Florence + The Machine - Lungs
De roem is Florence Welch al ruimschoots vóór dit debuut vooruitgesneld. U zou haar bijvoorbeeld kunnen kennen van onze bloedeigen Arriba!, waar ze de afgelopen maanden welgeteld vier keer in opgedoken is - er huizen een paar grote fans onder het TTT-afdakje.
Of van de prijzen die ze intussen gewonnen heeft, zoals The Critic's Choice Brit Award, toen er van een cd nog niet eens sprake was. Zoals beatgroepjes in de jaren zestig eerst naam maakten met singletjes, om pas daarna met een langspeler op de proppen te komen (en nog eens langs de kassa te passeren) - denk aan The Beatles, The Kinks, The Stones, The Animals, The Who en een triljoen anderen - doen beginnende artiesten dat vandaag via MySpace, iTunes, blogs en andere digitale sluipwegen: songs mondjesmaat vrijgeven en daarmee de belangstelling oppoken. Huisvlijt die niks meer voor hun bankrekening doet, maar wel de naam vestigt. De eerste full album is daarna het toetje, een verslag van het parcours dat men afgelegd heeft, het visitekaartje.
Ruim een kwart van de nummers op 'Lungs' van Florence + The Machine heeft dus al een leven geleid en mag als bekend verondersteld worden. Vandaar: de premature roem.
Men zou kunnen zeggen dat 'Lungs' een staalkaart is - waar Florence Welch vandaan komt, welke richting ze uit wil - en nog geen 'echte' plaat. Daar zijn argumenten voor: de powerpop van opener 'Dog Days Are Over' bijvoorbeeld, of de garagerock van 'Kiss With a Fist' - hoe vinnig, aantrekkelijk en sterk ook, het zijn niet voor niets twee van onze favorieten - dateren van vorig jaar en lijken door Welch intussen als genre aan de kant geschoven; ze staan er een beetje verweesd bij.
Het is de huidige single 'Rabbit Heart (Raise It Up)' die op 'Lungs' de marsrichting aangeeft: een barokke powerballad, rijkelijk gearrangeerd, mét toeters en bellen. U mag in het begeleidende YouTube-clipje - nog zo'n digitale sluipweg, als Sabam 'm tenminste niet afsluit - gerust de invloed van Kate Bush herkennen, zoals Flo in flou artistique en in David Hamilton-gewaden rond bomen drentelt. We zien het haar oorspronkelijke voorbeelden, Jack White incluis, niet doen - en gelukkig maar.
Over het thema van de plaat - liefdesverdriet - vertelde Florence vorige week in Humo, en reken maar dat zo goed als élke song daarover gaat. Ze laat zich daarbij kennen als een felle rosse die zich voor haar wraaklust niet geneert: hier en daar rukt ze al eens een hart uit, in 'Howl' dat van haar lief en in 'Girl With One Eye' dat van een rivale. In het cd-boekje vat ze elke song in één krachtige zin samen, en men kan er de muziek bijna moeiteloos bij denken.
Hard en bitter klinkt 'Dog Days Are Over' ('I never wanted anything from you / Except everything you had / And what was left after that too'); wanhopig is 'Howl' ('The saints can't help me now / The ropes have been unbound'); gemeen 'Kiss with a Fist', haar vergoelijking van partnergeweld ('A kick in the teeth is good for some / A kiss with a fist is better than none'); erotisch en frêle 'Between Two Lungs' ('It was released / The breath that passed / From you to me / Flew between us as we slept / That slipped from your mouth / Into mine it crept').
Dat Florence en haar machinepark (tot nader order een los-vastcollectief) daarbij de valkuilen van het meisjesdagboek omzeilen, danken ze ook aan de producers James Ford (van Simian Mobile Disco) en Paul Epworth, twee van de hippe namen van het moment. Maar het is toch vooral de machtige klep van Florence die haar van haar sisters in arms onderscheidt. Ze degradeert Lily Allen, Kate Nash, La Roux en Little Boots tot pluimgewichtjes.
Er kunnen de artieste Florence Welch in de nabije toekomst nare dingen overkomen - het zou weleens goed kunnen gaan met haar relatie(s)! - en verder richting Kate Bush en goth light hoeft ze voor ons niet op te schuiven, maar met 'Lungs' bevestigt ze alvast de verwachtingen. Gaat haar zien op Pukkelpop (zaterdag, Club, 18.35 uur) of in de Botanique in Brussel (op woensdag 7 oktober).
