Film: Les Petits Mouchoirs
Zou u doodleuk op vakantie vertrekken als één van uw beste vrienden na een avondje uit met zijn motor onder een vrachtwagen en in het ziekenhuis is beland? Voor de vriendenkliek uit de Franse film ‘Les petits mouchoirs’ is er geen moreel dilemma: waarom zouden ze zich dat plezier ontzeggen als hun maat Ludo (Jean‘The artist’ Dujardin) op intensieve zorgen toch geen bezoek mag ontvangen?
Off they go naar Cap Ferret, waar al snel blijkt dat een wietverslaafde dwarsligger (Marion‘De rouille et d’os’ Cotillard), een neurotische restauranthouder (François‘Intouchables’ Cluzet) en een verdoken homo (Benoît‘La pianiste’ Magimel) toch niet zo’n goeie combinatie is: één voor één vallen de maskers af. Deze ensemblefilm werd geregisseerd door Guillaume Canet, die recent in New York ‘Blood Ties’ met MatthiasSchoenaertsinblikte, en kreeg verschillende Césarnominaties.
Guillaume Canet «De inspiratie voor ‘Les petits mouchoirs’ kwam me toegewaaid toen ik geveld was door een bloedvergiftiging en drie weken in het ziekenhuis lag. Je kent het wel: het was zo’n periode waarin alle ellende ineens samenkomt. Ik was nog niet zo lang gescheiden (van actrice Diane Kruger, red.) en had enkele dierbare vrienden verloren.
»Plots kwamen alle grote levensvragen opborrelen in dat ziekenhuisbed: heb ik wel de juiste keuzes gemaakt in m’n leven? Stort ik me als een waanzinnige op m’n werk om zo de minder aangename dingen des levens te vermijden? Wie heb ik tekortgedaan? Ik besefte al snel dat ik niet genoeg tijd met mijn vrienden en familie doorbracht, maar dat piekeren heeft ook negatieve gevolgen gehad: ik sukkelde in een depressie.»
- Het schrijven en draaien van ‘Les petits mouchoirs’ had een therapeutisch effect?
Canet «Meer nog: de film íshet gevolg van vier jaar analytische therapie. Sommige mensen moeten eens goed lachen als je zegt dat je op je vijfendertigste de balans van je leven opmaakt, maar het hangt er maar van af wat je al hebt verloren en overwonnen.
»‘Les petits mouchoirs’ representeert een stuk van mezelf dat moest sterven. Er zit iets van mij in alle personages: ik wilde me net als Marie (rol van Cotillard, tevens Canets vriendin in het echte leven, red.) aan niemand binden en was even obsessief als Max (rol van Cluzet, red.) in het plezieren van anderen. Durven dat allemaal onder ogen te zien, lever mes petits mouchoirs, heeft me bevrijd: gedaan met de leugens die je jezelf en anderen wijsmaakt!
»Neem Vincent (rol van Magimel, red.), bijvoorbeeld: ik heb zelf ook homovrienden die opgegroeid zijn in onooglijk kleine Franse dorpjes en het grootste deel van hun leven hun ware gevoelens verborgen moesten houden. Maar uiteindelijk wordt het sterker dan jezelf en moet je eraan toegeven. En geloof me: jezelf aanvaarden maakt je stukken gelukkiger.»
- De volledige cast maakt ook deel uit van je echte vriendenkring. Bracht dat geen ongemakken met zich mee?
Canet«Integendeel: die extra laag maakt de film alleen maar geloofwaardiger. Ik ken Jean al van toen ik zeven was, Marion sinds m’n veertiende: ik vertrouw hen blindelings. Het enige nadeel was dat ik niet het respect kreeg dat een regisseur van zijn acteurs verwacht. We verbleven de hele draaiperiode ook echt op Cap Ferret, waardoor ik hen er meer dan eens op moest wijzen dat er af en toe ook gewérkt moest worden. Zij zaten veelal lekker te luieren op de boot: ‘Laissez-nous tranquilles! Laat ons met rust!’ (lacht)»
- Tot slot: is het waar dat je thuis, net als Max, geplaagd werd door wezels?
Canet «Ja! Een regelrechte nachtmerrie! Ik kan je verzekeren: als je twee jaar niet kunt slapen omdat je constant geknabbel hoort achter je muren, dan word je zot. Ik heb net als Max tevergeefs muren zitten uitbreken, tot ik op het internet las dat wezels muziek haten. Dus ben ik een week op vakantie gegaan, nadat ik m’n stereoketen vlak naast de slaapkamermuur had gezet met Led Zeppelin op repeat: nooit meer last van gehad!»
Bekijk de trailer:
