First Aid Kit (De Roma)
Ongelukje gehad? First Aid Kit levert pleisters voor al uw wonden en stelpt uw bloed met bitterzoete, in Americana gedrenkte popliedjes.
De zussen Söderberg ogen als twee cowgirls die per ongeluk in Zweden uit de baarmoeder zijn gerold. Maar tegelijk beschikken ze over stemmen die zelfs een koningsarend in volle vlucht kunnen doen bevriezen. Johanna en Klara waren nog tieners toen ze, een klein decennium geleden in de Botanique voor het eerst aan onze oren kwamen knagen. Uit dat optreden herinneren we ons vooral het bij Fleet Foxes betrokken ‘Tiger Mountain Peasant Song’, dat kort daarna viraal ging op het internet en een machine op gang trok die sindsdien niet meer is stilgevallen. First Aid Kit werd alras met prestigieuze prijzen overladen. Het duo wist zijn door country en indiefolk bestoven songs zowaar zelfs aan de Amerikanen te slijten, ook al hadden die ‘the real thing’ al een eeuwigheid binnen handbereik.
undefined
Dat Johanna en Klara schouderklopjes in ontvangst mochten nemen van goed volk als Conor Oberst, Paul Simon en Jack White, hielp natuurlijk wel. Net als het feit dat hun ontwapenende close harmony-zang zowel bij Emmylou Harris als Patti Smith tranen van ontroering deed opwellen. Eén en ander zorgde ervoor dat platen als ‘The Lion’s Roar’ en ‘Stay Gold’ de deur uitvlogen als verse croissants op zaterdagochtend.
Qua sound zou je First Aid Kit niet meteen met Scandinavië associëren. In De Roma hoorden we veeleer verwijzingen naar Laurel Canyon en de van nostalgie doortrokken southern twang van Patsy Cline of Dolly Parton. Tucker Martine, de verloskundige die hun vierde langspeler ‘Ruins’ op de wereld hielp te zetten en vroeger ook al op de loonlijst stond bij My Morning Jacket, The Jayhawks en Sufjan Stevens, deed er dus alles aan om het innerlijke kampvuur van de dames brandend te houden. Daartoe riep hij de assistentie in van Peter Buck van R.E.M. en leden van Midlake en Wilco. Toch exploreren de Zweedse Everly Sisters op hun jongste plaat nauwelijks nieuwe paden. De muziek doet meteen vertrouwd aan, vertoont af en toe melodramatische trekjes en is, zeker voor wat de teksten betreft, niet gespeend van simplistische clichés en platitudes. Maar wanneer de Söderbergs hun beider stemmen laten versmelten en samen een derde stem vormen, is het resultaat zó ontwapenend dat weerstand bieden zinloos wordt.
Klara (25), de jongste van de zussen, nam in Antwerpen de meeste leadpartijen voor haar rekening en speelde gitaar, terwijl Johanna (27) bloedmooi met haar harmonieerde en tegelijk de bas beroerde. Samen klonken ze krachtig en helder en straalden ze een joie de vivre uit die vaak haaks stond op de inhoud van hun nummers. ‘Ruins’ gaat immers vooral over dingen die voorbijgaan, zoals de liefde. Zo kwam Klara onlangs met een gebroken hart te zitten, net op het moment dat in de plaatselijke Gamma geen enkele tube contactlijm meer voorradig was. Treurnis alom dus. Gelukkig zorgden de drie extra krachten op het podium, respectievelijk op drums, toetsen en pedalsteel, voor genoeg extra punch om de waterlanders in toom te houden.
Tijdens opener ‘Distant Star’ verschansten Klara en Johanna Söderberg zich nog tussen hun muzikanten, maar het zou niet lang duren voor ze hun fans opzochten en tot confidenties overgingen. ‘Master Pretender’, met op het beeldscherm allerlei foto’s van de zussen uit hun peuter- en kinderjaren, ging bijvoorbeeld ‘over opgroeien en vaststellen dat het leven een bitch kan zijn’, vernamen we. Met het oog op het snauwende en bijtende ‘You’re the Problem Here’, ruilde Klara haar akoestische gitaar voor een elektrische en ging ze flink tekeer tegen minkukels die alleen maar hun lul achterna lopen en hun handen niet thuis kunnen houden. ‘Dit is onze protestsong tegen de cultuur die verkrachters het voordeel van de twijfel geeft en misbruikte vrouwen met een schuldgevoel opzadelt’, klonk het. Om te besluiten met ‘I hope that you fucking suffer’. U hebt het al in de gaten: deze turbulente #metoo-tijden zijn ook aan First Aid Kit niet voorbij gegaan.
undefined
‘Yep, we zijn kwaad’, bevestigde Johanna. Maar wees gerust, sad songs blijven onze core business’. Uit die categorie onthielden we onder meer het bespiegelende ‘The Lion’s Roar’, waarin de gecombineerde stemmen van de zussen ons koude rillingen bezorgden, en de country-soulballad ‘Nothing Has To Be True’, die op Ryan Adams’ ‘Heartbreaker’ beslist niet zou hebben misstaan. Het van Kate Bush geleende ‘Running Up That Hill’ kreeg een Keltisch jasje aangemeten en ‘Emmylou’, een liedje over Gram Parsons, Johnny Cash en de vrouwen die hen boven zichzelf deden uitstijgen (Emmylou Harris en June Carter) bleek duidelijk één van de absolute publieksfavorieten te zijn.
Toch noteerden we ook enkele minpuntjes: het geheel unplugged gebrachte ‘Hem of Her Dress’ ontaardde, met de hulp van de toeschouwers, in een dronkemanswals die ons naar een skip-toets deed verlangen; soms sloegen de Söderbergs aan het schreeuwen (‘King of the World’) of jammeren (‘Ugly’) en op andere momenten waren ze zo voorspelbaar als de Latijnse one-liners van Bart De Wever. U mag twee keer raden welk dier we op het beeldscherm te zien kregen tijdens de pittige folkrocker ‘Wolf’. Gelukkig bewaarde First Aid Kit enkele van zijn beste songs (‘Rebel Heart’, ‘My Silver Lining’ en het sublieme ‘Fireworks’) tot het eind, zodat we alsnog met een voldaan gevoel de nacht in gingen. Aardig concert dus, al zullen we nooit begrijpen waarom deze Zweedse deernes overal volle zalen trekken, terwijl de geweldige Amerikaanse Secret Sisters in Europa straal worden genegeerd. Mocht er een EHBO-doos tegen dat soort onrecht bestaan, dan stormden we nu prompt richting apotheek.
