Film: Hanna

Een paar dingen zijn ons opgevallen aan de films van de Britse regisseur Joe Wright: hij stort zich bij voorkeur op boekenadaptaties, vult zijn afgemeten beeldkaders graag met somptueuze kostuums en als het even kan, pikt hij er voor de hoofdrol het liefst een Keira Knightleytje in corset uit.

Maar dat hij niks anders kan dan ‘Pride & Prejudice’, ‘Atonement’ en ‘Anna Karenina’, zult u ons niet horen zeggen: zo gooide hij het voor ‘Hanna’ met succes over een totaal andere boeg. ‘Hanna’ gaat over een gelijknamig meisje (gespeeld door Saoirse Ronan – spreek op z’n Jan Becaus’ uit als: ‘sjerzje reuwnen’) dat heel haar leven door haar vader (Eric Bana) werd opgeleid tot assassin en nu voor een schimmige overheidscel op de vlucht moet slaan.

Joe Wright «Het is niet zo dat ik er van kindsbeen af van droomde om ooit eens een actiefilm te maken, maar toen Saoirse met het scenario kwam aankloppen – zij was de motor achter het project – was ik meteen voor het genre gevonden. Het is pure cinema, hè: actie kan je alleen in het medium film optimaal vatten.

»Het personage van Hanna is ook zo speciaal: zij is wat ik graag een holy fool noem, een personage dat niet van achter de hoek komt, maar van ergens hélemaal anders. Zij is iemand die de wereld met vreemde ogen bekijkt en ons op die manier ook andere perspectieven toont.»

- Je zei daarnet dat ‘Hanna’ vooral het project van Saoirse is?

Wright «Ik had maar te volgen, ja (lacht). Een buitengewoon meisje is dat trouwens: ik had al eens met haar gewerkt voor ‘Atonement’ en dat was een ervaring die ik zeker nog eens wilde herhalen.

»Het scenario van Seth Lochhead was natuurlijk ook niet kwaad: als dat niet goed was geweest, had ik beleefd geweigerd. Het was geen gewone actiefilm die Seth had geschreven, maar een surrealistische actiefilm – weird-ass shit waarin ik me goed kon vinden. De studio’s hebben nog gepoogd om er een klassieke procedural van te maken, maar die vlieger is niet opgegaan.»

- Heb je daar veel last van, inmenging van de studio?

Wright «Hoegenaamd niet, eigenlijk. Ik besef wel dat de filmindustrie een kwalijke reputatie torst, maar die is grotendeels onterecht, vind ik. Ik doe vaak vreemde, commercieel rare dingen in mijn films, en ik ben nog nooit in tegengehouden geweest. Oké, ja, de producenten willen uit elke investering hun geld terughalen: fair enough. Ik prijs me al gelukkig dat ik dit überhaupt mag doen, en dan nog op mijn eigen manier.»

- Kreeg je de actiechoreografieën snel in de vingers?

Wright «O ja, héérlijk vond ik dat. Acteurs in een choreografie dwingen is één van de leukste dingen die er zijn: de organisatie van figuren in de ruimte bepaalt nu eenmaal wat er op je scherm komt.

»Film is een visueel medium en het is vermoeiend als alles altijd met woorden gezegd wordt. Je hebt als filmmaker toegang tot alle beelden die je maar wil: gebruik ze dan ook.»

- Tot slot: Hanna is een donker en afstandelijk personage: hoe krijg je de kijker zover dat hij toch met haar gaat meeleven?

Wright «Helaas kan ik ook die eer niet opstrijken: ik moet je weer verwijzen naar de geweldige Saoirse Ronan. Zij kán namelijk niet koud of afstandelijk zijn: zij is zo sympathiek en charismatisch dat ze als vanzelf je sympathie wint wanneer ze op het scherm verschijnt.

»Dat doet me trouwens denken aan een fijn verhaal vanop de set van een Audrey Hepburn-film. De mannelijke lead komt naar de regisseur en vraagt: ‘Wat is de motivatie van mijn personage om op haar verliefd te worden?’ Waarop de regisseur: ‘Duh, zij is Audrey Hepburn!’ Soms is goeie casting alles (lacht).»