Florence + The Machine - MTV Unplugged
Geloof het of niet, maar MTV was ooit, vijf minuten lang, een uitstekende muziekzender. In de middeleeuwen – amper twintig jaar geleden – toen de rigide VRT's van deze wereld het niet nodig vonden om ook maar één gram aandacht te besteden aan die lastige meneer rock-’n-roll en z’n irritante bastaardkinderen, was MTV zelfs een toevluchtsoord, een reddingsboei, een vriend.
En ‘Unplugged’ was één van MTVs beter initiatieven. Het moest het bewijs leveren dat het oeuvre van Echte Talenten ook zonder elektrisch geweld overeind bleef, en het bood de artiest de optie om z’n songs te voorzien van een nieuw, hopelijk inventief en beklijvend arrangement.
In principe huldigt een MTV Unplugged ook het less is more–principe, al is dat zeer relatief als je zoals Florence naast je vaste begeleiders ook nog ‘ns een zestienkoppig gospelkoor uitnodigt (dat overigens meermaals vals zingt), een harpist, én een zes man sterk strijkkwartet. Unplugged is deze cd wel, spartaans of sober alleszins niét.
Je hebt artiesten die naast het podium hetzelfde zijn als er op, en wier spreekstem inwisselbaar is met hun zangstem. FlorenceWelch wil ik eigenlijk niet ontmoeten om de mythe intact te houden. Ik weet dat ze als zichzelf een spontane, excentrieke giechelkous is.
Op het podium is ze gestileerd, een bastaardkind van Björk, Kate Bush, Siouxie en Annie Lennox; een uit z’n voegen gegroeid elfje dat bigger than lifewil zijn. Ze is een vat van contradicties: ze oogt tegelijk vintage en futuristisch; ze klinkt ouderwets en inventief; ze slaagt erin om tegelijk theatraal en authentiek te klinken.
Haar sound is perfect gemixt: haal één laag weg en je hebt slechts excentrieke folk, voeg één laag toe en het wordt bombast. In elk geval bewijst deze unplugged dat de stembanden van Florence (ze heeft een C-cup maar Z-longen) ook naakt overeind blijven.
De unplugged-worp van Florence is een best ofmet twee bonussen, allebei coverversies van klassiekers. Haar ‘Try a Little Tenderness’is een lofwaardige poging om als vrouw het spiegelbeeld te zingen van Otis Reddings definitieve versie.
En ‘Jackson’ ontrukt ze met hulp van Josh Homme aan de houdgreep van Nashville. Haar eigen songs zijn af en toe briljant, en nooit slechter dan goed.
De dubbele deluxe version(hoe meer er wordt gedownload, hoe deluxerde cd's worden – toch één positief nevenverschijnsel van diefstal) beslaat een cd én een dvd, en daarop zien we hoe Florence als een Maria Magdalena van een extreem onorthodoxe kerk – in een decor dat met duizend kaarsen een minikathedraaltje wil zijn – moeiteloos triomfeert, schijnbaar onbewogen en niet geïntimideerd, ook al zaten grote kanonnen zoals Kanye West letterlijk op de eerste rij.
Ik ben fan van Florence, iets minder van The Machine. Het is haar présence en charisma die ook deze ‘MTV Unplugged’ boven de excentrieke bizarrofolk uittelt. In een panorama van duizend onderling inwisselbare rockgroepjes, maken echte artiesten zoals zij het verschil.
Ik hoop dat op Werchter de artiesten die tijdens haar set op de andere podia spelen een uurtje technische panne krijgen, of dat de wind hun lawaai de andere kant opblaast.
Florence + The Machine speelt op zondag 1 juli op Rock Werchter.
