Foo Fighters - Concrete and Gold
39.817.250 keer is hij bekeken, de video van ‘Learn to Fly’ in de versie van het duizendkoppige lokale orkest dat in Cesena in 2015 de komst van de Foo Fighters wilde afdwingen – en daar nog in slaagde ook. Fantastische versie ook, vol behoorlijk bekoorlijke Italianen. En beter gezongen dan het origineel. Dave Grohl kreeg er tranen in de ogen van.
undefined
Grohl is een toffe peer. Type: scoutsleider met plaktattoos. Dat hij niet begiftigd is met de beste zangstem van zijn generatie: check. En hij is, ondanks het duizendvoudig gebruik van gespierde fuck you’s en motherfuckers tijdens concerten, eigenlijk een watje. Hell’s angel op een BMX. Laat zijn dochter meespelen. Deed een duet met Rick Astley op diens ‘Never Gonna Give You Up’. Hun rider leest als iets van Monty Python: ‘Chicken is not a vegetarian food. Nor is fish. If you consider chicken or fish vegetarian, please fire yourself.’ (20 langharigen van hun 50-koppige crew zijn vegetariër. Hulde.)
Foo Fighters maaiden volgens Liam Gallagher alle gras voor de voeten van conculega’s weg toen ze op tournee gingen met het been van Grohl in het gips. ‘Hoe kun je na zo’n stunt ooit nog een concert cancelen als je een verkoudheid hebt?’ sprak de kleine Gallagher, terwijl hij zijn loopneus leegsnoot in een Venetiaans gordijn.
In hun heelal is het elke dag festival : ze toeren al sinds 1995 alsof hun leven – maar eigenlijk: hun bankrekening – ervan afhangt en op 7 oktober organiseren ze zelf een mega-event in California: CalJam. Topidee. Hun boekhouders zitten nu al in een epileptische baan rond de aarde.
En dan maken ze nog goeie platen ook. Op deze ‘Concrete and Gold’ is het weer van dat. Harde patatten in een saus van zoemende achtergrondkoortjes.
Satan, begeleid door een kerkkoor. Ongetwijfeld mee te danken aan de bijzonder inventieve productie van Greg Kurstin, die de wereld onder meer ‘Hello’ van Adele schonk. ’t Is een truc die ook werd toegepast door de Queens Of The Stone Age: een popproducer loslaten op rammende riffs. Het wachten is nu tot Jean Blaute pakweg Raketkanon onder handen neemt om het echt een trend te noemen.
De grootste groep van de jaren nu grijpt terug naar het geluid van bijna vijftig jaar geleden: de indruk bestaat dat ze de hele tijd ‘Let It Be’ van The Beatles in hun oorschelpen hadden tijdens de opnames. Dat verrijkt hun sound op spectaculaire wijze, iets waar we na acht platen ook wel aan toe waren. Best geslaagd op ‘Happy Ever After’, dat ‘Two of Us’ van Jonpolsjorsenringo qua meeslependheid benadert, en ‘Sunday Rain’, dat zo op de eerste soloplaat van Lennon had gekunnen. Gelukkig wordt er ook nog hard geramd op bekkens en gitaren en staan er nog genoeg stil beginnende maar als een toogzweer openbarstende loeiers op. Ze compenseren de pathetiek van het afsluitende titelnummer, een afleggertje dat op geen énkele elpee van Pink Floyd zou geraken, al doet het nog zo zijn best. Foo, Dave!
