Felle kleurtjes, zweetreten en drie Spaanse discotheken op het Antwerpse Elrow Town

Zomerfestivals in de dancesfeer nog een likje zomerser maken: dat was het opzet van het Elrow Town-festivalconcept, dat gisteren zijn Europese minitoernee aftrapte in Antwerpen. De veelkleurige beestjes rondom je hoofd gingen er langzaam maar zeker ook in je kop kruipen.

Reusachtige opblaasbare walvissen. Veertig steltlopende artiesten. Minutenlange confettistormen vanuit de twee hoofdpodia. Een inkleding in het schreeuwerigste amalgaam van bubblegumkleuren. Het Elrow Town-festival, gisteren in de Middenvijvers op Antwerpen-Linkeroever (waar onder meer ook Laundry Day plaatsvindt), was Spaans surrealisme op een beatje. Het is een verzameling van drie Spaanse discotheekconcepten die ondertussen al in 74 landen zijn neergestreken, en die nu voor het eerst door de inrichtende familie Arnau in een zomerfestival werden gegoten - met ieder concept zijn eigen podium.

De Arnaus vonden daarvoor in België, voordat het ding verder reist naar Amsterdam, Barcelona en Londen, een bondgenoot bij Atmosphere Architects, de organisatie achter dancefestivals Wecandance en Laundry Day, en de Hasseltse nachtclub Labyrinth. "We zochten een festival met een verhaal", vertelt organisator Wim Van der Borght me tijdens de inloopuren van het festival. "Iedereen kan wat dj's boeken: daar is op zich weinig aan, dat is wat telefoontjes plegen. Maar met een line-up alleen creëer je geen ziel."

Dobberend hoofd

Die ziel zat - buiten de uitzinnigheid van het decor - in de muziek die er weerklonk op Elrow Town. De nationale conversatie over elektronische muziek draait vandaag rond techno en op donkere nachtclubs gerichte deephouse — terecht, want daar gebeuren vandaag straffe dingen in — maar dat vond je niet meteen op Elrow Town. Het was niet het tenebrale gedreun uit dat nachtclubcircuit, maar eerder verfrissende zuiderse invloeden die de plak zwaaiden. Het zomerse werk: de Ibiza sound, als je wilt. Het geheel denken aan een paar initiatieven net onder ooghoogte — Duitse Kiesgrube Open Air-minifestivals bijvoorbeeld - maar de organisatie maakte het allemaal wat grootser, kleurrijker en gekker.

De drie podia, ieder van hen een voortzetting van de drie discotheekconcepten van de Arnaus, hadden alle drie een eigen cachet: de grote Singermorning Stage ging voor groots entertainment (een met nèt een beetje teveel handjesgezwaai), de eerder ingetogen Rowgelia Stage kwam het dichtste bij gewone clubgeluiden, en de Psychedelic Trip Stage bracht het hele surrealistische idee van Elrow in overdrive.

undefined

Het merendeel van de twintigkoppige line-up bestond dan ook uit Spaanse import, meestal uit de eigen Elrow-stal, afgekruid met onder meer Britse, Zwitserse en - een beetje vanzelfsprekend - Belgische dj's. Zachtere deuntjes dan wat er meestal galmt tijdens het nachtclubseizoen. Veel percussie en junglegeluiden. Zuiderse meuk. Qua genres was het - vaak ook binnen één dj-setje, een eclectische mix: een beetje deep house, een beetje progressive, een snuif discohouse, en na zonsondergang durfde er toch al eens een likje duister grommende techno tussen de set te landen.

Denk ik. Who cares? Muziekgenres, zeker van het nogal floue soort dat gebezigd wordt in de elektronische muziek, spelen niet zo’n rol op een festival als dit: bezoekers die niemand van de line-up kennen trekken er rustig van podium naar podium, de - vaak heel persoonlijke - lokroep van de muziek volgend, tot er een deun weerklinkt die aan je oorlellen trekt, en je stilaan naar een dobberend hoofd brengt.

undefined

Zweetreten

Voor de aanvang van het festival waren er zo'n dertienduizend tickets verkocht, zegt Van der Borght. Tegen de late namiddag was het ding talk of the town op social media, en werden de laatste beschikbare kaartjes aan de kassa verkocht. Resultaat: een uitverkocht festival, met vijftienduizend mensen. Vijftienduizend zweetreten ook, want het was kacheltje heet op Linkeroever. De brandende zon werd gelukkig wat gestelpt door een stevig briesje vanuit de open vlakten van het Middenvijvers-terrein (waarvan Elrow Town nog geen derde innam), en de organisatie had aan gratis drinkwater, een sprinklerzone, drie schaduwshelters en gratis zonnecrème gedacht. Drank bestellen ging dan weer wat moeilijker, met constante lange wachtrijen die met geen meter vooruit wilden gaan.

Het testosterongehalte (of - foei! - de cocaïnespiegel in het bloed) van bepaalde figuren onder het mansvolk ging bij momenten nèt iets boven een aanvaardbaar peil, maar voor het overgrote merendeel kreeg Elrow Town het publiek dat het concept verdiende: niet weinigen hadden zichzelf in een carnavaleske tenue gehesen (hulde, bijvoorbeeld, aan de equipe die in jumpsuits en maskers uit de Spaanse tv-sensatie La Casa de Papel rondliep), en de algemene sfeer was prettig uitgelaten.

Pas tegen valavond kreeg je goed door wat die 'ziel' van het Elrow-concept is. Elrow Town was zo'n dag die op je psyche inwerkt, in geluid én in beeld. De behaaglijke repetitie van de muziek vloeide er langzaam samen met de vele andere zintuiglijke indrukken die je er kreeg. Tot er tot het einde, in het duister van de late uren, geregeld een paar kleurrijke vuurrotjes knetterden in je kop. De vele beestjes rond je hoofd werden stilaan beestjes die erin kropen. En die zetten 's nachts, na behouden thuiskomst, hun dans verder onder je oogleden.

undefined