Foxygen: 'Jacques Brel is heel belangrijk geweest voor ons'

Als er nog één rockmuzikant in onze buurt dat Los Angeles-accent bovenhaalt waarmee de Zappa’s dertig jaar geleden al de draak staken in ‘Valley Girl’! En dan – aaargh! – die bijpassende, gespeeld stonede en verwarde eigenwaan! Voor de heren van Foxygen moesten we wel een uitzondering maken: ze zijn nu eenmaal geboren en getogen in de suburbs van LA.

Jonathan Rado en Sam France hebben al die maniertjes, inclusief dat accent én die suffige blik, met de paplepel binnengekregen in repetitiekoten en garages in de Valley en in rockclubs op de Strip. Net zoals hun platen een potpourri zijn van ongeveer alles wat het tweetal al op jonge leeftijd verorberde in Amoeba Records, die delirisch grote platenwinkel in Hollywood. Na ‘We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic’ van begin 2013 – kreeg van Onze Man drieënhalve ster, hij hoorde er flarden Beatles, Kinks, Stones, Dylan en Doors in – presenteert Foxygen nu de dubbelelpee ‘... And Star Power’. Drie groepen en artiesten waarvan deze keer zware echo’s worden opgevangen: Suicide, Lou Reed en Todd Rundgren.

HUMO Klopt het dat jullie de plaat eerst wilden opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis?

Jonathan Rado «Dat was mijn eerste idee. Ik had ergens gelezen dat Henry Rollins naar de gevangenis was geweest om muziek van Charles Manson op te nemen (in de jaren 80 producete Rollins een plaat van Manson, bedoeld voor platenlabel SST, maar ze werd nooit uitgebracht, red.).»

Sam France «Eerst was het concept dat ik gek was geworden en in een psychiatrisch ziekenhuis was opgenomen. Jonathan kwam daar zogezegd met mij opnemen. Maar toen begonnen er iets te veel verhalen de ronde te doen dat ik écht gek was geworden, en een drugsverslaafde was. Het verhaal is nu: Star Power is een punkgroep die halverwege de plaat inbreekt en de boel overneemt.»

Rado «Alles is gewoon opgenomen in LA, een paar vocals in Chateau Marmont, in een kamer op de hoogste verdieping. En één song in het Beverly Hills Hotel. We kunnen nu wel een concept zitten te verzinnen, maar de waarheid is dat we onze garage beu waren. Vijf maanden hadden we daar gezeten. En het ging niet meer.

»Verder is Star Power ook een radiostation, bestuurd door een buitenaardse kracht.»

HUMO Wat hebben jullie met buitenaardse wezens? Ooit ontvoerd?

Rado «Ik heb lange tijd een terugkerende droom gehad, waarin ik achternagezeten werd door drie aliens. Ze achtervolgden me door een wolkenkrabber, in een Volkswagen Kever. Mijn droom eindigde er altijd mee dat ik uit het raam moest springen, en toen werd ik wakker.»

France «En op een dag zagen we die Lisa Frank-sticker. Ken je Lisa Frank? Dat Amerikaanse merk van die kleurrijke stickertjes? Regenbogen en figuurtjes, dingen die meisjes graag op hun schoolschriften plakken. Een vriend van ons toonde ons de schermachtergrond van zijn gsm, en dat was een Lisa Frank-sticker van drie aliens in een gele Volkswagen Kever.»

Rado «Sindsdien heb ik die nachtmerrie nooit meer. Sindsdien weet ik ook: toeval bestaat niet.»

HUMO Van wie is de vrouwenstem die de amusante garagerocker ‘Starp Power II: Star Power Nite’ het nodige meezinggehalte geeft?

Rado «Dat zijn de meisjes van Bleached, vriendinnen en buren van ons. We wilden eigenlijk Stevie Nicks, maar die was onbereikbaar. Jessica en Jennifer waren de tweede beste keuze.

»Met deze plaat heb ik ontdekt dat het amusant is om te schrijven in de easy listening-stijl van de seventies. Er zit veel Fleetwood Mac in, en The Eagles: we hebben vaak naar hun ‘The Long Run’ geluisterd.»

HUMO En naar Todd Rundgren, overduidelijk.

Rado «Ja, ‘Something/Anything?’ was wellicht dé inspiratie voor deze plaat. We hebben dit jaar ook ons uiterste best gedaan om te spelen op ToddStock, het festival van Todd Rundgren: mailen, bellen naar zijn management... Maar dat is mislukt. Het idee achter ToddStock is namelijk heel simpel: alleen Todd Rundgren mag er spelen.»

HUMO Heb je ooit een plaat gekocht op basis van de hoes?

Rado «Ja. ‘Nuggets’ (‘Nuggets: Original Artyfacts from the First Psychedelic Era, 1965–1968’, een compilatie met Amerikaanse garagerock uit de sixties, uitgebracht in 1972, red.). Ik was dertien toen ik ze kocht, het is misschien wel mijn belangrijkste aankoop ooit. Todd Rundgren staat er trouwens ook op, met één van zijn eerste groepjes, Nazz (met de song ‘Open My Eyes’, red.). Het was de cover, met die rare kleuren en letters, die me aantrok op de schappen in Amoeba. De eerste keer dat ik die winkel binnenstapte, was op mijn negende, mijn babysit had me meegenomen. Al snel deed ik niets liever dan met mijn babysit door Amoeba wandelen, ik hou al van jongs af van vinyl.»

France «Ik koop nog steeds platen puur op zicht. Laatst nog ‘Jacques Brel Is Alive and Well and Living in Paris’, een musicalplaat met allemaal Engelse vertalingen van Brel. Van wie we allebei trouwens een grote fan zijn.»

Rado «Brel heeft een bijzondere betekenis voor me: mijn vriendin heet Jacky (een liedje van Brel, red.).»

HUMO Wat is de vreemdste plek waar je al eens een song van Foxygen hebt gehoord?

Rado «Mijn vriendin, Jacky dus, heeft onze song ‘San Francisco’ eens gehoord in de yogales. En het heeft haar helemaal uit haar concentratie gehaald. Zelf heb ik in de yogales al de vreemdste muziek gehoord. Laatst nog het thema van ‘The Lego Movie’, in een akoestische versie (lacht). En meteen daarna een akoestische versie van ‘Seven Nation Army’. Terrible.»

HUMO Jonathan, jij bracht vorig jaar een soloplaat uit: ‘Law and Order’. Je zou ook al een nieuwe soloplaat klaar hebben?

Rado «Nee, behalve de nieuwe van Foxygen heb ik de afgelopen maanden ook een plaat voor een andere groep geproducet: het duo Dub Thompson. ‘9 Songs’ heet hun plaat, ze is uit op Dead Oceans. Ik wil me weer volop concentreren op Foxygen. Onze vorige plaat was bedoeld voor de radio, maar dat is mislukt. Met deze doen we alsnog een poging, die gedoemd is om te mislukken.»

HUMO Klopt het dat jullie in het begin The Boscos heetten, naar jullie hond?

Rado «Mijn hond. We waren toen veertien, vijftien. Onze vriendschap is ontstaan door een gedeelde liefde voor Beck, The Flaming Lips en The Brian Jonestown Massacre. Toen onze zanger ervandoor ging, werden we The Fionas, en dat werd uiteindelijk Foxygen. Een term die we verzonnen nadat een vriendin van me over een gast had gezegd: ‘He’s so foxy, he’s my oxygen.’»

France «Veel van onze vroege dingen staan online, verrassend genoeg hebben fans dat gevonden. Als ik nu naar onze allereerste plaat als Foxygen luister, ‘Electric Sun Machine’: die vroege songs klinken als nummers die op onze nieuwe plaat hadden kunnen staan. Garagetrashrock over aliens: écht veel evolutie zit er niet in onze thematiek (lacht).»

HUMO Jullie muziek zit vol knipogen en humor: snap je dat veel artiesten drijven op melancholie?

Rado «Natuurlijk. Ik luister vaak naar ‘Oar’ van Skip Spence.»

HUMO Skip Spence van Moby Grape en daarvoor drummer bij The Jefferson Airplane, één van de wildste muzikanten van de sixties. ‘Loonier than a fruit cake’: zo omschreef Seasick Steve hem ooit voor mijn microfoon.

Rado «Zijn soloplaat ‘Oar’ is pure getormenteerdheid, really fucked up, maar voor mij vooral pure schoonheid en ontroering. Alleen zit het niet in me om zelf zulke muziek te maken. We amuseren ons nu eenmaal: in de studio en op het podium.»

France «En het meeste van alles doen we onnozel. Ik heb al eens mijn been gebroken op het podium. In Minnesota, was dat: ik was op een speaker gesprongen, die viel om, en ik brak mijn been. Ik heb ook eens een beentje in mijn hand gebroken, door te dansen. It was fucked. We moesten alles stilleggen.»

Rado «Er zijn stukken op de plaat die grappig zijn, die nonsens in een song als ‘Freedom II’ bijvoorbeeld. Maar we overdrijven niet, hè. Ik heb nooit gehouden van een groep als Ween: de grappen waren erom gedaan. We schrijven ook geen songs over konten meer, dat deden we in het begin wél. Dus: toch evolutie (lacht).»