Forgetting Sarah Marshall
Van de man die 'The 40 Year Old Virgin' heeft gemaakt! Dit ene slagzinnetje, regelmatig terug te vinden op filmaffiches en in reclamespots, heeft de afgelopen jaren (terecht) de weerklank gekregen van een onversneden kwaliteitslabel - vergelijkbaar met het roze bandje rond de hals van een fles Chianti, of het fluwelen strikje rond het linkerbovenbeen van Rode Nona van 't Schipperskwartier.
Judd Apatow, want om die man gaat het, heeft sinds 'The 40 Year Old Virgin' zelf nog maar één film geregisseerd ('Knocked Up'), maar zijn naam prijkt (hetzij als scenarist, hetzij als producent) op de generiek van een zevental andere prima komedies, van 'Talladega Nights' tot 'Superbad'. En voor wie nog aan Apatows kunnen mocht twijfelen: 'Forgetting Sarah Marshall' - na 'Knocked Up', 'Walk Hard' en 'Superbad' de derde Apatow-productie in amper zestien maanden tijd - is alwéér een voltreffer.
Deze keer laat Apatow Jason Segel in het voetlicht treden, één van zijn gabbers uit de in 2000 ter ziele gegane sitcom 'Freaks and Geeks' en met z'n een meter drieënnegentig en loshangende babyvet zowat de onwaarschijnlijkste leading man sinds Steve Carell. Segel is Peter Bretter, een ietwat slome muzikant die in zijn vrije uurtjes aan een Dracula-musical voor poppen werkt - no kidding - en overdag de achtergrondmuziek componeert voor 'Crime Scene: Scene of the Crime', een 'CSI'-achtige misdaadserie waarin de hoofdrol wordt vertolkt door zijn vriendinnetje Sarah (Kristen Bell). Correctie: éx-vriendinnetje Sarah. Op aanraden van zijn beste vriend Brian (Bill Hader uit 'Saturday Night Live') trekt de in liefdesverdriet verzuipende Peter - Apatow zoomt traditiegetrouw graag in op mannen wanneer ze op hun kwetsbaarst zijn - naar een luxueus vakantieoord in Hawaii, maar onze sympathieke pantoffelheld is nog niet eens deftig ingecheckt of hij stoot er op Sarah en haar nieuwe lief, de Engelse rockgod Aldous Snow (geweldige rol van de Britse komiek Russell Brand). Voor Peter de ideale aanleiding om zich nog wat dieper in zelfmedelijden te laten wegzinken: een pijnlijk herkenbare situatie, als u 't ons vraagt.
Apatow schoof de regiestoel weliswaar door naar debutant Nicholas Stoller, maar zijn vingerafdrukken zijn duidelijk zichtbaar: een meelijwekkende hoofdfiguur met wie je niet anders kúnt dan meeleven, genoeg vulgariteiten om een volledig jeugdhuis te laten omvallen van het lachen, een handvol maffe nevenpersonages (u herkent onder meer de Apatow-oudgedienden Jonah Hill, Paul Rudd, en Jack McBrayer als een nerd die de vagina van zijn verloofde omschrijft als 'Christus, maar dan met een kortere baard'), een voorraad bloedmooie chicks (Mila Kunis oe-la-la!), en een arsenaal oneliners om in te lijsten en boven je bed te hangen: 'Als het leven je citroenen geeft, zeg dan fuck you tegen de citroenen, en bol het af,' hoorden we iemand zeggen, waarop we onszelf met de vuist omhoog 'Hell yeah!' hoorden exclameren. Bovendien heeft 'Forgetting Sarah Marshall' - en ook dát is typisch Apatow - een niet onaanzienlijke dosis échte emoties in huis: onder alle uitspattingen en schunnigheden voel je immers aldoor een waarachtig gebroken hart kloppen. Kende u overigens al de naam van de nationale vis van Hawaii? De Humuhumunukunukuapua'a! Aloha!
