Frank Black - Fast Man Raider Man
Spooner Oldham, Steve Cropper, Jim Keltner, Al Kooper, Buddy Miller, Levon Helm van The Band: wij kennen muzikanten die een long zouden geven om met zo'n indrukwekkende cast te mógen werken. En niemand die het zou wagen zónder straffe songs in de studio op te dagen waar deze heren staan te popelen om hun instrumenten te beroeren. Niemand behalve Frank Black, die een jaartje na zijn Nashville-cd 'Honeycomb' opnieuw naar the deep South is getrokken (en later ook naar Los Angeles) om 'Fast Man Raider Man' in te blikken, een dubbel-cd met ruim anderhalf uur muziek.
Wordt er met al dat schoon volk (plus nog 25 andere muzikanten) dan tenminste goed gemusiceerd? Ja, en neen. Natuurlijk weten deze dames en heren hoe ze het beste uit hun instrumenten moeten halen, alleen missen ze een leidende hand, zodat het resultaat vaak klinkt als een potje jammen rond het kampvuur. Gezellig? Zeer. Noodzakelijk: nope. Wat ook niet helpt: Black zingt soms alsof hij een hele strip valium geslikt heeft ('Fitzgerald', 'The Real El Rey').
undefined
Maar u wilt natuurlijk weten waaraan wij ons precies geërgerd hebben. Hebt u even? Een afleggertje van Bruce Springsteen ('Johnny Barleycorn'; 'Give him a cheer', beveelt Black, 'Hey' roepen de verzamelde muzikanten - lachen!). Country zoals je die in Nashville in elke karaokebar kan horen ('Don't Cry That Way'). Soul uit de ramsj ('Sad Old World', 'My Terrible Ways'). Afgebleekte honkytonk (de traditional 'Fare Thee Well'). Ontnuchterend dronkemansgelal ('I'm Not Dead (I'm in Pittsburgh)'). Slaapverwekkende gitaarsolo's ('Highway to Lowdown', 'Where the Wind Is Going'). En dan zwijgen we nog over de lamentabele cover van 'Dirty Old Town'. Nee echt, we zwijgen erover.
'Fast Man Raider Man' ligt voor de prijs van een enkele cd in de winkel, maar zelfs dat is te veel voor een plaat die amper genoeg fatsoenlijke songs bevat om een albumette mee te vullen: alleen tijdens het schrijnende 'In the Time of My Ruin', 'You Can't Crucify Yourself' (drijvend op een sensuele Fender Rhodes), 'Seven Days' (country met broeierige blazers) en het jazzy 'If Your Poison Gets You' drukten wij niet op de skiptoets. We branden een vette kaars dat Frank Black zijn briljante ideeën heeft opgespaard voor de nieuwe Pixies-cd, maar we durven eraan te twijfelen. Prove us wrong, Frank! Please!
