Film: The Chemical Brothers - Don't Think

Wees eens eerlijk: hoeveel echt goede concertfilms kent ú? In het slechtste geval beklijft zo'n film totaal niet, spoel je linea recta door naar de greatest hits en blijf je achter met het gevoel dat je ook gewoon de plaat had kunnen opleggen. In het beste geval deelt de film een paar rake emotionele mokerslagen uit, maar zit je gefrustreerd "Godmiljaar, ik had erbij moeten zijn!" naar je televisiescherm te roepen.

Tijd om te jubelen en te juichen want 'Don't Think', de verschroeiende en hypnotiserende captatie van de show die The Chemical Brothers in 2011 gaven op het Fuji Rock festival in Japan, breekt met alle ongeschreven wetten der concertregistratie. Adam Smith, de man die al de visuals van Ed Simons en Tom Rowlands verzorgde toen ze nog The Dust Brothersheetten, leverde met twintig vaste camera's, vier handycams in het publiek en een hoofd vol hyperkinetische waanzin een overrompelende concertervaring af.

Adam Smith «Er zijn mooie concertfilms, laat dat duidelijk zijn. De bekendsten zijn 'The Last Waltz' van The Band en 'Stop Making Sense' van Talking Heads ­- de eerste geregisseerd door Martin Scorsese, de tweede door Jonathan Demme - maar die durven nooit af te wijken van hun onderwerp, namelijk die band op dat podium.

»Het publiek lijkt haast een noodzakelijke bijkomstigheid. Vaak is zo'n film gewoon een leuk extraatje voor de fans, maar de onze moest écht een meerwaarde hebben: de kijker moet voelenwat een show van The Chemical Brothers met je doet.»

- Hoe pak je dat in godsnaam aan?

Smith «Door het gewoon helemaal anders te doen. Voor een 'traditionele' concertfilm hijst de band zich vijf optredens na elkaar in dezelfde outfit en worden de beste stukjes nadien aan elkaar gemonteerd. Wij hebben alles ingezet op één avond. Voor hetzelfde geld was dat desastreus afgelopen.

»Stel: de schermen vallen uit, of de visuals lopen na verloop van tijd niet meer gelijk met de muziek. Tja. Dan sta je daar met je twintig camera's en heb je vijftig uur beeldmateriaal waar je niets mee kunt aanvangen. Dan maak je je natuurlijk wel redelijk belachelijk.»

- Die handycams in het publiek zorgen er vreemd genoeg voor dat je jezelf als bleke westerling één gaat voelen met het kolkende Japanse publiek.

Smith «Zalig, hè? Ik denk dat het bijvoorbeeld in Bristol nooit op die manier gelukt zou zijn. Als ze daar een camera zien, beginnen de mensen zich vooral aan te stellen en de groeten te doen aan hun moeder. Het Japanse publiek is erg, euh, ontvankelijk voor ons. Soms leek het zelfs dat we iets te diep binnendrongen in hun hoofden en ervaringen, en dat we iets intiems verstoorden.»

- Bij de beelden van de psychotische clowns zie je zelfs pure angst in de ogen van de toeschouwers. Van wie kwam dat idee?

Smith «Ed en Tom gebruikten al clowns toen ze pas met optredens op festivals begonnen. Twee serieuze mannen die geconcentreerd aan knopjes staan te draaien: die konden wel wat verstrooiing op de achtergrond gebruiken. Ik ben op de proppen gekomen met die clown-visuals. En die hebben telkens weer een verbazingwekkend sterk effect op het publiek.

»Eén van die clowns, degene die zo indringend traag 'You are all my children now' zegt, is trouwens mijn vader. Hij is niet echt een acteur, maar hij liep na de optredens wel supertrots rond te vertellen dat-ie zich voor zijn performance losjes gebaseerd had op The Joker van Jack Nicholson. (lacht)»

- Ik vraag me af wat voor effect de film gehad zou hebben als je 'm in 3D had opgenomen. Was dat nooit een optie?

Smith «Dat zou inderdaad heel interessant geweest zijn. Maar het zou nog meer planning gevergd hebben, en we hadden nu al vier intensieve maanden voorbereiding achter de rug. En ook niet onbelangrijk: het zou nog een pak duurder geweest zijn. U2 heeft het wél gedaan, hè. Maar hoe getalenteerd ze ook zijn, zeg nu eens eerlijk: zit jij te wachten op een extreme close-up van de stembanden van een man van middelbare leeftijd in 3D?»

Bekijk de trailer: