'Fourth Corner': Eindelijk een debuut voor Trixie Whitley
Buckley, Wainwright of Whitley: een beroemde vader zegent je met talent, maar zadelt je ook op met een slagschaduw. Met haar debuut ‘Fourth Corner’ eist Trixie Whitley (25) haar eigen vrijstaat op.
Zwaarte maakt plaats voor luchtigheid, de oude ziel wil zich schaamteloos jong voelen. En waarom zou Trixie haar eigenzinnigheid niet van haar twee grootmoeders kunnen hebben? Twee mooie, rebelse vrouwen, die in de jaren vijftig al hun eigen weg gingen, aan deze en gene zijde van de Atlantische Oceaan.
‘Ik ben hypergevoelig, weet ik van mezelf - altijd geweest. Ik voel mijn omgeving heftig aan. Ik ben ook heel intuïtief, ik vertrouw erg in mijn hart, in mijn gut.’ We zijn amper tien minuten ver in ons gesprek in een Gentse brasserie – zondagmiddag en het sneeuwt buiten, ergo: de dagjestoeristen, de lachsalvo’s en de croques vliegen ons rond de oren – en de muzikante met de stem die niemand onberoerd laat, heeft al de essentie van haar bestaan ontbloot.
Amper twintig was ze toen ze in Black Dub speelde, de supergroep van Daniel Lanois met topmuzikanten als Brian Blade en Daryl Johnson. Maar achter haar bij momenten versmachtend mooie debuut ‘Fourth Corner’ schuilt een faliekant afgelopen labelverhaal - gut feeling of niet.
HUMO Je hebt eigenlijk eerst een andere debuutplaat gemaakt met Jacquire King, producer van onder meer Kings of Leon, maar die kun je niet uitbrengen. Ze ligt in een kluis bij Sony.
Trixie Whitley «Een cliché labelverhaal. Ik had getekend bij een subdivisie van Sony, echt een goed team, maar twee jaar later werden die mensen ontslagen. Er kwam een nieuw team en ik kon die plaat niet afwerken, maar toen ben ik - gelukkig - onder de deal uit geraakt. Ze zullen niet goed geweten hebben wat ze met mij moesten aanvangen. Ik ging niet plooien om een popsterretje te worden, hè. Maar zij hebben natuurlijk wel de opnames, die zijn hun eigendom, dus moest ik helemaal opnieuw beginnen.»
HUMO Was je nu tevreden of ontevreden over die plaat?
Whitley «Laten we zeggen dat het een zegen en een last is dat ik ze kwijt ben. Er waren dingen waar ik heel contentmee was, maar andere wou ik opnieuw doen. En er zijn een paar botsingen geweest, ja, ook met Jacquire- het moest allemaal geld opbrengen. We werkten in LA ook met sessiemuzikanten die met Radiohead, de Peppers en Beck in de studio hadden gezeten. Ongelofelijk straffe gasten, maar ik had geen klik met hen. Ik ben nogal koppig (lacht).»
HUMO Wat voor geluid wilden ze je dan aanmeten? Iets americana à la Lucinda Williams? Of iets soft-jazzy à la Norah Jones?
Whitley «Meer zo’n soulcliché, omdat mijn stem nu eenmaal goed bij dat soort muziek past. Maar mij interesseerde het niet om te klinken zoals Amy Winehouse of Adele of The Black Keys. Ik dacht alleen maar: 'Ik wil als mezelf klinken.' Ik wil net genres doorbreken en een sound creëren die echt van mij is.»
HUMO Hoe begin je vol goeie moed aan een compleet nieuwe plaat, als je er al één hebt gemaakt?
Whitley «Het was erg belangrijk dat ik me safekon voelen. Ik heb de plaat kunnen maken met mijn goeie vriend Thomas Bartlett als producer (van onder meer Antony and the Johnsons, Grizzly Bear en The National, red.), en zijn vrienden: de engineer Pat Dillett (David Byrne, St. Vincent, red.) en Rob Moose, die de strijkersarrangementen voor z’n rekening heeft genomen. Ik wandelde mijn appartement uit, ik ging met de subway naar de studio en daar zaten mijn vrienden: super!»
Op 29 januari week zit 'Fourth Corner' bij Humo: u kunt het debuut van een van de meest belovende talenten van eigen bodem in handen krijgen, nog voor het in de winkelrekken ligt, en dat voor maar 6,90 euro extra.
Klik hier voor meer informatie »
Benieuwd wat The New York Times van 'Fourth Corner' vindt?
