FILM: The Ides of March
Sexy, met een gebeeldhouwd lijf en een stem die zelfs op fluistertoon slipjes in het rond doet vliegen. Opgebouwd uit talenten die gaan van autoracen over politiek bedrijven tot gangsters in elkaar slaan. Met een universeel appeal, maar niet te afgelikt. Stoer als het moet, zacht als het kan: een echte man, quoi. Maar genoeg over onszelf, we moeten het hebben over ‘The Ides of March’, de film van en met ene George Clooney, en met dingske,Ryan Gosling, in de hoofdrol. Of wat dacht u?
Ryan Gosling «Dit was wat je noemt een no-brainer: als George je vraagt, dan zeg je ja. (Fijntjes) Ik weet niet of je ’t gemerkt hebt, maar hij is nogal charmant. En ook: ik vond het interessant dat deze film zich situeert in de politieke wereld, maar dat het niet per se een politieke film is. Het gaat meer om de gespletenheid van menselijke persoonlijkheden en het conflict dat daarin verscholen ligt: wat er zoal gebeurt wanneer je hart en je verstand andere richtingen uit willen. Snap je?»
– Euh…
Gosling «Ik speel Stephen Meyers, een jongeman die werkt als persvoorlichter voor een presidentskandidaat met fantastische, nieuwe ideeën (gespeeld door Clooney, red.). Maar tijdens de voorverkiezing in Ohio, barsten er enkele schandaaltjes los, waardoor Stephens ethiek aan het wankelen slaat. Hij heeft goede bedoelingen en wil mensenlevens op een positieve manier veranderen, maar dat kan hij alleen als zijn kandidaat verkozen wordt. Moet hij nu overlopen, of zelf vuile tactieken beginnen te gebruiken? Heiligt het doel de middelen? Het is een ambigue film over een ambigu personage in een ambigue tijd, zeg maar (glimlacht).»
– Was het fijn samenwerken met George?
Gosling «Ja, joh, het is een droomkerel! Hij weet perfect waar hij mee bezig is, werkt heel gedetailleerd, maar tegelijk is hij zo enthousiast als een kind in een snoepwinkel: een heel ontwapenende combinatie.
»Moedig van hem, overigens, om zelf de rol van presidentskandidaat te vertolken. Hij is zo’n beetje het Amerikaanse ideaalbeeld van een presidentsfiguur én politiek geëngageerd, maar het personage heeft ook wat nare trekjes. Hij haalt op die manier zo’n beetje zijn imago onderuit.»
– Ben je even politiek geëngageerd als hij?
Gosling «Nee, maar dat was net één van de redenen dat ik in de film wou spelen: zodat ik research kon doen en van de gelegenheid gebruik kon maken om me beter te informeren. Ik ben een Canadees, zie je: die Amerikaanse politiek is niet echt mijn ding.
»Maar ga nu alsjeblieft niet allerlei politieke statements zoeken in de film. Het is wat het is: een entertainende, goed gemaakte talkie. Eerlijk waar: we hadden hem evengoed in Wall Street of in Hollywood zelf kunnen situeren.»
– Nog een laatste vraagje over George: heeft hij met jou ook één van z’n befaamde practical jokes uitgehaald?
Gosling «Helaas wel, ja (lacht). Soms kwam hij naar me toe om het over de beweegredenen van mijn personage te hebben: dan ging het over serieuze, diepzinnige onderwerpen die je nadien graag nog even overpeinsde. Maar dan bleek achteraf wel dat hij de hele tijd je kruis had staan bespuiten met een waterverstuiver, zodat je de volgende scène met een natte broek kon spelen (lacht). ’t Is een klootzakje, laat die scheve glimlach je niks anders wijsmaken!»
– Je werd getipt voor Oscars met ‘The Ides of March’, ‘Drive’ en ‘Blue Valentine’, maar werd geen enkele keer genomineerd. Hoe voelde dat?
Gosling «Als een opluchting.»
– Was die nominatie voor ‘Half Nelson’ in 2006 je zo slecht bevallen?
Gosling «Voor mezelf viel dat nog wel mee, maar mijn familie – en mijn moeder in het bijzonder – wens ik heel dat circus niet nog eens toe: ze zijn in die periode ei zo na collectief krankzinnig geworden. Zo één keer massahysterie in de familie was wel genoeg, me dunkt.»
Trailer:
