Frank Ocean - Channel Orange
Echt: merci, Frank Ocean! Níét omdat je gisteren je officiële debuutplaat een week voor de aangekondigde releasedatum op iTunes zwierde, waardoor we vandaag tegen een onmogelijke deadline zitten aan te gapen. Wél omdat we na één luisterbeurt al wisten dat 'Channel Orange' de beste r&b/neosoulplaat van het jaar is. Een plaat die al onze verwachtingen overtreft - zelfs na de geweldige mixtape ‘Nostalgia, Ultra’ van vorig jaar.
Ocean is something else. Hij is lid van de notoir homofobe hiphopcrew Odd Future, maar postte twee weken geleden wél out of the blue het relaas van een vijf jaar oude crush op een man. Hij leverde songs en hooks voor Beyoncé, Kanye West & Jay-Z én Justin Bieber. Vierentwintig is hij nog maar, en nu al filtert hij een hoogsteigen variant van urban pop uit de rijke erfenis van Stevie Wonder, D’Angelo, Prince (de future funk van ‘Monks’), Motown en bass music. Aan samples doet hij nauwelijks: hij citeert hoogstens een refrein van Mary J. Blige, of laat Andre 3000 en Earl Sweatshirt een paar versregels rappen, maar enkel als ze de song nog net iets beter maken.
Het resultaat is Neptunes-jazzfunk vol zonnevlekjes (‘Sweet Life’), of anders iets als ‘Pilot Jones', understated r&b die aan vingergeknip en een wolk muzikale smog ruim genoeg heeft om uit te blinken. Single ‘Pyramids’ blijkt een heuse r&b-suite van tien minuten, waarin een blown-out hiphopgroove naadloos overgaat in catchy eurodisco, om uiteindelijk uit te doven met desolaat jankende 'Miami Vice'-gitaren. Elders proeven we de sfeer van Los Angeles in de jaren tachtig: in ‘Super Rich Kids’ nippen verveelde jongelui van ‘bottles of this wine we can’t pronounce’, in 'Crack Rock' raken ze aan de drugs; ze lijken recht uit een boek van Bret Easton Ellis te stappen.
Alle personages op ‘Channel Orange’ hebben tijdens hun zoektocht naar ‘real love’ onherstelbare averij aan hun hart opgelopen. In het magistrale ‘Bad Religion’ vraagt iemand aan een taxichauffeur om zijn ‘shrink for an hour’ te zijn, en en passant zijn demonen eraf te rijden. Wij mogen meeluisteren en de blinde vlekken invullen: Franks teksten geven nét genoeg prijs om je verbeelding te prikkelen. De nuances die niet in woorden te vatten zijn, vangt hij in zijn zangpartijen: schijnbaar moeiteloos switcht hij tussen grofkorrelige half-raps en een heerlijk wendbaar falset, dat troost biedt én mee afziet. En luister eens hoe hij in ‘Thinkin Bout You’ zingt: ‘Cause I been thinking ‘bout forever’. Dáárvoor luisteren wij dus naar popmuziek.
Zelf vindt Ocean het allemaal niet zo’n big deal. Zijn naam staat niet eens op de hoes. ‘A lot of ‘Channel Orange’ is convertible music,’ vindt hij. Niks grote gebaren, geen gewichtige statements, zero poeha. Gewoon liedjes voor ritjes in een auto met een open dak. En daarna – zoals in ‘End’ te horen is – radio uitzetten, uitstappen, je huis binnengaan. En dan: stilte, tot je weer op 'play' drukt. Wat wij intussen al zesendertig uur lang onafgebroken doen.
Frank Ocean speelt op donderdag 16 augustus in de Marquee op Pukkelpop.
