Florence + The Machine - How Big, How Blue, How Beautiful

Maar meteen voor de bakker ermee: ik vind Florence soms een kakeltrien. Schitterende liveshows, panache, flair en guts in overvloed, maar dat gegil altijd. Misschien hou ik niet van het soort muziek dat Florence maakt. Maar wat is dat dan? Ik hou van Björk, ben dol op Kate Bush, en als Aretha Franklin niet gilt, weet ik het ook niet meer. De vergelijking met de Sagrada Familia dringt zich enigszins verrassend op, misschien omdat Florence net als haar voorbeelden het allerliefst grossiert in kathedralen van songs. Die nieuwe kant van de Sagrada Familia, waar ze het werk van Gaudí proberen te voltooien: goed gedaan, puur vakwerk, met wat originele hedendaagse tinten erin. Maar voor altijd zal ik het origineel duizend keer mooier vinden.

Florence heeft met ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ een naar haar normen ingetogen plaat gemaakt. Vooral tekstueel wordt er naar andere horizonten gehuild – introspectie in plaats van metafysisch meanderen – maar productie en arrangementen zijn in handen van Markus Dravs (Arcade Fire, Coldplay, Mumford & Sons) pop met grote P gebleven. Helaas ook met de G van grotesk, en vaak met de C van crap.

Tijdens de eerste song, ‘Ship to Wreck’, heb ik een paar keer aan Anouk moeten denken, en ook al is dat niet om meteen morsdood van te vallen, aan één Anouk hadden we toch wel genoeg zeker? Veel erger is ‘Queen of Peace’. Gemakkelijk aanzwellen met een strijkpartijtje en dan in een soort Disney-oerknal ontploffen tot een hol Eurosong-spektakel over een beat die zo drammerig enerverend is dat de pauzeknop al na een halve minuut de mooiste knop ter wereld lijkt.

‘Delilah’ is van hetzelfde laken een pak: iets meer melodrama nog, met een van nog meer choreografische wansmaak getuigende opbouw die eindigt met Florence die om haar moeder roept (een wederkerend thema, de slotsong heet ‘Mother’).

In het beste geval kan er op ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ gewoon hersenloos meegeswingd worden, en in het allerbeste geval is er de titeltrack: een song met een voor één keer geloofwaardige spanningsboog waarin Florence bewijst dat ze in staat is tot songs waarin bombast een doorleefde performance niet in de weg staat.

‘How Big, How Blue, How Beautiful’: voor de liefhebbers van het genre. Een plaat die het ongetwijfeld goed gaat doen, maar die ik na vier keer luisteren al heel erg beu ben.