Foo Fighters - Wasting Light
Haha! 'Wasting Light'
, de nieuwe Foo Fighters
, zou - als we de interviews en mediacampagne vooraf mochten geloven - een rockende garageplaat zijn, een terugkeer naar de essentie en de roots van de groep, die nog eens extra vet onderstreept werd door de medewerking van zowel Krist Novoselic
, Pat Smear
als Butch Vig
(allemaal bekend van dat vorige groepje waarin Dave Grohl
ooit nog gezeten heeft, u weet wel: Pearl Jam
).
Allemaal promopraatjes waar u vooral niet in moet trappen: 'Wasting Light' is gewoon business as usual voor de Foo Fighters. Novoselic (bas) en Smear (gitaar) die meespelen? Ach, we hadden het niet eens geweten als het niet in de hoesteksten had gestaan, en wees eerlijk: u ook niet. Productie van Butch Vig? We hoorden amper verschil met die van Gil Norton
of Adam Kasper
. Opgenomen in de garage? Kan zijn, maar dan toch eentje waarin ze eerst verdomd goede opnameapparatuur hebben gepropt. 'Wasting Light' is géén garageplaat, vrienden, géén basic rockplaat, wel de mengeling van stadionrock en poppunk die we al zes cd's lang van de Foo Fighters gewend zijn, en die zich bijzonder lekker laat weghappen op radiostations en TMF-achtigen over de hele wereld.
Daar is op zich niet eens iets fout mee: het met honderdzestig per uur voortrazende 'White Limo'
vinden wij bijvoorbeeld het beste dat Grohl & co. in jaren gemaakt hebben - oké, sinds het bijzonder matige 'Echoes, Silence, Patience & Grace' uit 2007 hebben ze gewoon niks meer gemaakt, maar toch! En 'Arlandria'
is al even sterk: een honderd procent puur poprefrein, zo glad en radiovriendelijk geproducet dat zelfs uw oude moedertje het binnenkort zal staan meefluiten. Ook 'Dear Rosemary'
, een duet met Grohls oude held Bob Mould
van wijlen Hüsker Dü
, is zeer fraaie poprock, met als bonus een tekstueel weerhaakje in het refrein ('Truth ain't gonna change the way you lie / Youth ain't gonna change the way you die' - die had van Mould kunnen zijn).
Over de rest van de plaat hebben we geen ernstige klachten, maar dat is het helaas dan ook. O ja, er passeert zeer geregeld een goed in het gehoor liggend refrein ('Back & Forth'
, 'Walk'
...), en de fiks opgepompte powerballad 'I Should Have Known'
is zo goed als een fiks opgepompte powerballad kan worden. Maar neen, er staat eerlijk gezegd ook niks tussen dat we verschrikkelijk zouden missen als het níét op onze iPod zou staan.
'Wasting Light' is een betere plaat dan 'Echoes, Silence, Patience & Grace', en een mindere dan 'The Colour and the Shape', de zomerse poprocker waarmee ze in 1997 (véértien jaar geleden is dat al!) echt hun eigen vakje vonden. Trek daaruit voor één keer misschien zelf uw conclusie?
