Flight

Vergeet zombies, vergeet Freddy Krueger, vergeet de alien: in de donkere zaal bezorgt niets ons koudere rillingen dan een goed verfilmde vliegtuigcrash – zo één die je het gevoel geeft dat je zélf met je hoofd op je knieën in crashpositie zit terwijl je overal rondom het onheilspellende geraas van de motoren en het oorverdovende gegil en de wanhopige gebeden van je medepassagiers hoort.

Onder meer in ‘Alive’, ‘Final Destination’, ‘Fearless’ en ‘Cast Away’ donderen de vliegmachines levensecht naar beneden, en ook het kakelverse drama ‘Flight’ opent met een angstaanjagend geval van pure ‘Mayday!’-horror: een passagiersvliegtuig op weg van Orlando naar Atlanta verzeilt na het uitvallen van de hydraulische systemen in een ongecontroleerde duikvlucht, maar na een briljant geïmproviseerd manoeuvre slaagt de schijnbaar übercoole kapitein Whip Whitaker (Denzel Washington) erin om het toestel min of meer veilig in een grasveld neer te zetten.

Pers, publiek en collega’s kronen Whip terstond tot de held van het jaar, maar een toxicologisch onderzoek brengt iets verontrustends aan het licht: op het moment van de duikvlucht zat Whip stomdronken en zo high als een vlieger achter de stuurknuppel. Oeps! En wat begint als een spectaculaire rampenfilm, bloeit gaandeweg open tot een aangrijpend, rauw, en verrassend donker portret van een crashende persoonlijkheid - meer ‘Leaving Las Vegas’ dan ‘Fearless’.

De briljante eerste twintig minuten doen je verstijven van schrik – de paniek aan boord is bijna tastbaar en de ‘Oh lords’ van de copiloot doen je hartslag in overdrive gaan – maar ook het vervolg van de film staat op een angstwekkend hoog niveau, met dank aan scenarist John Gatins, die zowel zijn ervaringen met vliegangst als met alcoholisme in een – u zal het merken aan de vele juiste details in Whips slobbergewoonten en ontkenningsgedrag – opmerkelijk waarachtig script goot.

Eveneens in topvorm: Robert Zemeckis, die voor de eerste keer sinds ‘Cast Away’ nog eens een échte film heeft geregisseerd (de man hield zich het afgelopen decennium uitsluitend bezig met motion capture-gedrochten als – bráák! - ‘Beowulf’ en – brááák - ‘The Polar Express’).

Zemeckis laat in zijn mise-en-scène geregeld flitsen van een indrukwekkend, bijna poëtisch meesterschap zien, zoals in die briljante, woordenloze nachtscène waarin Whip door een hotelraam mijmerend naar een opstijgend vliegtuig staat te kijken en ineens in de reflectie het blauwe lampje van de met drank volgestouwde minibar ziet oplichten – een kort, maar schitterend moment dat je doet huiveren van puur filmisch genot.

Onze laatste wierook is voor de fantastische Denzel Washington, die op buitengewoon ingetogen wijze gestalte geeft aan de even meelijwekkende als onuitstaanbare zwierbolpiloot (let op de smakkende nadorstgeluidjes!). Het is ook Washington die, met zijn trillende netvliezen en zijn geprevelde ‘God, help me’, de nogal formuleachtige Hollywood-ontknoping optilt naar een onwaarschijnlijk aangrijpend moment – geen enkel motion capture-effect doet het hem na.

Bekijk de trailer:

undefined

undefined