For those about to stop: The Paranoiacs (1985-2010)

Huilt, garagerockers van Maaseik tot Koksijde: The Paranoiacs trekken er na vijfentwintig jaar de stekker uit. Een datum voor een officieel afscheidsconcert is er nog niet, een laatste set songs wel: 'Love Junks', wellicht de best klinkende plaat die The Paranoiacs ooit hebben gemaakt . En met 'best' bedoel ik: slecht. En vuil. En zweterig. En zet maar wat stiller, of je speakers gaan eraan.

'Love Junks' is het perfecte einde voor de groep die ik in 1990 leerde kennen via een compilatiecassette die een vriend me had toegeschoven. The Hard-Ons stonden erop, en Cosmic Psychos, Thin White Rope, The Miracle Workers, The New Christs en The Celibate Rifles. Maar mijn favoriete songs waren 'Song for Debbie H.' en 'I've Been Waiting'. Van The Paranoiacs.

We hebben afgesproken in Antwerpen, thuis bij Rafke Stevens (47), samen met zijn twee jaar jongere broer Hans een kwarteeuw lang de enige constante in The Paranoiacs. Raf speelt toetsen op 'Love Junks', en leverde de teksten. Hans zingt, speelt gitaar, en leverde de muziek. Het is de afgelopen vijfentwintig jaar nooit anders geweest.

HUMO Herinner je je nog het moment waarop je dacht: 'Ik wil verdomme in een groepje spelen'?

Hans Stevens «Dat is er eigenlijk nooit geweest, ze hebben mij erin geluisd (lacht). Op mijn zestiende ging ik in Bornem naar de repetitie kijken van een plaatselijk groepje. Ik vond het tof om dat eens gezien te hebben, maar meer ook niet. Voor de volgende repetitie vroegen ze of ik zin had om nog eens te komen kijken. Dat was raar, maar ik ging toch. Ze waren er allemaal, behalve hun zanger. Ik vroeg: 'Mannen, waar is jullie zanger?' 'Die komt niet, vanaf nu zingt gij.' Zo is het begonnen (lacht). 1982 moet dat geweest zijn. Die zanger hadden ze buitengegooid omdat hij op hen had geschoten. Echt waar. Ik heb hem gelukkig nooit meer gezien of gehoord.»

HUMO Jij had op je slaapkamer wel al eens gezongen?

Hans «Niks, nog nooit. Op die eerste repetitie deed ik maar wat, en die mannen vonden dat goed. Twee van die gasten hebben later nog bij The Paranoiacs gespeeld.»

HUMO Vond je 't meteen leuk, dat zingen?

Hans «Zingen wel, maar op een podium staan, heb ik altijd ambetant gevonden. Podiumvrees, nog steeds. Ik perform graag maar ik vind het verschrikkelijk als ik tussen twee songs iets moet zeggen.»

HUMO En jij Raf, wanneer dacht jij: ik wil in een groepje spelen?

Raf Stevens «Ik heb nooit in een groep willen spelen (lacht). Ik was muziekfan, en dat volstond voor mij. Maar op een dag begon Hans in de garage van onze ouders met The Paranoiacs. Ze wilden garagerock spelen - haha! - en toevallig had ik daarvan een indrukwekkende vinylcollectie. Toen ze vaststelden dat er op die sixtiesplaten veel orgel werd gespeeld, hebben ze mij gevraagd als toetsenman. 'Gij zijt hier toch altijd, en zo moeilijk is dat niet'. Een drummer hadden ze trouwens ook niet, maar dat werd opgelost met een ritmebox.»

Hans «We speelden vooral covers.

Raf «Waarmee we beginnen op te treden zijn.»

Hans «De eerste keer was in 1985, in Sint-Niklaas. De avond ervoor hadden we tot drie uur 's nachts cassettes met drumbeats zitten opnemen, want we speelden veel meer nummers dan je op de ritmeboxen uit die tijd kon programmeren. Het was de taak van Raf om die cassettes af en toe om te draaien (lacht).»

Raf «Toen wij begonnen te spelen was België a wasteland. De boom van de jaren tachtig was voorbij. Nadat The Kids met Robin Hood-bottekes in Hof Ter Lo hadden gespeeld, was het gedaan met de Belgische muziek. Wij zijn in jeugdhuizen beginnen te spelen en na die eerste keer hadden we meteen twee nieuwe optredens. Gewoon omdat er bijna geen andere groepen waren die voor honderd frank en een bak bier wilden komen spelen.»

Hans «Eén eigen nummer hadden we, 'Meet the Paranoiacs', en dat zijn we toen ook gaan opnemen. In de Top Studios in Gent, tíjdens de Gentse Feesten. De helft van de groep had de hele nacht op café gehangen en was 's morgens rechtstreeks naar de studio gekomen. We waren niet tevreden met het resultaat en we hebben het nooit uitgebracht. Tot ik het twintig jaar later plots op het internet zag opduiken. Bleek dat de legendarische King Koen, destijds onze derde gitarist, die dag in Gent de opnames mee naar huis had genomen, ze jaren later had opgepoetst en aan een label had verpatst (lacht).»

undefined

The Paranoiacs in 1990: Erik Van Biesen, Raf, Hans, Pat Vermeulen en Jonas Maes. 'Wij deden het voor de lol, niemand heeft er ooit iets aan verdiend. Nu begint een groep bij wijze van spreken niet aan de eerste repetitie zonder een businessplan.'

U vindt het volledige interview met Hans en Raf Stevens vanaf dinsdag 9 februari in Humo 3623

Concertagenda
The Paranoiacs spelen op 13 februari in Trix (We're Open, met o.m. ook Absynthe Minded en Customs), op 30 april op Repmondrock in Rupelmonde en op 7 mei in Het Depot in Leuven. Er volgen ongetwijfeld nog concerten.
Lees de bespreking van \'Bananas\' van The ParanoiacsLees de bespreking van \'ThirTeen\' van The ParanoiacsParanoiacs on MySpace
The Paranoiacs

The Paranoiacs met 'Shout It Out' tijdens de finale van Eurosong 2008

Videoclip voor 'In My Eye' van The Paranoiacs

The Paranoiacs live met 'You'll Never Be My Girl'

The Paranoiacs met 'Ghostriders in the Sky'