Foo Fighters - Sonic Highways
Vroeger schreven ex-drummers gewoon boeken; Dave Grohl gooit het al twintig jaar over een andere boeg. Een losse greep uit onze persoonlijke hoogtepunten van twee decennia Foo Fighters: de volledige klasseplaat ‘The Colour & the Shape’. De leutige clip bij ‘Learn to Fly’. De oudere albumtrack ‘X-Static’. Single ‘All My Life’. De volksverhuizing bij het Foo-concert op Pukkelpop 2012: een festivalervaring met een lange schaduw. En als u iets van liefde en ook iets van songs kent, dan weet u dat ‘Everlong’ één van de beter rockende liefdessongs is die de populaire muziek ons de afgelopen halve eeuw bezorgd heeft.
‘Sonic Highways’ is, behalve de achtste plaat van Foo Fighters, ook hun eerbetoon aan de inheemse muziek van hun geboorteland: ’Murica. Voor de acht tracks trokken ze naar acht verschillende grootsteden, waar Grohl, Shiflett en co. – terwijl ze hun oor te luisteren legden – hulp vroegen aan lokale muzikanten. Onder meer countryman Zac Brown, Joe Walsh van Eagles, en Ben Gibbard van Death Cab For Cutie hebben bijgedragen aan ‘Sonic Highways’, en er is ook een bij momenten vermakelijke en vooral interessante on the road-documentairereeks op HBO van gekomen.
Maar – en laat ons iets weten als we weer vreemde vragen aan het stellen zijn – indien elke song daadwerkelijk op een andere plek en met wisselend personeel is opgenomen, en de opdracht te allen tijde was om de typische stijl en vibe van de lokale scene te vatten, waarom klinken de acht songs op ‘Sonic Highways’ dan zo akelig inwisselbaar? Mogelijk omdat de groep, hoewel hoorbaar niet zonder inspiratie, geen keuzes kon maken, dan maar alle ideeën samen in de pot heeft geworpen en er galm op heeft uitgestreken om dat te verdoezelen. Het heeft een plaat zonder krampen opgeleverd: aangenaam kabbelend, veilig, uiterst professioneel, weelderig georkestreerd, zorgeloos. Zaterdagnamiddagrock. Als dat te negatief klinkt: sommige van onze beste vrienden zijn geboren op een zaterdagnamiddag.
Het levert ook een aantal goede songs op: ‘Something From Nothing’ – met Rick Nielsen van Cheap Trick op (een) gitaar – is een single waar mee te werken valt. Het met arrangementen van Tony Visconti opgesmukte ‘I Am a River’, dat evenwel zo melig is als een appeltje op de chauffage. En over de Washington D.C. hardcorescene doet ‘The Feast and the Famine’ een boekje open dat door Bad Brains werd geïllustreerd.
‘What Did I Do?/God As My Witness’ – de op twee na langste song van de plaat, maar ze lijkt een paar maand te duren – kwam minder vlot binnen. Het is de Texas-track van deze reisplaat, en één die ons zes minuten lang in de waan hield dat The Scorpions onlangs van Hannover naar Austin zijn verhuisd. Het bleken uiteindelijk Gary Clark Jr. en zijn gitaar maar. Reden tot verwarring: de halfbakken pogingen om iets larger than life te creëren en een wijdbeense solo van het soort dat Grohl ten tijde van Nirvana en de vroege Foos nog eigenhandig van zijn, ons en uw erf is komen verjagen. Smeuïge kwakjes classic rock.
Mag zijn leren broek gerust ook wat minder strak dragen: het met een midlifecrisis kampende en doelloos voor zich uit starende ‘Subterranean’. Gibbard is naar verluidt apetrots op de song, en dat noopt ons tot een paar donkerbruine vermoedens over de aangekondigde plaat van zijn Death Cab For Cutie, waarover hij laatst precies hetzelfde zei.
Noodzaak ontbreekt helemaal op ‘Sonic Highways’: het lijkt wel alsof de songs erop enkel werden geschreven om ook iets te dóén te hebben terwijl al die steden bezocht dienden te worden. Of nog: alsof de beste, meest geroutineerde Foo-covergroep ter wereld ineens op het idee is gekomen om zelf ook een paar songs te schrijven – het klinkt goed en herkenbaar, maar de vraag blijft: ‘Waarom?’ The Beatles hadden de The Rutles bij wijze van parodie, de heavy metal heeft onder meer Beatallica, en anno 2014 hebben de Foo Fighters ruimschoots voldoende aan zichzelf.
