Filmreview: Happy Death Day
‘This is Halloween! This is Halloween!’ De woorden van Jack Skellington spoken nu al weken door ons hoofd en vanavond is het eindelijk zover: tijd om het dekentje boven te halen, een pompoen open te snijden en samen te sidderen en beven in de zetel. Óf in de cinema, want daar speelt sinds kort bijvoorbeeld deze ‘Happy Death Day’.
‘Happy Death Day’ heeft een concept waar wij op slag goedgezind van werden. Kappa-sister Tree (Jessica Rothe) is een mooie studente, maar ook een kreng. Ze papt aan met haar getrouwde prof, kust de vriendjes van haar vriendinnen achter hun rug om en hangt verder de arrogante trut uit tegen iedereen die ze tegenkomt. Op een dag wordt ze wakker in het bed van een vreemde jongen. Ze pakt haar spullen, gaat naar de maandelijkse Kappa-vergadering en gooit het cupcakeje dat haar roommate voor haar verjaardag gebakken heeft in de vuilbak (‘te veel calorieën, sorryyyy!’). Tot ’s avonds. Dan staat er opeens een gemaskerde figuur voor haar die met één haal van zijn mes d’r keel oversnijdt. Over and out? Nee, want daar begint de film pas: Tree wordt terug wakker in bed bij de onbekende jongen, en doorloopt het hele liedje opnieuw. En opnieuw en opnieuw en opnieuw, tot ze kan ontdekken wie haar belager is.
U had ‘m al wel door: ‘Happy Death Day’ is een redelijk schaamteloze riff op het legendarische ‘Groundhog Day’, waarin Bill Murray als weerman telkens weer dezelfde dag moest doorlopen. Dát, maar dan met de vrolijke ‘school is een jungle’-subtekst van ‘Mean Girls’ erbij (in het begin van de film is Tree krék Regina George). Geen slecht idee: het erg vermakelijke ‘Edge of Tomorrow’ met Tom Cruise deed enkele jaren geleden iets gelijkaardigs, maar dan in het sf-genre. Belangrijk om te noteren: ‘Happy Death Day’ is méér tienerfilm dan horrorfilm. Het bloed wordt zedig off-camera gehouden en in de meeste scènes valt er wel wat te lachen. De leukste scène is, net als in ‘Edge of Tomorrow’, een montage waarin Tree tot haar eigen grote frustratie keer op keer het loodje legt, terwijl ze er ondertussen van begint te genieten dat de dag opnieuw en opnieuw begint, omdat dat ook wil zeggen dat ze nul verantwoording moet afleggen voor haar gedrag. (Hup, daar wandelt ze in haar nakie over de campus!)
Het kijkt allemaal leuk weg, en wij zaten nooit op ons horloge te kijken, maar om nu te zeggen dat regisseur Christopher Landon (van ‘Paranormal Activity: The Marked Ones’ en ‘Scouts Guide to the Zombie Apocalypse’) álles uit zijn toch wel brede perspectieven biedende premisse haalt? Néé. Al snel begin je je af te vragen: waarom neemt Tree eens geen ándere route naar huis? Waarom zegt iedereen op elke opmerking steevast exáct hetzelfde? Wij zijn toch geen voorgeprogrammeerde robotten die met nulletjes en eentjes berekenen wat we gaan zeggen? Inventieve sterfscènes zitten er niet tussen, en jammer genoeg is ook de hele ontknoping – wie heeft het nu eigenlijk op haar gemunt? – een geweldige sof. Op dat moment heeft de film dreiging en spanning nodig, maar die valt in geen velden of wegen te bespeuren.
‘Happy Death Day’ mist creativiteit, maar wie vanavond met enkele vriendinnen naar de bioscoop trekt en over een gevoelige maag beschikt, kan hier gerust terecht. Het whodunit-verhaaltje trekt op niks, maar de moraliserende karakterontwikkeling – spoiler: Tree zal, of ze het nu overleeft of niet, tegen het einde van haar beproeving toch wel geen beter mens zijn geworden zeker? – is wél nog deftig opgebouwd. En toegegeven: van die typische universiteitsfilms waarin op tijd en stond een jolige brokerel de dorm komt binnengevallen met een existentieel vraagstuk zoals ‘Dude, did you hit that fine vagine?’ zullen altijd wel onze sympathie wegdragen. Bro!
Voetnoot: voor échte spanning, tot op het bot afgebeten vingernagels, laat staan hectoliters bloed en kilo’s vermalen gore, moet u duidelijk niet hier zijn, maar misschien wél bij ‘Jigsaw’, de langverwachte reboot van dé franchise (‘Saw’) die in de vroege jaren nul het vlagschip van het torture porn-genre was. Die bespreken we dus morgen! Tot dan!
