Film: The Imposter
Wat denkt u van deze filmplot? Nicholas, een 13-jarige jongen uit Texas, verdwijnt van de ene dag op de andere spoorloos. Drie jaar later duikt in Spanje plots iemand op die beweert de vermiste jongen te zijn, waarop de familie hem prompt in de armen sluit.
Zelfs al praat die verloren zoon ineens met een Frans accent en heeft hij plots bruin haar in plaats van blond. Het verhaal van ‘The Imposter’, het filmdebuut van de Brit Bart Layton, bewijst nog maar eens dat de werkelijkheid vaak minstens zo interessant is als fictie. Het is geen detectivefilm ontsproten aan één of ander op hol geslagen scenaristenbrein, maar een documentaire, gebaseerd op feiten. De titel geeft al aan dat de opgedoken Nicholas waarschijnlijk niet is wie hij beweert te zijn, maar zelfs met die achtergrondkennis laat ‘The Imposter’ zich bekijken als een oerspannende, zenuwslopende thriller.
Bart Layton «Er waren twee grote vragen die ik in mijn film wilde beantwoorden. Ten eerste: wat voor soort mens komt in godsnaam op het idee om zich voor iemand anders uit te geven? Die vraag werpt een andere, misschien nog wel belangrijkere kwestie op: wat voor familie laat zich zo gemakkelijk door die persoon om de tuin leiden, en waarom? Dat vond ik minstens zo fascinerend.»
- U hebt de bedrieger die zich uitgaf als Nicholas, zover gekregen dat hij getuigde in uw documentaire.
Layton «Ja. Frédéric Bourdin, zoals de nieuwe Nicholas in het echt bleek te heten, is een aparte figuur. Hij vertrouwt niemand en wou op voorhand exact van me weten hoe ik zijn verhaal ging vertellen. Tegelijk kickt hij erg op aandacht – hij kan eigenlijk niet zonder. Ik denk dat dat hem uiteindelijk over de streep heeft getrokken.
»Frédéric is trouwens de gedroomde hoofdfiguur voor een film, omdat hij zeer gemengde gevoelens oproept. Hij kan uitermate charmant en ontwapenend zijn als hij wil, maar ook apathisch en nors. En hij heeft er een handje van mensen te manipuleren. Daarom laat ik hem uitgebreid aan het woord komen: op die manier leidt hij ook de kijker om de tuin, net als de familie Barclay.»
- Wat vond Bourdin eigenlijk van uw film?
Layton «Ik heb achteraf een mailtje van hem ontvangen waarin hij me liet weten dat hij mijn film nooit heeft willen zien, omdat hij niet tevreden was over de recensies die hij had gelezen. Hij maakte eruit op dat ik ’m als een leugenaar en een bedrieger had afgeschilderd. Tja...»
- De familie Barclay vertelt haar kant van het verhaal. Stonden zij te trappelen om te getuigen?
Layton «Nee, sinds dat drama leven ze nogal teruggetrokken. Het duurde een tijdje voor ik hen had opgespoord, en toen vergde het nog heel wat overredingskracht. Dat had vooral te maken met negatieve ervaringen die ze met de pers hadden gehad. The New Yorker had ooit een artikel aan de zaak gewijd en daar waren ze allerminst tevreden over. Ze vonden dat dat magazine hen in een negatief daglicht had gesteld door te suggereren dat ze zelf iets met de verdwijning van Nicholas te maken hadden. Ik laat ook die mogelijkheid open in ‘The Imposter’, maar minder eenduidig dan The New Yorker dat deed.»
- U laat nog wel meer vragen open in uw film. Een bewuste tactiek?
Layton «Een noodzakelijke tactiek, vooral. Na al die getuigenissen wist ik namelijk zelf niet meer wat ik moest geloven. De ene dag was ik volledig overtuigd van het verhaal van de ene partij, tot ik de volgende dag iemand van de andere partij ondervroeg.
»Uiteindelijk gaat ‘The Imposter’ evenveel over zelfbedrog als over gewoon bedrog. Je kunt jezelf alles wijsmaken, als je er maar hard genoeg in gelooft. Zelfs al wijzen alle feiten op het tegendeel.»
Bekijk de trailer:
