Florence + The Machine in het Sportpaleis

Als we wisten dat Florence Welch een halve avond zou prediken over verbinding, kwetsbaarheid en energie, hadden we een yogamat meegebracht.

Laten we wel wezen: de show van Florence + The Machine in het Sportpaleis was bij momenten uitstekend. Wanneer de Britse zangeres in haar transparante jurk over het podium dartelde en die klok van een stem bovenhaalde, kon je moeilijk niet in katzwijm vallen.

Met haar laatste plaat High As Hope heeft Florence Welch naar eigen zeggen haar demonen tegen het canvas geklopt. Ze drinkt niet langer, en de banden met haar drugskoerier zijn verbroken. Flor heeft het licht gezien, en dat hóórde je in het Sportpaleis: de zweverige, soms ellenlange bindteksten die het grootste deel van het concert domineerden, begonnen na een tijd echter danig te vervelen dat je de indruk had dat Ingeborg een meditatiesessie gaf in het Sportpaleis.

Florence en haar achtkoppige Machine begonnen nochtans uitstekend. Ze wandelde blootsvoets de trappen af, legde haar rechterhand op haar linkerborst, staarde naar het plafond en zong, zoals alleen Florence Welch kan zingen: ‘You were broken-hearted and the world was too / And I was beginning to lose my grip / I have always held it loosely / But this time I admit, I felt it really start to slip.’ Een minuut ver, en de roodharige had het codeslot van ons tere hart al gekraakt.

'Een minuut ver, en Florence had de code van ons tere hart al gekraakt.'

Ook ‘June’ en ‘Between Two Lungs’ kwamen binnen zonder al te veel bombast. De Britse popster was tot dan spaarzaam met theatrale uitspattingen, maar gul met Mooie Muziek. Na die eerste nummers sprak ze het publiek een eerste keer aan. “I’m not feeling well tonight”, vertelde ze, “but we’re in this together.” Het was het teken om een blik old school Florence Welch open te trekken. Vanaf ‘Only For A Night’ en ‘Queen Of Peace’ knapte er iets in haar hoofd, dartelde ze als een met energiedrank volgegoten gazelle over het podium en solliciteerde ze zo naar een job als Nina Derwael.

Massagesalon

Na een uitstekend openingskwartier veranderden Florence + The Machine echter van koers. Hoe dieper in de set, hoe vaker de frontvrouw de kans zag om de massa toe te spreken over togetherness en (zelf)liefde. “Hold hands and come together in love”, beviel Welch, nadat ze tijd had gemaakt voor een huwelijksaanzoek in het publiek. Telkens als ze zich aan een bindtekst waagde, weerklonk een slaapverwekkende, repetitieve harp op de achtergrond. Het Sportpaleis omtoveren tot een massagesalon: Florence Welch kán dat.

undefined

“Ik was een medicijn gaan halen”, zei ze niet veel later, “maar jullie zijn ook als een medicijn voor mij”, klonk het melig. En: “I’m scared of letting people down, but tonight I’m so grateful.” We gelóven haar, maar die momenten haalden we de angel uit de show. Begrijp ons niet verkeerd: we hebben niets tegen mindfulness. Zelfzorg is heilig, en iedereen heeft eens nood aan zalving, maar de laatste keer dat we in de Van Dale keken, betekende het fenomeen concert een ‘openbare muziekuitvoering’. En in de set van Florence + The Machine kreeg je soms de indruk dat de muziek bijzaak was.

'De zweverige bindteksten begonnen danig te vervelen dat je de indruk had dat Ingeborg een meditatiesessie gaf in het Sportpaleis.'

Vroeger was de Britse zangeres óók zweverig, maar had dat weinig invloed op de show. Nu ging een derde van de set verloren aan de voordracht van een zelfverklaarde priesteres. Maar was de laatste passage van Florence + The Machine daarom een misbaksel? Allesbehalve. Welch durfde te vervelen, maar maakte ook indruk. Als ze het publiek beviel om de gsm weg te steken, luisterde u. ‘Dog Days Are Over’ werd zo een veroveringstocht, tijdens ‘Ship To Wreck’ danste u zich in de vernieling, en een ziedend ‘Delilah’ was het mooiste bewijs waarom Florence en haar groep intussen vaste klant zijn ten huize Sportpaleis.

Er was geen ontkomen aan de euforie van het laatste kwartier. Klonk de Britse eerder kwetsbaar in haar songteksten, dan was het geluid dat ze uit haar keel perste van een ander kaliber. Florence Welch mikte honderd keer op de hoogste noot en schoot honderd keer raak. ‘Big God’ klonk als een flauwe cover van Balthazars ‘Deceny’, maar krachtbommen als ‘Moderation’ en slotsong ‘Shake It Out’ maakten dat die slipper weinig invloed had op de eindscore.

Als Florence Welch evenwichtiger was omgegaan met het prediken over verbinding en de stand van de maan, hadden we de Britse zangeres huiswaarts gestuurd met vier blinkende sterren. Nu is het er een minder.

undefined