Exclusief in Humo: Michiel en Manu Beers, de meesterbreinen achter Tomorrowland

Het reuzenrad, de Braziliaanse bezoeksters in bikini, de fluorescerende elfjes, de fonteinen en de drijvende podia van Tomorrowland zijn iconisch, maar de breinen achter het wereldberoemde dancepretpark in Boom kent niemand. Twaalf jaar geleden begonnen Michiel en Manu Beers, twee broers uit Ranst, met een festival dat nu geldt als de blauwdruk van alle belevenisevenementen. ‘Als je goed kunt barbecueën, kun je héél ver raken in deze business.’

'Wij hopen te zijn zoals de Efteling: we willen nog generaties mee'

Een ochtend in Boom, enkele dagen vóór de dubbeleditie van Tomorrowland 2017 moet losbarsten – als u dit leest op dinsdag, is het eerste weekend achter de rug, en staat het tweede voor de deur. Het festivalterrein in De Schorre is in volle opbouw en buurtbewoner Kamiel, een gepensioneerde amateurfotograaf, neemt kiekjes van die sprookjeswereld in wording. Het is peis en vree in de groene vallei voor het hoofdpodium – alleen een eenzame fietser op een mountainbike zoeft me voorbij. Het blijkt Michiel Beers (41) te zijn.

Het beste bewijs dat de Tomorrowland-broers amper bekend zijn, zelfs bij hun eigen personeel: ooit mocht Michiel het podium niet op van de security. Ik tref hem met Manu (37) in de kantine tussen de schaftende werklui – beide broers hebben iets van eeuwige tieners.

HUMO Een scoutsfuif eind jaren 90 in Broechem zou jullie allereerste evenement zijn geweest. De affiche was versierd met duiveltjes.

Manu Beers «Dat was onze Explosion Party (lacht). Met de opbrengst van die fuif wilde ik voor mijn scoutsgroep een kamp naar Kroatië sponsoren en Michiel had me geholpen. We deden toen bijna alles samen. We hadden een bandje en luisterden allebei naar punkrock – NOFX, Lagwagon, Ten Foot Pole. Feesten organiseren, dat moesten we ook maar eens samen gaan doen.»

HUMO Hoe heette jullie punkgroepje?

Manu (lacht) «Bottom Line. Michiel was zanger en gitarist, en ik was de drummer.

»We schelen vier jaar, en als je jong bent, is dat best veel. Maar door de muziek begonnen we wél met elkaar op te trekken.»

Michiel Beers «De eerste echte editie was een jaar later: een feest voor scholieren in discotheek Dixies in Brasschaat. Dat was op de woensdagavond vóór de kerstvakantie, vlak na de examens. De weken ervoor hadden we ’s morgens aan alle scholen flyers uitgedeeld, van Merksem over Schoten tot Kapellen.»

Manu «Er kwam négenhonderd man op af. Met dat feest hadden we genoeg verdiend om een bvba op te richten – onze pa had altijd gezegd: ‘Als je iets doet, doe het dan goed.’»

Michiel «De eerste jaren waren we meer dan fanatiek: we gingen overal flyeren, posters plakken, bordjes ophangen... De organisatie van de avond deden we op het laatste moment, we hielden ons vooral bezig met promotie maken. Je kon toen geen boerendorp passeren of je zag tientallen bordjes met aankondigingen van fuiven. Bruggen, elektriciteitskasten, bushokjes: die zaten allemaal onder de affiches. Sinds de GAS-boetes en de sociale media is dat verdwenen, maar vroeger was het de enige manier om de jeugd te bereiken.»

Manu «Het lijkt lang geleden, maar voor de eerste editie van Tomorrowland, in 2005, gingen we ook nog plakken en flyeren, hè.»

RIOOL VOL LIJM

HUMO In 1999 organiseerden jullie de Nacht van de Student in Antwerpen, jullie eerste grote evenement.

Manu «We hingen aan de toog in de Lintfabriek in Kontich en ik zei: ‘Misschien kunnen we iets doen met verschillende discotheken in Antwerpen?’ Waarop Michiel: ‘En met studentenclubs.’»

Michiel «We wilden iets doen in vijf clubs in Antwerpen, met één toegangsticket, en daar de studentenverenigingen bij betrekken.»

Manu «Ze zagen mij al afkomen in Café Local: een gastje van net 18. Maar toen ik zei dat al die studentenclubs meededen, antwoordden ze: ‘Oké, we zullen er eens over nadenken.’ In de Red & Blue zei ik: ‘We hebben wél al Café Local.’ En tegen de studentenclubs zeiden we dat alle discotheken meededen (lacht).»

Michiel «De eerste editie van de Nacht van de Student trok negenduizend man. Iedereen dacht: ‘Wat is dat hier?’ Dat was ook de week waarin we drie andere feesten gaven, twee in Café d’Anvers en één in La Rocca. Manu had namelijk uitgerekend dat we met vier feesten na elkaar meer en dus goedkoper posters en flyers konden bestellen bij de drukker (lacht). In de praktijk bleek het natuurlijk niet te werken: die drie andere feesten waren niet goed. Maar met de Nacht van de Student stond er wél ineens iets op de kaart.

undefined

'Tomorrowland draait rond de vijf zintuigen, kortom: rond genieten'

»Er was één probleempje: in Antwerpen heb je echte plakbedrijven, en ineens kwamen twee onbekende jongens elke ochtend al hun posters overplakken. Toen hebben we een paar plakoorlogen uitgevochten (lacht).»

Manu «Maar we waren écht goed: tot zes uur ’s morgens reden we rond met het autootje van onze mama en gingen we op de juiste plaatsen affiches plakken. Daarna moest zij gaan werken: ze is meer dan eens in een auto vol lijm gestapt omdat er een emmer was omgevallen.

»De oprit bij ons thuis was ook één grote plakboel, omdat we er de hele tijd posters op bordjes zaten te lijmen. Op een gegeven moment liep de riool over in de straat. De buurman begreep er niks van. Wat bleek? De lijmresten waren in de riool tot een dikke prop samengeklonterd (lacht).»

HUMO Jullie woonden nog thuis?

Manu «Ja. Ik heb zelfs tot mijn 28ste thuis gewoond. We moesten kiezen: ofwel huurden we een kantoortje, ofwel een appartementje. We gingen voor het kantoortje en bleven thuis.»

Michiel «Onze ouders hebben ons altijd enorm gesteund. Er waren ook geen grote discussies toen ik stopte met mijn studie handelswetenschappen – ik zat toen in het laatste jaar. Maar ze waren allebei bedienden en alles wat we deden, stond wel erg ver van hun leefwereld. Als ik nu terugdenk aan de risico’s die we hebben genomen, snap ik dat ze soms dachten: ‘Komt dat wel goed?’»

HUMO In 2000 kwamen jullie met Antwerp Is Burning: ook in verschillende clubs, maar zonder de studentenclubs én voor het brede publiek.

Michiel «En met heel veel artiesten: Bob Sinclar, Ken Ishii, de grote dj-namen van die tijd.

»We wilden een echt bedrijf hebben, maar omdat we zo jong waren, werden we niet echt serieus genomen. Daarom namen we er iemand uit ons dorp bij die wat ouder was. Een jaar later hebben we de samenwerking stopgezet omdat we er geen goed gevoel bij hadden. Maar de omzet van de laatste editie van Antwerp Is Burning is bij die man zijn bvba beland, terwijl onze bvba alle facturen moest betalen. Naïef als we waren, hadden we geen contract opgesteld. We zijn failliet gegaan, en alles was in één klap weg.

undefined

'Door onze faillissementen kwam er twee jaar lang bijna elke week een deurwaarder over de vloer: onze ouders wisten niet dat hun inboedel werd geïnventariseerd'

»We hebben toen onze oude speelkamer thuis ingericht als kantoortje, en de banken afgedweild om een lening los te peuteren. Na heel lang zoeken hebben we een lening zonder borg van 75.000 euro gekregen. Maar voor we het wisten, was dat geld op aan heropstartkosten. Om onze merknamen terug te krijgen van de curator, moesten we bijvoorbeeld 15.000 euro betalen.

»Bovendien zaten we zonder locatie in Antwerpen: we moesten noodgedwongen uitwijken naar Vorst. Maar Brussels Is Burning kon pas doorgaan nadat we een rechtszaak tegen de gemeente hadden gewonnen én betaald. Door die kopzorgen hadden we te weinig promotie kunnen voeren: er kwam maar vierduizend man op af. We zaten met een put van 100.000 euro en een lening die we onmogelijk konden terugbetalen.

»Eén lichtpuntje: de toenmalige Antwerpse burgemeester Leona Detiège en schepen Kathy Lindekens wilden evenementen voor jongeren steunen en gaven ons een vergunning voor een nieuwe editie van Antwerp Is Burning in het Sportpaleis.»

Manu «Maar dat was buiten de concurrentie gerekend.»

Michiel «De man die toen exclusief nachtevenementen organiseerde in het Sportpaleis, belde ons op: ‘Ik heb een dikke bankrekening, een Porsche en een buitenverblijf en ik zal alles uit de kast halen om jullie klein te krijgen.’ Op de avond dat wij Antwerp Is Burning in het Sportpaleis hadden, beconcurreerde hij ons onder de noemer From Disco to Disco met een kopie van ons oude concept – één ticket voor alle clubs in Antwerpen, tegen een extreem lage toegangsprijs. We trokken daardoor drieduizend man te weinig om onze doorstart te kunnen maken: voor de tweede keer gingen we failliet.»

Manu «Toen zijn we in een neerwaartse spiraal terechtgekomen.»

Michiel «Er zijn ik weet niet hoeveel deurwaarders bij ons thuis over de vloer gekomen. Twee jaar lang bijna wekelijks, hè.»

HUMO Wat zeiden jullie ouders daarvan?

Michiel «Die waren overdag gaan werken: ze wisten niet dat hun inboedel werd geïnventariseerd.»

Manu «Het was een traumatische periode. Twee jaar is láng. Er was ook niemand die ons wilde helpen, ook al meenden wij het goed. We zaten vol goede ideeën, maar we werden voortdurend kopje-onder geduwd. Maar Michiel was de grote volhouder. ‘Dat zal niet waar zijn,’ was zijn motto.»

DIK MET MOBY

Michiel «Intussen zaten we vaak in Nederland: daar had je onder meer Mysteryland, Extrema en Dancevalley, waanzinnige dancefestivals van het bedrijf ID&T op mooie locaties in de natuur. Die trokken per weekend 30.000 tot 50.000 man.»

Manu «De Belgische organisatoren van dancefestivals, zoals House Torhout of I Love Techno Outdoor, hadden niet door dat dat de succesformule was: dance in de mooie natuur in plaats van op een gewone wei. Wij wisten: we moeten iets zoeken met bomen, vijvertjes en een amfitheater als main stage.»

undefined

'Onbegrijpelijk dat mensen zo massaal van zo ver naar Boom komen'

Michiel «Wij waren na twee faillissementen op zoek naar een stabiele partner, ID&T was op zoek naar een Belgische poot en uiteindelijk zijn we samen in zee gegaan: wij vertegenwoordigden ID&T in België, we werden voor 50 procent eigenaar en daar waren we erg trots op.»

HUMO Het was de bedoeling dat jullie in 2005 een Belgische editie van Mysteryland zouden organiseren, niet?

Michiel «Ja, maar op het laatste nippertje hebben we het Tomorrowland genoemd, om het een eigen identiteit te geven. De posters met ‘Mysteryland’ erop waren zelfs al gedrukt, die hebben we weggegooid (lacht).»

Manu «Achteraf gezien bleek dat het beste idee dat we ooit hebben gehad.»

Michiel «Maar het heeft lang geduurd voor Tomorrowland iets werd. Op de eerste editie waren er maar 8.700 bezoekers. We hadden wel Tiësto op de affiche, maar hij besloot op het laatste ogenblik om op Marktrock te draaien: wij waren onze headliner kwijt, en we hadden nochtans speciaal voor hem onze datum van juli naar augustus verschoven.»

HUMO Superster-dj’s en hun kapsones!

Michiel «Het lag niet alleen daaraan, want het volgende jaar trokken we nog altijd maar negenduizend man, en daar stond géén Tiësto op Marktrock tegenover.»

undefined

Manu «Men snapte het gewoon niet goed: overdag een festival met elektronische muziek? Tomorrowland draaide de eerste drie jaar met verlies, maar dat was niet zo erg. We konden elk jaar break-even afsluiten dankzij onze andere evenementen, zoals Sensation.»

Michiel «En zodra we winst maakten, investeerden we alles weer in het festival. Zo maakten we het elk jaar mooier en mooier – het is stap voor stap gegaan. Vooral de vijfde editie in 2009, met Moby als headliner en 30.000 bezoekers, was een kantelpunt. We wisten dat we iets unieks in handen hadden en dat we vertrokken waren.»

HUMO Vanaf 2010 werd Tomorrowland een fenomeen: mensen uit de vier windstreken namen het vliegtuig richting Boem. Hoe verklaren jullie dat?

Michiel «Eén: elektronische muziek werd wereldwijd volwassen. David Guetta was plots een popster, maar wij hadden hem al op onze eerste editie, hè. Idem voor Avicii: in 2011 scoorde hij een wereldhit met ‘Levels’, maar hij had wél al bij ons gestaan.»

Manu «Ik bekijk nog vaak het filmpje van Swedish House Mafia op onze zesde editie, toen ze net doorgebroken waren. Nu hebben veel artiesten zo’n sound, maar toen was dat heel speciaal. Dus, ja: electronic dance music is samen met Tomorrowland gegroeid.»

Michiel «Je mag ook de sociale media niet vergeten. Wij zijn hét schoolvoorbeeld van hoe een festival kan groeien door de sociale media. We maakten al van het begin af elk jaar een aftermovie, en daar keken dan vijfduizend mensen naar op YouTube, maar vanaf 2010 werden die films massaal gedeeld. De aftermovie van 2012 heeft momenteel al meer dan 140 miljoen views.»

Manu «Iets als Tomorrowland hadden veel mensen nog nooit gezien: een prachtig domein, de vallei van de main stage, enorme decors, het vuurwerk ’s avonds.»

Michiel «Ineens hadden we bezoekers uit alle hoeken van de wereld. Het is nog altijd niet te begrijpen dat mensen zo massaal van zo ver naar Boom komen. Velen beschouwen Tomorrowland als iets wat ze meegemaakt moeten hebben, en ze zijn vastbesloten hier de drie beste dagen van hun leven te beleven. Australiërs en Canadezen rennen de vallei in en kussen er de grond: heel surrealistisch.»

HUMO Tomorrowland geldt als de blauwdruk van de belevenisevenementen: er kwamen mooi aangeklede dancefestivals in Vlaanderen als We Can Dance en Paradise City. En Pukkelpop had vast geen foodtruckbos gehad zonder Tomorrowland.

Michiel «Ik denk dat we de festivalindustrie...»

Manu «...uit de jaren 90 hebben getrokken. Helemaal in het begin hebben we tegen elkaar gezegd: ‘We willen de flatscreen van de festivals maken.’ Maar we zijn altijd vanuit onze eigen behoeften vertrokken. We staan niet graag in de rij, dus zochten we naar manieren om de wachtrijen te beperken. Idem voor de vuile toiletten, het vieze eten, de modder... We hebben een hele lijst met aandachtspunten afgewerkt: Tomorrowland moest een festival worden waar we zelf graag naartoe wilden gaan.»

HUMO Op een modderige festivalwei in de friet-, bier- en toiletlucht staan: is dat de hel voor jullie?

Manu (lacht) «Nee, integendeel, elk festival is fantastisch op z’n eigen manier. Ik ben naar Foo Fighters geweest op Rock Werchter, en ik heb me daar geweldig geamuseerd.»

Michiel «Dat is het uitzonderlijke aan de Benelux: je hebt hier zoveel festivals op een vrij kleine oppervlakte. Daardoor heb je ook veel leveranciers, die allemaal hun afzetmarkt hebben. Zonder hen was het ons nooit gelukt om Tomorrowland naar dit niveau te tillen.

undefined

»De allereerste spoeltoiletten op een festival vond je op Tomorrowland. Wij wilden die stinkende Dixi’s weg, nu heeft elk festival in Vlaanderen spoeltoiletten. Dat kon alleen maar omdat een leverancier destijds met ons wou meedenken én erin kon investeren. Omdat er in de Benelux zo’n grote festivalmarkt is, heeft hij ook genoeg afzet.

»Dat is een groot verschil met het buitenland. De laatste keer dat we Tomorrowland in de VS organiseerden, moesten onze douches van Miami via Philadelphia naar Atlanta gebracht worden: dat is alsof ze uit Madrid naar Boom moeten komen. De festivaltraditie is daar relatief jong, de leveranciers hebben er een kleinere afzetmarkt en kunnen dus niet investeren in goed materiaal.»

BOUW EEN STAD

Het buitenlandse avontuur van Tomorrowland begon in 2013 met veel ambitie. Maar vorig jaar werd TomorrowWorld in de VS geschrapt, en dit jaar gaat TML in Brazilië niet door. De laatste TomorrowWorld, in 2015 in Chattahoochee Hills, Georgia, werd weggespoeld door de regen, en er was onvoldoende opvang voor de bezoekers.

HUMO Was dat een smet op jullie kwaliteitslabel?

Michiel «Het was verschrikkelijk. Maar het probleem in de VS was in de eerste plaats een tekort aan bussen. De paus kwam in dat weekend naar de VS, en alle reservebussen in de regio waren weg. We moesten er uit Miami laten overkomen, 1.000 kilometer verder. We hebben gedaan wat we konden.»

undefined

'Electronic dance music is geen bubbel die op barsten staat: 8-jarigen hebben geen drumstel of gitaar meer, maar wel een iPad waarmee ze miniproducer spelen'

HUMO Het Fyre Festival op de Bahama’s van rapper Ja Rule eerder dit jaar moest een luxeversie van Coachella worden, maar ging de geschiedenis in als het slechtst georganiseerde festival aller tijden. Onderschat men in het buitenland de trendy festivalbusiness?

Manu «Het is gewoon heel moeilijk. Een festival organiseren is eigenlijk: een stad bouwen voor drie à vier dagen. En er is geen generale repetitie.»

Michiel «Sommige mensen denken: ‘Tomorrowland, dat is gewoon een springkasteel: stekker in het stopcontact en klaar.’ Dat is het dus níét, hè.

»Maar geen kwaad woord over onze teams in de VS en Brazilië. Wij hebben ook veel geleerd: als je daar geen partner op het allerhoogste niveau hebt, met leveranciers die het aankunnen en een team dat ons kwaliteitslabel kan waarmaken, schiet je tekort.»

HUMO Jullie oog voor detail is legendarisch. Buitenlandse gasten die een Global Journey-deal boeken, inclusief hotel en shuttle, moeten 100 meter te voet door een veiligheidsperimeter. Daar worden ze wel geëntertaind door artiesten. Is dat er niet over?

Manu «Als je je bezoekers in een sfeer wilt onderdompelen, dan ga je er beter helemaal voor. Zelfs als er maar één iemand is die dat ene nieuwe detail opmerkt, is het al de moeite geweest.»

HUMO In tegenstelling tot Herman Schueremans of Chokri Mahassine kunnen jullie incognito rondlopen op jullie eigen festival.

Manu «Dat is toch prima? (lacht) We vinden het belangrijk dat Tomorrowland voor zich spreekt.»

undefined

HUMO Hoe zouden jullie je relatie met Dimitri Vegas & Like Mike omschrijven, wél twee duidelijke Tomorrowlandgezichten? Ze zijn zowat jullie huis-dj’s en jullie doen ook hun management.

Michiel «We vonden het leuk om zelf eens manager te zijn in plaats van dj’s te boeken bij anderen. Zij noch wij hadden durven te dromen wat ons is overkomen. We zijn intussen heel goede vrienden geworden.»

HUMO En telkens als ze ergens op deze aardbol draaien, passeren jullie ook langs de kassa.

Michiel «Maar iedereen vergeet dat we hier de eerste jaren samen met Dimi & Mike heel hard aan de kar getrokken hebben, toen niemand erin geloofde. Het is ook supertof dat er eindelijk Belgen internationaal écht aan de top staan. We gaan dat niet nog eens doen met pakweg een Amerikaanse of een Zweedse dj.»

HUMO Anouk Matton, binnenkort mevrouw Vegas, had vorig jaar met een technisch defect te kampen op Tomorrowland. Dj’s staan toch meer voor aap dan muzikanten op zo’n podium zonder stroom?

Michiel «Het gebeurt zelden, maar als het gebeurt, zoals bij Anouk vorig jaar, is dat enorm vervelend. Voor de vijfde editie hadden we The Subs live, en we hadden toen voor het eerst fonteinen in het podium. Na hun set was één van de gitaarkabels in een fontein achtergebleven. Axwell, één van de drie van Swedish House Mafia, begint te draaien, maar door een kortsluiting valt de stroom uit. De stroom wordt weer aangesloten en valt wéér uit. En nog eens. En nog eens. Zes keer in totaal. Telkens opnieuw moeten beginnen is een nachtmerrie voor een dj. Ik ga naar achteren en de werklui verzekeren me: ‘Michiel, het is nu écht gemaakt.’ Maar Axwell wil niet meer: ‘Ik sta mezelf belachelijk te maken!’ Dus sluit ik een deal: als de stroom weer uitvalt, dan betalen we z’n fee dubbel uit. Oké, hij klimt weer het podium op, start een plaat en: bám, de stroom valt uit! (lacht) Axwell heeft daarna verder gedraaid zonder onderbrekingen, maar de maandag erop zat er wél een dubbele factuur in mijn mailbox.»

Manu «Gelukkig waren de dj’s toen nog niet zo duur als vandaag (lacht).»

HUMO Lopen de gages van top-dj’s niet de spuigaten uit?

Michiel «Ze worden wereldwijd duurder, maar wij bevinden ons in een luxepositie: artiesten komen graag naar Tomorrowland omdat ze hier niet zelden gedebuteerd hebben. We hebben de allereerste set van Kygo gehad, The Chainsmokers staan hier al vier jaar na elkaar... Ze zijn altijd zenuwachtig, maar ook dankbaar dat ze hier mogen spelen.»

HUMO Wat je weleens leest: electronic dance music is een bubbel die móét barsten.

Michiel «Kinderen van 8 jaar kennen geen drumstel of gitaar meer, maar ze hebben wél een iPad waarop ze als miniproducers muziek kunnen maken. Elektronica zit in hun DNA en elektronische muziek zal blijven evolueren: EDM is er voor lange tijd.»

HUMO Jullie zitten zeker tot 2033 in De Schorre.

Manu «Dat is nog even, hè (lacht). Op dat vlak hopen we zoals de Efteling te zijn: we willen nog generaties lang meegaan... Onze stille hoop is dat we de geschiedenisboeken halen met ons festival, zoals Woodstock dat heeft gedaan als symbool van het hippietijdperk. Dat zou wel mooi zijn.»

SFEER, SFEER, SFEER

HUMO Wat is er gebeurd met Bottom Line, jullie punkgroepje van weleer?

Manu «Op een bepaald moment vlogen we uit ons repetitiekot, en net toen kwamen de evenementen op. We hebben een keuze gemaakt, maar we waren destijds even fanatiek met dat groepje bezig, hoor. Als we nog hadden bestaan, hadden we op z’n minst op Pukkelpop gespeeld, op een klein podium. Misschien zou het daar ook bij gebleven zijn (lacht).»

HUMO Naar verluidt zijn jullie ook uitstekende barbecuemannen?

Manu «Een barbecue of een etentje: als je een klein feestje kunt geven, dan heb je ook het inzicht om een groot feest te geven. Sfeer maken is niet zo simpel, je kunt geen sfeer kopen in de winkel. Sfeer maak je zelf, en daarvoor moeten alle details goed zitten. En laten we nu net goed zijn in die details. Zelfs de laatste jaren vergelijken wij ons festival nog met een barbecue: Tomorrowland draait ook rond de vijf zintuigen. Kortom: rond genieten. We willen dat iedereen met een gelukkig, ontspannen gevoel naar huis keert. Echt, als je een goeie barbecue kunt geven voor vrienden thuis, kun je héél ver raken in de evenementenbusiness (lacht).»