Father John Misty - Pure Comedy
In de documentaire ‘Gimme Danger: The Story of The Stooges’ herinnert Iggy Pop zich tv-ster Soupy Sales, die aan kinderen vroeg om ’m brieven te sturen van maximaal 25 woorden. ‘Ik heb dat altijd onthouden,’ zegt Iggy. ‘Ik dacht: als ik het kort hou, kan er minder ontsporen.’
Josh Tillman houdt het als Father John Misty nergens kort, zijn songteksten ontsporen soms tot halve essays. Muzikaal zijn de voorbeeldartiesten naast wie de ex-drummer van Fleet Foxes vandaag loopt Harry Nilsson (die van ‘Without You’), Eric Carmen (‘All By Myself’), Randy Newman en iedereen die je associeert met het blankste van LA, van The Beach Boys tot Supertramp.
De openende titeltrack is een honingpotje: Vader Jan zingt dat onze hersenen te groot zijn voor het bekken van onze moeder, en dat we daarom onvolmaakt en weerlozer dan een hertenkalfje ter wereld komen. Het gaat over ijzertekort bij menstruatie. Schrijvers van religieuze boeken worden weggezet als vrouwonvriendelijke epileptici. De mensen achter de knoppen weten ondertussen hoe je geluidslagen moet stapelen. De song is even goed (én grappig) als ‘Bored in the USA’ van voorganger ‘I Love You, Honeybear’.
Ook ‘Total Entertainment Forever’ is om door een ringetje te halen, mét de o-o-ooo’s en de c’mon’s erbij. We leren dat ons kapot amuseren ernstige gevolgen kan hebben: ‘When the historians find us / We’ll be in our homes / Plugged into our hubs’.
undefined
In ‘Ballad of the Dying Man’ vraagt een blogger/criticus zich op z’n sterfbed af wie na hem de homofoben, de hipsters en the 1% gaat bekritiseren, en wie ‘de valse feministen gaat ontmaskeren’. Daarna kijkt hij nog eens of er belangrijk nieuws is. Geestig!
Daarna mindert de grappige nieuwslezer zijn ‘Zondag met Lubach’-vaart: ‘Leaving L.A.’ is twee minuten langer dan Dylans ‘Desolation Row’, lijkt in aanzet een lied over de apocalyps, maar wordt navelstaarderij. Een héle strofe gaat zomaar op aan Tillmans vroegste muzikale herinnering: hij verslikte zich in een snoepje met watermeloensmaak terwijl in de winkel ‘Little Lies’ van Fleetwood Mac opstond. Mooie strijkers, dat wel, in een arrangement van klassiek componist Gavin Bryars.
Van hier af wordt er serieus geschoten op de te verdelen sterren. ‘A Bigger Paper Bag’ is Elliott Smith zonder grove korrel. ‘When the God of Love Returns There’ll Be Hell to Pay’ blijft saaie kerkmuziek van een atheïst. ‘Smoochie’ is een mindere Randy Newman. ‘Two Wildly Different Perspectives’ doet qua productie aan de Beck van ‘Sea Change’ denken. ‘The Memo’ is cultuurkritiek boven country-akkoorden.
Aan het eind blijft van de ambitie om een vrije satire-stem in het ‘Slavenkoor’ te zijn niets meer over: Tillman zit in een hotelbar, met zijn vrouw, het tweede glas wijn komt eraan, de pianist speelt ‘This Must Be the Place’ van Talking Heads. ‘Er is niks meer om bang voor te zijn,’ zingt Tillman. De Soupy Sales-snijmachine maakt daarvan: ‘Er is niks meer’.
