Film: Sunshine

Het wervelende succes van 'Slumdog Millionaire' zou ons haast doen vergeten dat regisseur Danny Boyle nog andere films op z'n actief heeft. Zijn spannende sciencefictionfilm 'Sunshine', om maar iets te noemen, over acht astronauten die anno 2057 naar de uitdovende zon reizen om die middels een atoombom opnieuw te jumpstarten.

Ook zonder een Bollywoodiaanse groepsdans op het eind kreeg 'Sunshine' behoorlijk wat lof, al kostte het maken ervan Boyle twintig jaar van zijn leven.

'Zon is op'

Danny Boyle «Man, afgezien dat ik heb! Ang Lee zei me eens dat regisseurs niet altijd de prettigste mensen zijn in de omgang; pas na 'Sunshine' begreep ik wat hij bedoelde. Om een project van dat kaliber tot een goed einde te brengen móét je mensen tot het uiterste pushen. Niet dat ik gemeen was, maar af en toe toch een tikje genadeloos. Zo bracht ik mijn acteurs onder in een studentenhuis: konden ze alvast wennen aan het leven in zo'n krap ruimteschip. Dat vonden ze allesbehalve leuk: acteurs zijn bereid veel te pikken, zolang je hen op het eind van de dag maar laat terugkeren naar hun luxehotelkamer.

»Bovendien was het mijn eerste sf-film, een genre waarvoor je vooral genoeg verbeelding moet hebben. Heb je die niet, dan kan je er beter niet aan beginnen. Hét make or break-element van elke ruimtefilm - en nu ga ik als een ongelofelijke nerd klinken - is de helm van het ruimtepak: die moet absoluut goed zitten. Voor 'Sunshine' is het een gouden geval geworden, met een kijkvizier in de vorm van een dunne streep waardoor je naar buiten moet turen. Hij gaf de astronauten iets van Kenny uit 'South Park'.

»Met dat soort dingen maak je het verschil, want voor de rest ziet de ruimte er krek hetzelfde uit in alle films. Geloof me, ik heb hard geprobeerd om de obligate sterrenachtergrond te vermijden. Ik wilde van mijn ruimte één grote zwarte vlakte maken, maar dat wérkt gewoon niet op het scherm: zonder flikkerende sterren lijkt het alsof je ruimteschip geen meter beweegt.»

- Je doet je personages nogal wat aan: je laat hen bevriezen op aarde, je stuurt hen op weg naar een vuurbal in de ruimte, en dan stel je hen ook nog eens voor allerlei morele dilemma's.

Boyle «Ik confronteer hen met het ultieme dilemma: hoeveel van je geweten ben je bereid op te offeren om te overleven? In één scène moet de bemanning beslissen wie van hen ze opofferen om zuurstof te sparen. Eén van hen weigert zich aan te sluiten bij de anderen, die allemaal unaniem voor hetzelfde slachtoffer kiezen. Als kijker kies je gegarandeerd de kant van die enkeling: ik zou ook nooit een ander de dood in kunnen jagen, denkt iedereen. Maar ís dat wel zo?»

- Ook de wetenschappelijke insteek van het verhaal nam je bijzonder ernstig.

Boyle «Het advies van professor Brian Cox heeft me enorm geholpen. Hij is wel erg arrogant, maar dat is typisch voor wetenschappers. Zij mogen dat, want de wetenschap is onze enige redding: wij kunnen over allerlei grote kwestie discussiëren tot we sterretjes zien, maar als puntje bij paaltje komt, zal de wetenschap het leven op deze planeet in stand houden, en niks anders.»