het nummer 24. Je realiseerde je: ‘Verdorie, er zijn nog 23 anderen.’

Dekker «En achteraf gezien waren er nog veel meer (lacht). Hij gaf me ook de schuilnaam ‘Clasicomano Luigi’. Dat ben ík dus, en niemand anders. Ik kwam in contact met Fuentes via mijn makelaar, Jacques Hanegraaf. Hij heeft me bij Luigi Cecchini én bij Fuentes geïntroduceerd, dezelfde combinatie als Jan Ullrich: Hanegraaf was Ullrichs team-manager toen hij in 2003 Lance Armstrong bijna versloeg in de Tour.»

HUMO Is Hanegraaf de kwade genius in dit verhaal?

Dekker «Nee, ik was zelf ook nieuwsgierig. Maar het helpt natuurlijk niet als je manager het mee faciliteert. Ik had die dingen niet zelf kunnen regelen – zelf een enkeltje Madrid boeken in de hoop Fuentes op straat tegen het lijf te lopen.»

HUMO Hanegraaf zag je als een prooi: het grootste wielertalent ter wereld, van wiens loon hij 10 procent mocht meepikken.

Dekker «Ik was zijn kip met de gouden eieren. En het is voor hem nog steeds niet genoeg: hij eist nog een commissie – meer dan 90.000 euro – van mijn loon bij Lotto, maar dat heb ik door mijn schorsing natuurlijk nooit gekregen. Absurd, want hij was mee verantwoordelijk voor mijn positieve plas. Hij heeft hoger beroep aangetekend – in januari 2017 komt de zaak voor. Hij heeft tot nog toe alles verloren, maar hij gaat maar door.»

HUMO Als ik de naam Fuentes hoor, moet ik altijd aan zijn assistent José Luis Merino Batres denken. Hij deed de administratie van de bloedzakken, hoewel hij aan alzheimer leed.

Dekker «Die heb ik nooit ontmoet. Wel zijn andere assistent, Alberto León, die zich heeft opgehangen. Op dat niveau kom je natuurlijk ook: levens die instorten, en andere verschrikkelijke dingen. In mijn boek vertel ik over mijn auto-ongeluk. In het midden van de nacht ben ik tegen een boom gereden. Als bij wonder heb ik het er levend van afgebracht, maar één van mijn vingers kan ik niet goed meer bewegen. En dat heeft allemaal te maken met bepaalde beslissingen die ik heb genomen.»

Spuiten als een pro

‘Doping is overal. In onze ploeg, in andere ploegen. Dynepo, cortisonen, bloedzakken, baxters met water en slaappillen – als je overal om je heen absurditeit ziet, ga je op den duur denken dat het normaal is.’ (uit ‘Mijn gevecht’)

Dekker «Ik heb me nooit heel erg verzet tegen doping. Ik vond een spuit zetten net heel professioneel, het hoorde erbij.»

HUMO Toch zeg je: ‘Ik had een moord begaan voor iemand die me had gezegd om met mijn fikken van die doping af te blijven.’

Dekker «Zeker mijn eerste jaren als prof. Ik kan niet zeggen dat het gewérkt zou hebben, zo eerlijk ben ik wel.

»De cultuur had ook anders moeten zijn. Ze hadden me moeten zeggen: we gaan rustig opbouwen. Nu doen ze het zo: ze leven in groep naar een welbepaald doel toe. Wielrennen deed je vroeger veel meer alleen.»

HUMO Zó lang is het nu ook weer niet geleden.

Dekker «Ik zat in de overgangsperiode. Nu is het ondenkbaar dat iemand met de dopinggewoonten van Michael Rasmussen naar de Tour zou gaan. In 2008 is het biologisch paspoort ingevoerd: dat heeft veel veranderd. Het wielrennen is helemáál anders nu: je moet bijna anorectisch zijn, er is geen ruimte voor uitspattingen. Ook niet wat doping betreft.»

undefined

'Dit boek schrijven was heel zwaar. Bij momenten rolden de tranen over mijn wangen.'

undefined

HUMO En destijds luidde het motto: ‘We gooien er nog een bloedzak in.’

Dekker «Ja, al heb ik tijdens mijn carrière maar tien bloedzakken afgegeven, waarvan er nog drie in Madrid liggen en twee in Oostenrijk, bij Stefan Matschiner. Ik heb bloeddoping gebruikt van maart 2006 tot mei 2008 – eigenlijk een heel korte periode.»

HUMO Bij Lotto, in 2009, heb je geen bloedzakken of epo meer gebruikt?

Dekker «Nee, anders had het wel in het boek gestaan. Net voor ik positief werd bevonden (Dekker werd in 2009 retropositief bevonden op basis van een urinestaal uit 2007, red.) was ik in de tijdrit van de Ronde van Zwitserland derde geworden na Fabian Cancellara en Tony Martin. Zuiver – ik had voor de eerste keer een hoogtestage achter de rug. Ik weet van mezelf dat ik heel hard kon fietsen.

»Bloeddoping helpt vooral bij het herstel, maar het is nog meer een mentale kwestie: je hebt er keihard voor getraind, alles voor gedaan, én dan die zak bloed. Je weet dat je er helemaal klaar voor bent. Toen ik in 2006 de Tirreno-Adriatico won, had ik een hematocrietwaarde van 44. Jörg Jaksche vertelde me later dat hij twéé zakken had gebruikt. Ik reed dus op de helft van wat sommige anderen namen.»

HUMO Minimaliseer je het effect van doping nu niet?

Dekker «Nee, zeker niet. Maar ik heb heel amateuristisch doping gebruikt.»

HUMO Vind je? In 2007 heb je de Tour op dynepo, de tweede generatie epo, gereden, en zette je om de andere dag een spuit cortisonen.

Dekker «Ik begon de Tour met een hematocrietwaarde van 45 en eindigde met 42. Dat is een heel ander verhaal dan dat je de hele tijd tegen de grens van 50 rijdt, zoals de jaren daarvoor gebruikelijk was.»

HUMO Maar minimaal dopinggebruik kun je het nu ook weer niet noemen.

Dekker «Nee, ik minimaliseer helemaal niks. Maar met de informatie die ik nu heb, had ik het anders gedaan. Ook daar groei je in: ik zou waarschijnlijk veel beter geworden zijn in dopinggebruik. Omdat zowel Fuentes als Matschiner werden geklist, heb ik nooit een grote ronde met bloedzakken gereden. Ik heb er dus geen idee van hoe ver ik daarmee zou gekomen zijn.»

Één pot nat

HUMO Bij Lotto heb je naar eigen zeggen geen epo of bloedzakken meer gebruikt, maar je beschrijft wel hoe dokter Jan Mathieu, teamarts bij Lotto, blessures veinst en valse medische attesten voorschrijft om cortisonen te kunnen toedienen.

Dekker «Ik vind Jan Mathieu een geweldige vent, het is helemaal niet mijn bedoeling om hem aan te vallen. Maar als ik eerlijk ben over welke doping ik nog gebruikte in 2009, dan moet ik dat vermelden.»

HUMO Het was een gangbare praktijk in de ploeg, zeg je.

Dekker «Absoluut.»

HUMO Wil je daarmee zeggen dat ook de kopmannen van Lotto – onder anderen Philippe Gilbert en Cadel Evans – het deden?

Dekker «Ik ben er nooit zo bij betrokken geweest dat ik het gezien heb. Het was niet zoals bij Rabobank, waar alles veel opener gebeurde. Een Belg is wat meer gesloten dan een Nederlander op dat gebied. Maar ik denk niet dat ik de enige was.»

HUMO Je stelt je ook de vraag: ze moeten bij Lotto toch geweten hebben wat ze met mij binnenhaalden?

Dekker «Hoe kan je mij in godsnaam een contract geven en mijn bloedwaarden niet opvragen?»

HUMO Misschien wilden ze het niet zien?

Dekker «Dat was het zeker: van het probleem wegkijken. Maar ik was blij dat ik bij hen een kans kreeg.»

HUMO Jan Mathieu werkt tegenwoordig als arts bij Telenet-Fidea, de veldritploeg van Sven Nys.

Dekker «Ik denk dat Jan Mathieu in een tijd handelde dat het wielrennen op een kantelmoment zat. Hij zal nu geen valse voorschriften meer schrijven.»

HUMO Cortisonen gebruiken was voor jou hetzelfde als dorstlesser in je drinkbus gieten.

Dekker «Ja, in vergelijking met epo of bloedzakken stelden cortisonen toch niks voor? Iedereen zag dat zo, hoor.»

HUMO In België is er nog maar heel weinig naar buiten gekomen over die periode.

Dekker «Typisch voor de cultuur. Maar sla er de erelijsten maar eens op na: ook de Belgen eindigden hoog. Het was één pot nat.»

undefined

'Frank Vandenbroucke is gestorven in Senegal, in het bijzijn van een prostituee. Het had dus heel anders met me kunnen aflopen'

HUMO Niemand ontsprong de dans?

Dekker «Het is niet fair om dat te zeggen, want misschien zaten er wel enkele renners tussen die het niet deden.»

HUMO Heb je nooit aan je gezondheid gedacht? Of aan wat een slecht bewaarde bloedzak zou kunnen teweegbrengen?

Dekker «Nee, daar ben ik wel zelfdestructief genoeg voor. De dingen die ik heb gebruikt, hebben ook geen gevolgen op lange termijn. Een beetje epo en een bloedzak maken je bloed wat dikker, meer niet. De meeste coureurs hebben vijftien jaar doping gebruikt en vroeger misschien amfetamines genomen: dat zijn dingen die op je hersenen inwerken.»

HUMO Door dat gedoe met bloedzakken en baxters werd je geliefde wielersport wel van elke romantiek ontdaan.

Dekker «Dat was jammer, ja, maar op een gegeven moment is het je wérk, en niet iets wat je voor de romantiek doet.»

HUMO In 2009 besliste je dus om geen of nauwelijks meer doping te gebruiken. Ging dat dan plots?

Dekker «Ja. Ik zeg niet dat ik het nooit meer had gedaan als ik niet tegen de lamp was gelopen, maar op dat moment was het voor mij wel genoeg geweest, behalve de cortisonen dan. Op zich best sterk van mezelf, alleen heeft het maar een halfjaar mogen duren.»

Marginaal

‘Ik val – dieper, dieper, dieper, nog dieper. Het duurt en het duurt en het duurt. Ik ben het gewend om de grond te raken, pijn te voelen en weer op te krabbelen – maar deze keer is er geen grond om te raken. Het is een put zonder bodem.’ (uit ‘Mijn gevecht’)

Dekker kijkt op zijn smartphone. Er stromen mails binnen over Jacques Hanegraaf. Nog voor het boek in de rekken ligt, heeft hij een rechtszaak aangespannen. Alweer. Dekker zucht: de advocatenkosten van de afgelopen jaren zijn nog amper bij te houden. Maar hij gaat verder, en begint over de woelige periode van zijn schorsing, toen hij zich verloor in wrok en boosheid, drank en vrouwen.

Dekker «Die twee jaar hebben geen rust gebracht, integendeel. Alle structuur viel weg, en na mijn schorsing heb ik die nooit meer teruggevonden.»

HUMO Je schrijft dat je meer dronk dan goed voor je was, dat je voor een Italiaanse discotheek de ziel uit je lijf lag te kotsen, nadat je ruzie had gezocht met enkele rijke Russen.

Dekker «Ik weet niet meer in welke toestand ik die nacht verkeerde.»

HUMO Je bent enorm destructief, het loopt als een rode draad door je boek.

Dekker «Nog steeds. Ik ben nog steeds mateloos, ik ken geen grenzen. Maar ik kan er ondertussen wel beter mee omgaan.»

HUMO Ben je blij dat je het allemaal hebt overleefd?

Dekker «Absoluut. Frank Vandenbroucke is gestorven in Senegal, in het bijzijn van een prostituee. Het had dus heel anders met me kunnen aflopen.»

HUMO Heb je gevolgd wat er allemaal met Vandenbroucke is gebeurd?

Dekker «Frank was zo’n figuur die je als jongetje van de koers deed dromen. Zoveel klasse, zoveel talent. Hoe triest moet het soms niet geweest zijn? En in welke marginale situaties is hij niet terechtgekomen? En dat voor zo’n groot kampioen.

»De mensen om mij heen hebben ervoor gezorgd dat ik alles op orde kreeg, dat ik de persoon werd die ik nu ben. Het lijkt me onmogelijk om dat allemaal op je eentje te doen. Soms moet je heel hard vallen, voor je daadwerkelijk iets aan je leven verandert.»

HUMO Heb je tijdens die donkere periode nooit een andere uitweg gezocht? Heb je ooit zelfmoord overwogen?

Dekker «Ik heb wel momenten gehad dat ik geen zin meer had in het leven, maar zelfmoord heb ik nooit écht overwogen. Om mezelf echt te verliezen en af te takelen, ben ik te ijdel. Misschien heeft mijn ijdelheid me wel gered, ja. Ik heb ook niet al mijn geld verbrast of zo.»

Als een monnik

HUMO Na je comeback moesten we je naam zoeken in de uitslagen.

Dekker «Terwijl het in het begin best goed ging: ik reed een mooi klassement in de Ronde van Qatar, won een koers en behaalde ereplaatsen in de klassiekers. Maar daar bleef het bij, en dan moet je plots knechten voor je ploegmaats, renners die je vroeger voorbijreed. Ik was die lagere status niet gewend.»

HUMO De onzekerheid sloeg toe.

Dekker «Terwijl ik vroeger altijd overliep van zelfvertrouwen. Ik begon te twijfelen, en gleed langzaam weg. Het vuur doofde uit, ja.»

HUMO Omdat er geen doping meer in het spel was?

Dekker «Doping zorgde zeker voor een gevoel van onoverwinnelijkheid. Niet te onderschatten: wielrennen is een mentale sport. Al had ik zonder doping ook nog een heel mooie carrière kunnen hebben. Maar het probleem lag elders: ik zeulde mijn dopingverleden met me mee. Het was een rugzak geworden die te zwaar was om topsport te beoefenen. Ik getuigde bij het WADA, de Nederlandse Dopingautoriteit, bij mijn nieuwe ploeg – en telkens werd alles weer opgerakeld. Valverde kon gewoon opnieuw beginnen: hij heeft nog steeds niet toegegeven dat hij bij Fuentes over de vloer kwam. Daarvoor word je in Nederland uitgekotst.»

HUMO Sterker nog: Valverde werd tijdens zijn schorsing gewoon doorbetaald.

Dekker «Hoeveel groter kan het verschil zijn?

»Pas tijdens mijn werelduurrecordpoging, mijn allerlaatste wapenfeit, kreeg ik het vuur wél opnieuw aan het branden. Zonde. Ik had dolgraag nog een jaartje voortgereden op dat herwonnen enthousiasme. Zonder salaris, het had me niet uitgemaakt.»

undefined

'Ik ken geen grenzen. Maar misschien heeft mijn ijdelheid me gered.'

HUMO Maar niemand wilde je nog.

Dekker «Ze vonden me geen toegevoegde waarde meer.»

HUMO Het peloton lijkt me groot genoeg voor iemand met jouw talent. Had je de omerta te veel geschonden?

Dekker «Dat heeft er zeker mee te maken. Maar waar kon ik terecht? Voor België was ik te controversieel: ik zeg eerlijk mijn mening en heb gepraat over het verleden. Boogerd verbak zijn belofte om me onderdak te geven bij zijn ploeg Roompot, en ook de rest van Europa zat niet op mij te wachten.

»Toch blijf ik een grote wielerfan. Op tv kan ik zelfs van Valverde genieten: een fantastische wielrenner, wat een aanvalslust. Maar is het écht wat we zien?»

HUMO Waarom probeer jij zo hard om met jezelf in het reine te komen? Valverde en Alexander Vinokourov denken er niet aan.

Dekker «Omdat ik Nederlander ben: je kunt hier niet zeggen dat je het niet hebt gedaan en gewoon terugkomen. Was ik elders geboren, ik had het misschien anders aangepakt.»

HUMO Hoe moeten we met dat verleden omgaan?

Dekker (windt zich op) «Er is geen oplossing. Je kunt moeilijk vijftien jaar koersen en keurig je salaris opstrijken, en dan alles vertellen zodra je gestopt bent. Zo werkt het niet. Al vind ik wel dat iemand als Johan Museeuw het nu goed aanpakt.»

HUMO Hij heeft wel zwaar moeten boeten, op het onmenselijke af.

Dekker «Een schande. Ik zou veel kunnen zeggen over het Belgische wielrennen, maar ik wil niet rancuneus overkomen. Museeuw staat er nog, vind ik. Over zijn wereldtitel in Lugano wordt nog gepraat.»

HUMO Is het nu mogelijk om de Tour clean te winnen?

Dekker «Ik hoop het. Bauke Mollema en Robert Gesink hebben nog nooit iets gedaan en rijden zomaar top tien. Laurens ten Dam is een goede vriend van mij, en faliekant tegen doping: hij werd twee jaar geleden negende. Maar je moet wél geen spektakel verwachten op de laatste klim.»

HUMO Dat het zo saai is geworden, is een goed teken.

Dekker «Eigenlijk wel. Je zult nooit meer iemand in 37 minuten Alpe d’Huez zien op knallen zoals Marco Pantani dat deed, met de handen in de beugels en een bandana op zijn kale kop.»

HUMO Recent was er veel ophef over het doktersbriefje van Bradley Wiggins, een vrijgeleide voor cortisonespuiten. Heeft hij de grijze zone overschreden?

Dekker «Ik heb geen zin om daar veel over te zeggen. Maar ik vind het niet kunnen. Punt. En zeker niet als je ziet hoe hij zich altijd tegen doping heeft uitgesproken. Maar het geld is binnen voor Sir Bradley Wiggins, we kunnen de klok niet meer terugdraaien. Cortisonen afschaffen, helemaal klaar. En als je toch niet kan koersen door een blessure of een allergie, tja, dan ben je niet geschikt voor topsport. Ach, er rijden nog veel renners rond die precies hetzelfde hebben gedaan als ik. We hebben eigenlijk nog niks gezegd.»

HUMO Wat bedoel je? Dat er nog maar één tiende naar buiten is gekomen?

Dekker «Zeker.»

HUMO En dat het allemaal nog véél erger was.

Dekker (knikt met overtuiging)

HUMO Maar het was vroeger wel gezelliger.

Dekker «Vaak wel. Nu leeft iedereen als een monnik, er is geen andere keuze.»

★★★

Michael Boogerd wenst pas op de uitlatingen van Dekker te reageren na het verschijnen van het boek en een uitgebreide lezing ervan.

Jacques Hanegraaf ontkent Thomas Dekker geïntroduceerd te hebben bij Eufemiano Fuentes, of doping te hebben gefaciliteerd.

Jan Mathieu zegt altijd naar eer en geweten zijn renners te hebben behandeld, op een medisch verantwoorde manier. Hij beweert ook nooit blessures te hebben geveinsd om cortisonen toe te kunnen dienen.

Thomas
Dekker,
‘Mijn gevecht’,
Voetbal Inside