Fifty Shades Darker
Mr. Grey slaat terug!
Wij vonden de verfilming van ‘Fifty Shades of Grey’ van twee jaar geleden een sof: we hoopten op stevige striemen in rauw vlees, maar het was slechts een flauw plofje waarmee de karwats van Mr. Grey op de bips van Anastasia landde. En ook de sequel wist onze g-spot (onderaan de linkeroksel) niet te vinden. In het begin van het verhaal zijn Anastasia (Dakota Johnson) en Mr. Grey (Jamie Dornan) nog steeds uit elkaar, maar de hunkerende blik in haar ogen en de zeemzoete pianoklanken op de soundtrack verraden dat ze nog steeds gevoelens koestert voor de steenrijke zakenman die vijftien verschillende karwatsen aan de muur van zijn geheime SM-kamer heeft hangen.
Mr. Grey van zijn kant is bereid om iets te doen wat hij nog nooit in zijn leven heeft gedaan: herbeginnen. Wanhopig als hij is, stelt hij haar zelfs voor om hun twee jaar geleden afgesloten ‘contract’ opnieuw te bespreken: ‘Geen regels meer. Geen straffen. Vanaf nu doen we alleen waar jij je goed bij voelt.’ Wat hem uiteraard niet tegenhoudt om verderop in het verhaal iets te doen met twee zilveren plezierballetjes, een setje tepelklemmen en een spreidstok. Nu zouden we het hier met u kunnen hebben over de povere kwaliteit van de vertolkingen, de fotografie en de regie, maar liever gooien wij meteen de kaarten op tafel: misschien dat ú tijdens ‘Fifty Shades Darker’ enige vochtaanmaak of een vernauwing van de bloedvaten gewaar zal worden, maar wij vonden het spelletje van aantrekken en afstoten dat de twee geliefden spelen gewoon niet prikkelend genoeg (al moeten we toegeven dat de aanblik van Dakota Johnson in lingerie ons een welgemeende ‘Rrrrrrrrrrrrrrrr!’ ontlokte).
Heel even lijkt er écht iets spannends te gaan gebeuren, namelijk wanneer de helicopter van Mr. Grey boven de uitgestrekte wouden van Portland in brand schiet en naar beneden duikt. Een minuutje of zo hadden we de hoop dat ‘Fifty Shades Darker’ zou transformeren in een heuse survivalthriller, met Mr. Grey die Leonardo Di Caprio-gewijs door het woeste natuurlandschap terug naar de beschaving kruipt, maar neen. Want wie stapt daar ineens – terwijl zijn vrienden en familieleden snikkend de liveberichtgeving over zijn verdwijning op CNN zitten te volgen – gezond en wel, zij het licht bezweet, het appartement binnen? Juist. ‘Maar Christian,’ zo valt zijn moeder hem in de armen, ‘Waarom heb je niet gebeld?’ Zijn antwoord ontlokte ons een lachsalvo dat hoorbaar was tot in Syrië: ‘Sorry. Gsm verloren.’
En toch is er iets, een klein maar verrukkelijk detail, waardoor we Mr. Grey vanaf nu als een zielsverwant beschouwen. Want wat zagen wij daar tegen de muur van zijn oude kinderkamer hangen? Alweer een karwats? Neen: een poster van de indertijd compleet onterecht verguisde sciencefictionclassic ‘The Chronicles of Riddick’. Kom hier met je spreidstok, beste kerel.
