Film: Fish Tank
Zal Mia, het 15-jarige hoofdpersonage uit ‘Fish Tank’, vanavond voor uw ogen het licht zien? Het sociale woonblok waar ze met haar moeder en zus woont, heeft veel van een visbokaal: wie er terechtkomt, is gedoemd om eeuwig rondjes te blijven zwemmen.
Het licht zien wil hier zoveel zeggen als stoppen met dromen, maar voorlopig tast Mia in het duister. Ze oefent uitentreuren haar danspassen voor een auditie in een club (een stripclub, zal natuurlijk blijken), probeert een oud ziek paard te redden en legt het aan met de nieuwe vriend van haar moeder. ‘Fish Tank’ is rauw, grauw en ruw, maar sinds Ken Loach weten we dat Britse miserie in vijftig tinten grijs komt. Dat u er geen depressie aan zult overhouden, is deels te danken aan het onverzettelijke vuur in de ogen van hoofdrolspeelster Katie Jarvis, die los uit het Britse straatbeeld werd geplukt en haar flair wonderwel intact wist te houden. Net als haar accent.
'Katie Jarvis stond ruzie te maken met haar lief toen ze van straat werd geplukt om Mia te spelen: 'Kennelijk was de talentscout nogal onder de indruk van mijn, euh, verbale skills.'
Katie Jarvis «Ik stond op mijn trein te wachten en luidkeels ruzie te maken met mijn vriend, die op een ander perron stond. De trein kwam, ik stapte in, en toen ik in Upminster weer uitstapte, kwam er een talentscout op me afgerend: dat ze getuige was geweest van de ruzie en erg onder de indruk was van mijn, euh, verbale skills, zeg maar. Ze vertelde dat ze een meisje zocht voor een nieuwe film van Andrea (Arnold, de regisseur, red.), en vroeg of ik geen auditie wilde doen. Ik vond het allemaal nogal sprookjesachtig en weigerde mijn telefoonnummer te geven, maar ik nam wel haar kaartje aan. Een paar weken later belde ik toch eens op – je weet maar nooit – en hier zit ik dan (lacht). Ik stond eigenlijk op het punt om een opleiding voor kapster te gaan volgen.»
- Je hebt je carrière dus te danken aan het feit dat je vriend je die dag op je paard gekregen heeft.
Jarvis «Yep. Ik dank God nog elke dag dat hij zo’n pain in the ass is (lacht). We zijn trouwens nog altijd samen – we hebben intussen twee kinderen.»
De andere troef van ‘Fish Tank’, in 2009 goed voor de Prijs van de Jury in Cannes, is regisseur Andrea Arnold, die haar carrière in de late jaren 70 aftrapte als danseres in ‘Top of the Pops’. De kortfilm ‘Wasp’ leverde haar in 2005 al een Oscar op, en voor haar eerste langspeler, het voortreffelijke ‘Red Road’, mocht ze een BAFTA (een Britse Oscar,zeg maar) gaan ophalen. Een prijsbeest, dus.
Andrea Arnold «Ik hecht veel belang aan de casting van mijn films. Cast close: dat is mijn devies. Als je mensen uitzoekt die dicht bij de personages staan die je geschreven hebt, ben je al halfweg. Ik wil daarmee niet zeggen dat Katie hetzelfde is als Mia, maar ze hebben dezelfde spirit en kwetsbaarheid. Ik heb haar op geen enkel moment gevraagd iets anders te zijn dan zichzelf.»
- Je bent zelf opgegroeid in een woonblok als dat in de film. Hoeveel Mia zit er eigenlijk in jou?
Arnold «Niet zo erg veel, maar de omgeving ken ik natuurlijk. Weet je, in Cannes heb ik veel vragen gekregen over de mensen die ik in mijn films portretteer. Je zag in de ogen van de journalisten dat ze niet graag met dat soort omgeving, die vast mijlenver af ligt van waar zij vandaan komen, geconfronteerd werden. Maar ik heb aan mijn opvoeding geen trauma’s overgehouden. Ja, de omgeving was ruw, en er was veel ellende, maar ik hield van het gemeenschapsgevoel, dat vanzelf ontstond doordat we met zoveel zo dicht bij elkaar leefden. Als ik mag kiezen tussen dát en het geïsoleerde bestaan in een buitenwijk, waar elk z’n eigen gazon onderhoudt, dan weet ik het wel.»
Bekijk de trailer:
undefined
