FFS - FFS
Af en toe schrikken we wakker: de herinnering aan Lou Reed, en de kennis dat van ’s mans hele oeuvre uitgerekend ‘Lulu’ – de in tandem met Metallica beraamde miskraam – zijn laatste gift werd. We knikken dan ook wanneer Alex Kapranos in ‘Collaborations Don’t Work’ plechtig ‘Collaborations don’t work / I’m gonna do it all by myself’ troubadourt. Tot we ons plots herinneren dat we luisteren naar FFS, collaboratie van Franz Ferdinand met Sparks. ‘Collaborations...’, een lap van bijna zeven minuten, wisselt voortdurend synthrock af met klassieke pop, om uiteindelijk uit te monden in de complexloze gladheid waar Franzen een patent op hebben. Op papier een ramp, maar in de achtergrond wordt er een tongue zó pront in een cheek geplant dat je vermoedt dat er een chirurg aan te pas kwam.
Het letterwoord FFS verwijst ook naar ‘for fuck’s sake’, een krachtterm die toepasselijk is wanneer het collectief zich in opener ‘Johnny Delusional’, beide voeten in de new wave, al stevig klemrijdt tussen kunst en kitsch. Maar tijdens het wachten op brandweerlui die hen los komen knippen, amuseren de heren zich hoorbaar rót. En reken maar dat zoiets aanstekelijk werkt.
Het resultaat laat zich allerminst zonder schroom uit de ramen van uw wagen brallen, maar het klinkt wel als een gróép – de angst voor een herneming van de ‘Franz Ferdinand plus synths’ van ‘Tonight: Franz Ferdinand’ is onterecht. Het ijkpunt is eerder ‘Right Thoughts, Right Words, Right Action’ uit 2013, de meest campy Franz-plaat. Tel daarbij Sparks, ooit de kolderbrigade achter ‘This Town Ain’t Big Enough for Both of Us’, en meer voorkennis hebt u niet nodig om uitspattingen als ‘Call Girl’ (mét trademark Franz Ferdinand-refrein) of ‘Things I Won’t Get’ (‘A Bentley/ A Benz’)’ te vatten. ‘Police Encounters’ mag symbolisch heten: de kern is ‘Brief Encounters’ van ‘Right Thoughts...’, maar hier wordt er meer uitgehaald dan de verzamelde Franzen op eigen houtje ooit wisten te vinden, en heeft het soort kunde dat samengaat met vier decennia lang aan synths prullen.
Bij overdreven gebaren hoort overdreven beeldspraak, en dus: FFS is een albatros met geknakte vleugels. Groot en luid, maar nooit uit de hoogte. En ze kakken zelden op je kop.
