Festivalitis 2015: Humo's Tip 20
Om en bij de 1.789 groepen zullen deze zomer aantreden op de ongeveer 476 podia die de Lage Landen tijdelijk rijk zullen zijn. Moet u die allemaal gaan zien? Bijlange niet. Met Humo's Tip 20 van 2015 komt u al een heel eind.
Föllakzoid - Best Kept Secret, zaterdag 20 juni
Heavy psychrock-combo uit Santiago de Chile, met een uitstekende nieuwe plaat onder de arm (‘III’, op het hippe Sacred Bones-label), dat de krautrockerfenis van Neu!, Faust en de vroege Kraftwerk in de fik steekt met even spannende als uitgesponnen kosmische grooves en ander slowmotionvuurwerk. Spaced-out, hypnotiserend en muy fantástico.
Faith No More / Motörhead - Graspop, zondag 21 juni
Pukkelpop is in de loop der jaren het schouwtoneel geweest van opmerkelijke reünies en comebacks (Urban Dance Squad, The Stone Roses…) maar geen enkele daarvan was zo triomfantelijk als die van Faith No More in 2009. ‘Veni, vidi, vici’ luidde het allesomvattende verdict. In Faith No More-taal is dat intussen ‘Sol Invictus’ geworden, onoverwinnelijke zon, oftewel: de titel van hun recent verschenen nieuwe plaat. Een fucking beregoeie nieuwe plaat nog wel, die ze op Graspop komen voorstellen. Hopelijk valt dat wat goed, daar bij dat metalvolk, want wat Faith No More doet, is eigenlijk lachen met metal. Nu ja, Faith No More lacht ook met funk, met rock, en met het hele leven. Omdat lachen leuk is.
Wie vorig jaar op de Lokerse Feesten Lemmy het podium zag op- en afstrompelen, had nooit gedacht dat hij of zij nog een herkansing zou krijgen om Motörhead aan het werk te zien. Maar als we nog een kleine week hout vasthouden, is het zover: Lemmy, op dwingend doktersverzoek gestopt met drinken en drugsen, is aan zijn laatste rondjes bezig, en enkel de Heer en zijn gehoornde tegenhanger weten hoeveel hij er nog op de teller heeft. Ons advies: geen risico’s nemen, ga de man de eer betuigen die hem toekomt.
Patti Smith and her band perform ‘Horses’ - Rock Werchter, donderdag 25 juni & Down The Rabbit Hole, vrijdag 26 juni
‘Jesus died for somebody’s sins but not mine’: men moet wellicht uit een katholiek nest stammen om het volle gewicht van deze zin, waarmee Patti Smith een carrière vol bijtende rock-’n-roll en dwarse poëzie op gang trok, te appreciëren. Tikje vreemd dat uitgerekend Smith zich liet meeslepen door de hardnekkige rage van de integrale plaatuitvoeringen, maar onze bezwaren worden geheid onder de voet gelopen zodra het machtige ‘Horses’ over de wei van Werchter galoppeert. ‘Gloria’, ‘Birdland’, ‘Redondo Beach’... Op het moment dat aan de einder ‘Land of a 1.000 Dances’ opduikt, als tweede fase van de koortsdroom ‘Land’, zal een duizendkoppige menigte in eensgezinde wanorde de twist of change dansen, terwijl backstage nog een eenling de Wall Street-shuffle doet.
Patti Smith is een godin die geen volgzaamheid verdraagt. Maak haar maar eens goed kwaad.
Ryan Adams - Down The Rabbit Hole, vrijdag 26 juni
Nog niet zo lang geleden was David Ryan Adams voorbestemd de nieuwe Dylan te worden, of anders wel de nieuwe Gram Parsons. Adams bleek vooral een recalcitrant mannetje en een onuitstaanbaar klootzakje. Hij bewerkstelligde in tien jaar tijd een zeer grillige discografie en een nog wispelturiger livereputatie, maar de laatste jaren lijkt hij tot rust gekomen. Met ‘Ryan Adams’ bracht hij in 2014 zijn beste plaat uit, waarop hij eindelijk de persoon geworden lijkt die hij altijd al moest zijn: zichzelf. Zijn nieuwe groep is excellent, en hij torst tegenwoordig idioot grote nepversterkers (hallo, Neil Young!) mee op tour. Plus een stel flipperkasten. Machtige classic rock, gespeeld door een natuurtalent dat zich niet meer al te serieus neemt – wie Ryan Adams niet wil zien, die kunnen we meteen opgeven.
Lightning Bolt - Het Bos, zaterdag 27 juni
’t Is niet omdat Lightning Bolt tegenwoordig zoals iedereen netjes op een podium speelt (en niet meer op de grond tussen het publiek: ze zijn eindelijk tot het besef gekomen dat alleen de eerste twee rijen de show van hun leven kregen) dat de twee Brians (drummer Chippendale en bassist Gibson) ook in hun muziek compromissen sluiten: ‘Fantasy Empire’, hun eerste plaat sinds 2009, is alweer een fun fest van freejazz, noiserock en metal, en hun generator loopt als vanouds op een mengsel van kerosine en adrenaline. Onze kop eraf als hun passage in Het Bos in Antwerpen níét de ultieme lakmoesproef wordt voor uw nagelnieuwe Humo-oordoppen. Ter info: u herkent ons (en Brian Chippendale) aan onze fluogroene industriële gehoorkappen.
Steve Gunn - Grensrock, zaterdag 27 juni
Zacht verzet: in tijden waarin het gratis-beleid nog slechts een vage droom lijkt, kunnen we op Grensrock in Menen, bakermat van het West-Vlaamse socialisme, voor nop genieten van meestergitarist Steve Gunn. Aanbevolen door toprockers: Kurt Vile was een tijdlang zijn werkgever (‘Ik kan het niet geloven, Steve Gunn speelt in mijn groep!’), Adam Granduciel van The War On Drugs bracht hem eind vorig jaar mee naar de AB. Gunn in de winter en de grootstad was goed, maar z’n wiegende americana gedijt vast nog een stuk beter in een zomers stadspark. Af en aan rollende solo’s in een zee van groen: schat, we nemen de kinderen mee!
Wu-Tang Clan / Starflam - Couleur Cafe, vrijdag 3 juli en zaterdag 4 juli
Wu-Tang Clan is in New York al lang niet meer king of the hill / top of the heap, en eerlijk gezegd: sedert ‘Wu-Tang Forever’ uit 1997 moeten we het bij elke Wu-uitgave doen met 3, 4, maximaal 5 goeie songs. Plus: op de twee jongsten van Ghostface Killah na, hebben we evenmin veel spectaculairs gehoord op soloplaten van de Wu-gambinos. Maar uiteraard zijn Shaolin’s finest (bitch ass nigga-vrij vertaald: Staten Islands onkreukbaarsten) nog steeds Nuthin Ta F’ Wit. En de voortekenen zijn niet slecht: de twintigste verjaardag van hun debuut ‘Enter the Wu-Tang (36 Chambers)’ vierden we twee jaar geleden al, dus kan de Clan opnieuw uit haar hele oeuvre putten. De omgeving rond het Couleur Café-terrein kan naar Belgische normen ook moeilijk grootstedelijker. Zijn er wel niet bij: Ol’ Dirty Bastard, wegens dood en Raekwon, die het nieuwe ‘A Better Tomorrow’ te soft, te bescheiden en te middelmatig vond en besloot een zomer lang in zijn eigen kracht te gaan staan. Blijven over: 7 tongen die tot de allerbeste hiphopzwaarden ter wereld behoren.
De dag erop stichten ze in Brussel brand met Starflam, zonder Baloji (die zich op zijn solowerk concentreert), maar met een best of onder de arm. Daarop staat de nieuwe single ‘A l’ancienne’: een mothafucker van een partyschijf die zich – volkomen terecht – nergens voor schaamt.
Kraftwerk - Tivoli Vredenburg (NL), vrijdag 3 juli
Derailleurs afgesteld, drinkflessen gevuld, Molteni-petjes gestreken: op zaterdag 4 juli weerklinkt in Utrecht het startschot voor de Tour de France, aflevering 102. De avond voordien speelt Kraftwerk (zegt u niks? Weet dan dat u zonder deze teutoonse Beach Boys in plaats van naar techno en hiphop heelder dagen naar – oh my God – Kings Of Leon zou moeten luisteren) het complete ‘Tour de France Soundtracks’ in Tivoli Vredenburg, en ze doen nadien ook nog een extra graai in hun oeuvre. En zet u gerust schrap voor rondtollende vitaminetabletten, zwevende spacelaboratoria en levensgrote vibrerende getallen, want het is – zoals alle shows die de intussen bejaarde Mensch-Maschine uit Düsseldorf de afgelopen jaren gaf – alweer in 3D te doen. Eins, zwei, drei, vier: trappen, trut!
Kendrick Lamar - Les Ardentes, donderdag 9 juli
Over Kendrick Lamars viersterrenplaten ‘Good Kid, m.A.A.d City’ (het coming of age-verhaal starring the m.A.A.d city Compton itself) en ‘To Pimp a Butterfly’ (in de running voor plaat van het jaar, maar we zijn er nog steeds niet klaar mee) zal u in Humo geen slecht woord terugvinden, maar over Lamars optredens bestaat een andere consensus: ‘Meer mothafuckin’ party’s dan concerten’. Tegelijk, wat willen we dan? Dat Lamar de veellagigheid van ‘Butterfly’ naar het podium brengt? Een fusionorkest meebrengt? Thundercat, Bilal en George Clinton op het podium uitnodigt? In duet gaat met een hologram van 2Pac? En willen we dat in de zeteltjes van Bozar beleven? Maar goed, setlists van recente concerten wijzen ook en vooral naar oude songs en naar ‘Waarom nog wachten om te feesten?’ Kendrick Lamar komt naar Luik, naar La Cité Ardente.
A.G. Cook - Dour, donderdag 16 juli
Wie zin heeft om zich eens ferm tegen de haren in te laten strijken, kan altijd terecht bij A.G. Cook, hoofdkaas van het even hippe als gehate PC Music-label. U heeft 99,9 procent kans dat elke seconde van zijn set op voorhand opgenomen werd, en dat hij met zijn mix van de hyperzoete, hyperactieve, hyperdigitale, hyperfuturistische hypertunes van QT, SOPHIE en GFOTY al na enkele minuten uw rielekste festivalhumeur aan flarden zal gespeeld hebben. Met een beetje geluk (of pech) stuitert ‘Hey QT’ nog dagenlang vrolijk rond onder uw hersenpan.
Unknown Mortal Orchestra - Dour, donderdag 16 juli & Boomtown, dinsdag 21 juli
Weinig groepsnamen sturen de argeloze luisteraar zo gretig de verkeerde kant uit als Unknown Mortal Orchestra: vier jaar na het debuut van de band roepen die laatste twee woorden nog stééds beelden op van de ergste soort symfonische death metal, terwijl hun sound net soulvol, veelgelaagd, subtiel en bloedmooi is. (Zelf spreken ze van depression funk, nóg een reden om te vermoeden dat heldere communicatie niet hun voornaamste bekommernis is.) Het eerste deel van hun naam klopt gelukkig ook steeds minder: publiek en waardering zwellen aan, en u krijgt deze zomer twee kansen om ook uw steentje bij te dragen: Dour en Boomtown. Buitenlandse mogendheden die op één zomer twéé Belgische voorname festivals aandoen: het plaatst Unknown Mortal Orchestra in dezelfde afdeling als onder meer Alt-J en The War On Drugs, gezelschap waartussen de Amerikaans/Nieuw-Zeelandse groep zich niet hoeft te schamen.
Van Morrison - Gent Jazz, vrijdag 17 juli
Róisín Murphy, The Bony King Of Nowhere, Beach House: in recente interviews getuigden ze allemaal over hun diepe liefde voor Van Morrison. Nog net geen 70 zal de Immer Slechtgezinde zijn wanneer hij Gent Jazz aandoet, met z’n ‘Duets’-plaat onder de arm. Wat is hij in Gent van plan? Wel, geen idee. Een paar maanden geleden had hij in de Londense Royal Albert Hall enkele van z’n ‘Duets’-partners mee: Mick Hucknall, P.J. Proby en Georgie Fame. Eén en ander zou naar loungejazz geneigd hebben, en de hernemingen van z’n vroegste rhythm & blues-periode bij Them rammelden – zij het niet in de juiste betekenis van het woord. Het accent lag ook minder op zijn aanbeden ‘mystieke’ periode. En toch: ‘When the fog horn blows / I want to hear it.’
The Jesus And Mary Chain / La Muerte / Mark Lanegan - Lokerse Feesten, woensdag 5 augustus
Zeggen dat The Jesus And Mary Chain tijdens hun eerste regeerperiode (van 1983 tot 1999) live een goed geoliede machine was, is de waarheid zwaar geweld aandoen. De groep rond de broertjes Jim en William Reid was een zootje ongeregeld dat op het podium geregeld onderling op de vuist ging, met vaak gigantische vechtpartijen in het publiek tot gevolg. Een jonge Bobby Gillespie, de latere frontman van Primal Scream, zat er achter zijn drumstel zo onbewogen mogelijk bij. Optredens van The Jesus And Mary Chain die langer dan een halfuur duurden, waren een succes. Wat hen evenwel niet belette om een handvol legendarische platen te maken, waarvan zij er één, hun debuut ‘Psychocandy’ uit 1985, op de Lokerse Feesten integraal komen spelen. Ze doen dat dit weekend trouwens ook op Best Kept Secret in Nederland.
Wat een goed idee van het Lokerse Feestcomité om eerder op de dag La Muerte (foto links) te programmeren, een Belgisch dadaïstisch bluespunkgezelschap dat destijds nog met The Mary Chain de planken deelde en eerder dit jaar opnieuw werd samengefloten om de AB in vuur en vlam te zetten. Mark Lanegan, de beste blues- én rockzanger van de afgelopen vijftien jaar, mag tussendoor als autoritaire buffer fungeren. Wat u achteraf met de Kaiser Chiefs doet, is uw zaak.
Archie Shepp Attica Blues Big Band / Joe Lovano & Chris Potter: ‘Sax Supreme’ - Jazz Middelheim, vrijdag 14 augustus
John Coltrane op Jazz Middelheim! Min of meer, althans: kopertoeteraars Joe Lovano (foto rechts) en Chris Potter komen vijftig kaarsjes uitblazen voor zijn tijdloze meesterwerk ‘A Love Supreme’, na ‘Kind of Blue’ van Miles Davis zowat de bekendste jazzplaat aller tijden. Voorts brengt het bijna 80-jarige tenorwonder van de avant-garde Archie Shepp (de eertijdse sidekick van Trane) het behoorlijk fantastische ‘Attica Blues’ in zijn volledigheid, een veelkoppig monster dat knipoogt naar freejazz, funk, gospel en blues. De ‘To Pimp a Butterfly’ van 1972, zeg maar.
Natalie Prass - Pukkelpop, donderdag 20 augustus
Sinds wij ‘Natalie Prass’, het debuut van, jawel, Natalie Prass, in februari van dit jaar drieënhalve ster toebedeelden, is haar, euh, ster alleen maar gestegen. Het bleek een plaat te zijn die wonderwel bij de moddermaanden paste, zich vervolgens even in haar sas voelde bij het knoppen van de bloemen en de intrede van de vogeltjes, en onlangs niet minder succulent smaakte bij een karaf pastis in volle zomerzon. Hemels gezongen all times-country die u op donderdag 20 augustus live op Pukkelpop kan aanschouwen. Het weer zal er voor niks tussen gezeten hebben.
Jamie xx - Pukkelpop, vrijdag 21 augustus
Nog steeds amper 26, maar als kernlid van The xx wéét Jamie Smith al enkele jaren hoe men met succes een zegetocht langs de zomerfestivals aanvangt. Solo zal het kleinschaliger zijn, al ligt dat zeker niet aan het grootse ‘In Colour’, Smiths solodebuut vol zwoele, bruisende en van spanning en mysterie doortrokken songs. De meeste daarvan hebben zich slinks vermomd als hupse dansmariekes maar evengoed weten ze ons bij elke oneven luisterbeurt recht tussen twee met eelt bezette hartspieren te raken. En wij vermoeden sterk dat één en ander live nog beter tot zijn recht zal komen. Uw en onze kans: eind deze zomer. Niet allen, maar toch liefst een duizendtal onder u: daarheen!
De Wablief?!-line-up - Pukkelpop, vrijdag 21 augustus
Af en toe de vensters eens flink openzetten helpt om muffe geuren te vermijden. Daarom is het heuglijk nieuws dat Stijn Meuris, Mauro Pawlowski en Soulwax dit jaar elk één dag één Pukkelpodium mogen cureren: op een affiche die uitvoerig uitpakt met oude kazen als Limp Bizkit, Linkin Park en het extra belegen The Offspring valt zoiets op, namelijk. Voor de RSVP’s van onder meer Raketkanon, Toxic Shock en Condor Gruppe mag u Meuris bedanken, maar het is de keuze van Mauro (Goat, Fat White Family, Acid Arab, The Soft Moon, Gazelle Twin, The Germans, Meteor Musik en Hate & Merda) die het kwijl écht op onze onderlip doet parelen. Zijn line-up staat van kop tot kont vol prima groepen (check Acid Arab), maar u mag vooral uitkijken naar Goat (opzwepende, roesmakende, hoogst intense psychedelica) en Fat White Family (compleet onvoorspelbare rockers), twee van de – we lazen het op Twitter, dus het moet officieel zijn – aller-allerbeste livegroepen van het moment.
Evil Superstars - Pukkelpop, zaterdag 22 augustus
Dat u dit niet mag missen, hoeven we u eigenlijk niet te vertellen. Mauro die op verzoek van Chokri en naar aanleiding van zoveel-jaar-iets zijn oude roversbende nog eens samenfluit. Tim Vanhamel werd met even niet mis te verstane als cryptische instructies aangesteld als capo om de groep klaar te stomen voor de klus. Een echte Obergruppenführer is duidelijk, maar laat niet in zijn kaarten kijken. In een ideale wereld wordt het alles wat u ervan verwacht, maar in een ideale wereld heerst verveling, en leven er geen Evil Superstars.
Tourist Lemc / STUFF. - Overal, de hele zomer lang
Al bij al is het snel gegaan voor Tourist Lemc: van de Katastroof-cover ‘Goesting vor te blète’ en een finaleplaats in Humo’s Rock Rally naar tien weken lang kamperen in de Ultratop-10 met het nieuwe ‘En route’, naar ettelijke doortochten op Stubru én MNM, naar een zomerfestivalflyer met Gent, Brussel, Genk, Hasselt, Rotterdam, Leeuwarden en Vlieland erop. De twee Rivierenhof-concerten zijn intussen onverbiddelijk uitverkocht.
Het tourschema van het Gents-Antwerpse STUFF. moet in nog kleinere letters op de Facebook-profielfoto: Ierland en Italië staan in de buitenhoeken en er zijn opvallend veel concerten in de UK. Denk jazz zo dansbaar als Red Snapper en Amon Tobin, en ook funk die af en toe verrobocopt, maar laat u vooral eens goed gaan. Oprecht blij trouwens dat deze vrije radicalen zo veel snaren raken.
Incubate - Tilburg, 14 – 20 september
Ah, de festivals. De hele dag wandelen in de gloeihitte, waterig bier aan drie euro per bonnetje en ’s avonds door het slijk terug naar je tent. Waar je maat uitgerekend net met één of andere griet de no pants dance ligt te doen. Het kan ook anders: ga in september eens naar Incubate. Tien dagen slenteren door de universiteitsstad, waar iedere uithoek tot podium wordt omgetoverd en het programma zo divers is dat je ervan gaat duizelen. Mercury Rev met een orkest? Deathmetal? Dronemuziek? Of toch gewoon Jad Fair of Giant Sand? De programmatoren hebben maar één stelregel: geen confectie. En het mooiste van alles: je tentje laat je thuis.
