Film: Barbara

Swingender dan ‘Frida’, gelaagder dan ‘Hanna’, volwassener dan ‘Matilda’: ‘Barbara’ vertelt een puik sterkevrouwenverhaal, over jonge arts Barbara (Nina Hoss) die wordt overgeplaatst van een ziekenhuis in Berlijn naar een landelijk hol in het noordoosten van Duitsland.

Op zich niet zo erg, ware het niet dat de film zich afspeelt in het jaar 1980, en Barbara eigenlijk wanhopig naar het Wésten wil. Niet moeilijk: als wij iets van onze jaren 80-cinema hebben onthouden, dan wel dat al die Sovjet-Russen vileine smeerlappen zijn. ‘Barbara’ is een traag, kil, snijdend drama over het leven achter het IJzeren Gordijn, dat in het eengemaakte Berlijn van 2012 een Zilveren Beer won.

Christian Petzold (regisseur) «Mooie prijs, temeer omdat de jury bestond uit mensen die ik respecteer als artiesten: Mike Leigh, Anton Corbijn, Jake Gyllenhaal, Charlotte Gainsbourg, Asghar Farhadi én François Ozon – daar gaat mijn nek toch een beetje van zwellen.

»Tien jaar geleden had ik mij nochtans nooit aan een historisch drama gewaagd: ik had er veel te veel slechte gezien. Meestal is het net alsof je naar theater zit te kijken – met die grote studiosets en kostuums met veel prullen aan. Bah! Maar het idee van dat verdwenen land, de DDR, sprak tot mijn verbeelding – en een film daarover kan je moeilijk in het heden situeren, hè?»

- Uw familie is ook uit de DDR gevlucht.

Petzold «Mijn ouders, ja. Ik ben in het Westen opgegroeid: tijdens het grootste deel van de vlucht zat ik nog veilig in moeders buik. Om eerlijk te zijn: in het Westen was het voor hen niet veel beter. Er was minder onderdrukking, maar ze konden zichzelf niet zijn: het was niet omdat ze hun communistische verleden achter zich wilden laten, dat ze zomaar in de Westerse droom meestapten. ’t Is pas later dat er een overeenkomst kwam tussen DDR en BRD: toen mochten vluchtelingen eens per jaar drie weken naar hun oude huis in het Oosten. Daar, in die periode, kwamen mijn ouders helemaal los: ik zag ze er voor het eerst lachen en dansen.

»Zeer eigenaardig wel: na de val van de Muur gingen ze nooit meer terug naar dat huis. Ik begreep dat niet. Nu denk ik dat ze ginds niet de vrienden en plekken uit hun jeugd gingen opzoeken, maar het socialisme. Toen dat verdween, hadden ze er niks meer te zoeken.»

- Hebben ze de film gezien?

Petzold «Mijn vader is overleden, maar mijn moeder is twee weken na de première gaan kijken – ik ga nooit met haar naar premières, want daar is ze telkens zo fier dat ik me op mijn ongemak voel. Ze vond het heel goed. Mijn jongere broers verweten me dat ik leugens vertelde over het Sovjetverleden, tot mijn moeder hen verzekerde dat ik alles precies vertel zoals het was. Ze konden hun oren niet geloven (lacht).»

Bekijk de trailer:

undefined