Fleet Foxes - Crack-Up
Over de studies die hij in het kader van een identiteitscrisis had aangevat na ‘Helplessness Blues’, zei Robin Pecknold slechts half schertsend in NME: ‘Het voordeel is dat alle academische pretentie nu uit mijn systeem is: ik zal er het publiek dus niet langer mee hoeven lastig te vallen in mijn songs.’
Klinkt aardig, maar – retorisch vraagje van de week – is het waar? ‘Crack-Up’, het eerste nieuwe werk van Fleet Foxes in zes jaar, klinkt in onze oren toch behóórlijk academisch, vooral op wat we voor het gemak maar de B-kant zullen noemen. Alsof Pecknold schrik had om een goeie song gewoon een goeie song te laten zijn, en er per se nog iets artistiekerigs aan wilde toevoegen.
Naar instantklassiekers van het kaliber ‘Mykonos’ of ‘He Doesn’t Know Why’ is het op ‘Crack-Up’ dan ook vergeefs speuren – eerste single ‘Third of May / Odaigahara’ komt, als we het overbodige ‘Odaigahara’-gedeelte even buiten beschouwing laten, nog het dichtst in de buurt. Toch is wat we in de plaats krijgen nu ook weer geen troostprijs te noemen: een elegante, rijkgeschakeerde plaat die, net als de briljante laatste van The Flaming Lips, pas na herhaalde luisterbeurten al haar geheimen prijsgeeft. Zo valt het ons nu, tijdens het schrijven van dit stukje, pas op dat ‘Cassius’ eigenlijk gewoon ouwe livefavoriet ‘Silver City’ is, maar dan in een ander jasje. Waar mogen we onze prijs komen afhalen?
