Film: Falling Down
De laatste jaren lijkt zijn carrière een beetje in het slop gesukkeld en komt hij meer in het nieuws met zijn talloze facelifts - mummificatie begint ons eerlijk gezegd toch de beste oplossing te lijken - dan met zijn films, maar van pakweg halverwege de jaren tachtig tot een eind in de jaren negentig was Michael Douglas (61 ondertussen) één van de grootste en machtigste sterren in Hollywood.
En het dient gezegd: in zijn topjaren speelde hij niet op veilig, maar zocht hij als acteur graag de controverse op. In ‘Basic Instinct’ liep hij amechtig zijn pik en Sharon Stone achterna, in ‘Fatal Attraction’ werd hij opgejaagd door zijn knetterzotte one-night stand Glenn Close, en in misschien wel zijn meest controversiële film, ‘Falling Down’ van regisseur Joel Schumacher, gaf hij gestalte aan de brave burgermens William ‘D-Fens’ Foster, die op een broeierige dag in de file in Los Angeles volledig door het lint gaat en blijft gaan tot er doden vallen.
MICHAEL DOUGLAS « Ik had na ‘Basic Instinct’ zin om nog eens een echt actief personage te vertolken, iemand die de dingen niet ondergaat, zoals detective Nick Curran in ‘Basic’. D-Fens was in dat opzicht een godsgeschenk. Het blijft voor mij ook één van de mooiste rollen uit mijn carrière.»
- Was u verrast door de controverse rond de film? D-Fens werd omschreven als een fascist en een racist en ook uzelf kreeg bakken kritiek.
DOUGLAS « Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht, nee. D-Fens vertegenwoordigde voor mij een gevoel dat leefde bij nogal wat mensen uit de Amerikaanse middenklasse na de afloop van de Koude Oorlog. De communistische dreiging was weg, en bijna automatisch gingen ze op zoek naar nieuwe vijanden. In Californië was het nog erger, want daar werken veel mensen in de wapenindustrie, en er zijn er nogal wat hun baan kwijtgespeeld. Er zit iets van D-Fens in ons allen, wellicht zelfs méér dan we graag zouden willen toegeven. Dat is het beangstigende.
» Annette Bening, die samen met mij naar de film was gaan kijken, vatte het nog het beste samen: ‘In wat voor afschuwelijke wereld moeten mijn kinderen straks opgroeien?’ zuchtte ze bij het buitenkomen van de bioscoop. Een paar passen verder zei ze: ‘Eigenlijk kan iederéén dat personage worden.’ En na nog een blokje lopen, riep ze ineens: ‘Maar ik zou het zélf kunnen worden! Ik óók!’»
- Hoe is de avond afgelopen?
DOUGLAS « Annette heeft die avond niemand vermoord. Maar ik heb haar wel even raar naar een geparkeerde auto zien kijken.»
Trailer:
