FKA Twigs - LP1
Uit ‘Lights’: ‘When I trust you / We can do it with the lights on’. Vooraleer u denkt dat we een song uit 1954 bespreken, het is er wel degelijk één uit 2014.
Een sexy slow jam à la ‘Hot Like Fire’ (Aaliyah) en ‘If I Was Your Girlfriend’ (Prince). FKA Twigs (née Tahliah Barnett) is namelijk allesbehalve een in Brugse kant verpakte begijn – ze bedoelt het figuurlijk, dat van die lichten aan. Iedereen die Barnett in de clip van ‘Two Weeks’, de vooruitgestuurde single die ‘LP1’ moest aankondigen, als een Cleopatra over hitsig kronkelende hiëroglifische miniatuurversies van zichzelf zag heersen, weet dat FKA Twigs zowat symbool staat voor all things sensual. En belangrijker: ook zónder beeld belichaamt de song het Rijk der Zinnen: een groots refrein, stemmenlagen, drama, melodie en daaronder de sidderbeats van Arca. Ook het al eerder gelekte en door Emile Haynie gecoproducete ‘Video Girl’ – Barnett wás in een vorig leven een video girl: ze verdiende de kost als achtergronddanseres in clips van onder anderen Kylie Minogue en Cheryl Cole – jaagt de condens tegen de slaapkamerramen. Een beetje fan van al wat in de schemerzone tussen Sade en de nineties swingbeat van SWV heupwiegt, zal dit siroopje gretig oplikken: FKA Twigs is de gestripte, verknipte versie van dat geluid. En ook belangrijk: ze doet nooit nodeloos moeilijk.
Maar het is natuurlijk niet omdat hij slow is, dat de jam ook goed is. ‘LP1’ zou gebaat geweest zijn met wat tempowisselingen, hier en daar een climax en, als het even kan, een occasionele vulkaanuitbarsting. Onderling inwisselbare songs als ‘Hours’ en ‘Give Up’ zijn aardig, maar doen vooral uitkijken naar de remixes. ‘Closer’ probeert dan weer iets spiritueels te zijn, maar deed een lelijke platenhoes (‘De Begijntjes zingen Dead Can Dance’) voor ons geestesoog opdoemen.
Daartegenover staat het moois in het hoogtepunt van de plaat: ‘Numbers’, waarin Barnett écht zingt – in plaats van te fluisteren of uit te halen – en akelig dicht in de buurt komt van de gebroken gevoeligheid van – niet gelogen – Beth Gibbons. En waarin Sampha z’n al even gebroken, sinistere beats keihard rond Barnetts zanglijn (‘Was I just a number to you?’) kletst. Schijnbaar nonchalant, maar iedere noot zit juist – en slaat én zalft.
