Fontaines D.C. onthulde zich als een grote belofte, Girl Band stónd er

‘Is it too real for ya?!’ Fontaines D.C. en Girl Band gaven klank aan de rommelende onderbuik van Dublin donderdagavond in de Botanique. Er werd geschreeuwd, geramd en gezopen. Het blijken schone tijden voor de luide gitaren.

Vergeet U2, Dublin is in handen van de jonge punks. The Murder Capital veroverde deze zomer Rock Werchter en Girl Band en Fontaines D.C. leverden twee van de beste rockplaten van het jaar af. Conor Deegan III, de bassist van Fontaines D.C., heeft daar een verklaring voor: ‘Er zit van nature iets rebels in de traditionele Ierse muziek. Als je punksongs zingt met een Iers accent, verdubbel je het effect.’ Hoe klinkt dat live? Awful good!

Fontaines D.C. -frontman Grian Chatten wist in de Botanique geen weg met zichzelf. Hij banjerde over het podium, schudde manisch met zijn handen, beet op z’n nagels en sloeg zichzelf in het gezicht. ‘You know I love that violence,’ proclameerde hij terwijl zijn vier mates hem voortdreven met gebalde post-punk. Fontaines D.C. wordt wel in één adem genoemd met Britse punkbands Shame, Idles en Black Midi, maar is klaar en duidelijk anders. De groep is minder boos dan z’n Britse tegenhangers. Hun grote helden zijn The Pogues en Ierse dichters William Butler Yeats en James Joyce. Fontaines D.C. brengen Dublin – de pubs! De katholieke religie! De romantiek! – helemaal tot leven.

undefined

‘Liberty Belle’, ‘Too Real’ en ‘Sha Sha Sha’ klonken monotoon én catchy. ‘Boys In The Better Land’ kreeg de vijftiger naast me aan het springen. In het midden van de set zat het wonderlijke ‘Roy’s Tune’. Ik kon me ineens perfect voorstellen dat ze die song ook voor een zaal met vijfduizend man kunnen spelen: het is zo’n lied die speciaal voor mij leek geschreven, alsof het klank geeft aan een verre herinnering die ik net niet meer kan bovenhalen. ‘Hey luf, are ya hangin on?’ zong de zaal zachtjes mee. Chatten stak zijn duim op tijdens het applaus.

Afsluiten deed Fontaines D.C. te vroeg – waarom dan niet prachtsong ‘Dublin City Sky’ spelen? – met ‘Big’: een mission statement zoals weinig bands dit jaar hebben afgeleverd. De drummer hield een verschroeiend tempo aan terwijl Chatten doodleuk spuwde: ‘My childhood was small, but I’m gonna be big.’ Dat zou weleens helemaal waar kunnen zijn.

undefined

Next up: Girl Band, de bompa’s van de punkscene. Waar Fontaines D.C. en tijdsgenoten pas het afgelopen jaar debuteerden, bracht Girl Band z’n eerste EP al in 2012 uit. Niet dat Girl Band verouderd klonk in de Botanique. Dat heb je als je klinkt als niemand anders: jaren later ben je nog steeds je unieke zelve.

De gitaren klonken niet als gitaren, de bas bood geen rode draden en de drummer sloeg consistent náást de beat. Echt zingen deed frontman Dara Kiely ook niet: hij bazelde in de strofes en schreeuwde in de refreinen - als er al refreinen waren, tenminste. Hun songs klonken als paniekaanvallen en dat is best autobiografisch. Kiely heeft al meer dan één zenuwinzinking gehad. Hij heeft zich nog wekenlang God gewaand: hij dacht zelfs het weer te kunnen bepalen.

Girl Band greep het publiek van bij de eerste noot bij het nekvel. In opener ‘Pears For Lunch’ spuwde Kiely over peren, Cheetos en ‘Top Gear’ kijken met de broek op de enkels. De noise was verschroeiend, alsof de gitaarkabels rechtstreeks in het stopcontact zaten in plaats van in een versterker. De controle die Girl Band had over de herrie die uit de speakers van de Botanique knalde, was bewonderenswaardig. Het kabaal van ‘Pears For Lunch’ werd abrupt afgesneden voor de oplawaai die ‘Lawman’ heet. Ik heb nog in een mobilhome in Frankrijk geslapen waarvan de krakende vloer krek hetzelfde klonk als de gitaar in ‘Lawman’. Ik heb een hele week zitten schreeuwen: ‘You said everything that matters is CONTAGIOUS!’

undefined

In ‘Amygdela’ zong Kiely niet eens in het Engels: hij brabbelde en tierde voor een anderhalve minuut en dan was de song gedaan. ‘Thank you,’ zei hij droogjes. Girl Band zette een nieuw nummer in, metéén in de zesde versnelling. Rammen en rammen en rammen terwijl Kiely schreeuwde over Sam Cooke en de chachacha. Geen halve minuut later was het alweer gedaan. ‘Thank you,’ zei Kiely droogjes.

Fontaines D.C. onthulde zich als een grote belofte, Girl Band stónd er.