Floating Points - Elaenia
Twee meningen over ‘Elaenia’, de eerste langspeler van de Engelse elektronicaproducer Floating Points, samengevat in een korte dialoog. (Geen nood: voor de prijs van één. ’ t Mag iets kosten, zo verzekerde men ons vorige week nog per e-mail vanuit Van Thillo Towers.)
De eerste is ingeblazen door iemand die we voor het gemak Zuurmuil zullen noemen: de scepticus in onze bast die T-shirts draagt met opschriften als ‘I listen to bands that don’t even exist yet’ en ‘Nothing is good if other people like it’; de fuckface die wekelijks de verse uitkomst van die belachelijke ‘Found Them First’- optie van Spotify op z’n Facebook post; de Nonkel Pop die bij elke nieuwe plaat van een jonge muzikant een lijstje opstelt van platen die de artiest in kwestie onmiskenbaar beïnvloed hebben. (Regel nummer één: wie het lijstje durft te betwisten, zelfs maar dééls, zal tot in zijn verre nadagen gehoond en gekoeioneerd worden.) De tweede werd – door ene Dagplukker – samengesteld met de gegevens van onze innerlijke cardiograaf, moodswingmeter en danspassenteller. Omdat sommige platen, ondanks dat netjes dichtgeritste kevlarjasje, nog immer onze organen kunnen doorboren.
‘Prima plaatje,’ zo steekt Zuurmuil van wal, maar Dagplukker onderbreekt ’m meteen: ‘Komaan, doe niet zo. ’t Is wreed mooi, verdomme! Ik liep al twee weken dat oude nummer van de Rollins Band te neuriën, dat waarin Henry buldert van ‘I WANNA DISCONNECT MYSELF!’ Maar geen drie minuten ver in ‘Elaenia’ en ik wist niet eens meer dat ik een stekker hád. ’t Is groovy, er zit wat jazz in, veel elektronica, en je kunt er heerlijk bij mijmeren. Maar wacht, ik weet wat je gaat zeggen.’ ‘Try me,’ grijnst Zuurmuil. ‘Was ik inderdaad van plan,’ zo riposteert Dagplukker: ‘Je struikelt over het feit dat die Sam Shepherd niet kan kiezen, dat hij én jazz én fusion én ambient én klassiek in de mix gooit, en dat hij daarbij refereert aan groepen die hopeloos démodé dan wel terminaal hip zijn. Zo had ‘Silhouettes (I, LI, LII)’ volgens jou zowel van The Cinematic Orchestra als van de Gents-Antwerpse jazztronautenkapel STUFF. kunnen zijn, nee? En moest je tijdens het luisteren niet denken aan de Herbie Hancock van ‘Head Hunters’, de Flanger van ‘Midnight Sound’ en de Amon Tobin van ‘Permutation’? En had je meer tijd, schreef je dan geen essay waarin je de invloeden van pakweg Four Tet, Jaga Jazzist en Funki Porcini op ‘Elaenia’ uiteenzet?’ ‘Absoluut,’ knikt Zuurmuil, ‘en dan zwijg ik nog over het feit dat hij vijf jaar over z’n plaat heeft gedaan. Vijf.’ ‘Klopt, maar hij heeft tussendoor wél zijn doctoraat in de neurowetenschap en epigenetica gehaald, en in het weekend reisde hij als deejay de wereld rond.’ ‘Zangvogels,’ probeert Zuurmuil nog, ‘hij heeft z’n plaat vernoemd naar een geslacht der zangvogels.’ Maar Dagplukker maakt zich op voor het nekschot: ‘Hij kent z’n klassiekers, houdt één oog strak op de toekomst én grossiert in oudmodische weemoed: een onvervalste topper.’ Zuurmuil kijkt naar de tippen van z’n sneakers. Dagplukker wacht een halve minuut, schraapt dan zijn keel en zegt dan: ‘Het is een mooie plaat. Kunnen we het daar gewoon eens over zijn?’ Een halve minuut verstrijkt vooraleer Zuurmuil een nauwelijks waarneembaar hoofdknikje pleegt. En in gedachten al de openingszin van dat verdomde essay verzint.
