Freddy De Vadder: de smeerpijp in Bart Vanneste
Ik ken maar één mens die sperma ‘dikke pis’ noemt: Freddy De Vadder. Misschien ben ik toch nog goed terechtgekomen.
Freddy De Vadder, een telg uit het subproletariaat van het West-Vlaamse grensstadje Menen, was in de tweede helft van de jaren negentig niet meer dan een stem in het radioprogramma ‘Studio Kafka’ op Studio Brussel. Toen hij een uiterlijk kreeg – een knevel, een zo goed als leren jekker, merkloze jeans en Texaanse laarzen – won hij in 2001 Humo’s Comedy Cup, en sindsdien ging het in stijgende lijn met hem.
In ‘Freddy gaat naar de bakker’, zijn vorige onemanshow, bleek de koning van de zelfredzaamheid ineens in goeden doen. Ondertussen staat Freddy De Vadder voor een nieuw avondvullend programma, dat ietwat verontrustend ‘Freddy twijfelt’ heet.
Om te weten waarover Freddy zoal in dubio staat, maak ik in Gent, in een buurt waar het goed schotelantennes tellen is, mijn opwachting bij Bart Vanneste (44), het besturingsmechanisme van Freddy De Vadder, en misschien zelfs Freddy in het net. Hij woont mooi en ruim in een huis waar ooit het Britse consulaat in was gevestigd, en in nog spannender tijden hielden de nazi’s er kantoor. Wat wil je nog meer op een maandagochtend in februari?
HUMO Freddy De Vadder twijfelt in het openbaar: wat zullen we nu krijgen?
Bart Vanneste «Een nieuw programma van Freddy is altijd de neerslag van wat ik de afgelopen twee jaar over hem en ook over mezelf heb zitten denken. En dat was dit keer: is wat ik doe wel voldoende in deze tijd? IJver ik wel genoeg voor een betere wereld? Moet ik nog wel cabaretprogramma’s maken? Kan ik niet beter proberen president van Europa te worden of iets van die strekking? Ik merk dat we met een geweldig collectief schaamtegevoel kampen, en ondertussen ben ik een komiek die mensen entertaint in de gedaante van een zekere Freddy De Vadder. Ik moet toegeven dat ik bijna nooit meer naar het journaal kijk, en ik ben niet de enige in mijn kennissenkring. We kunnen geen lijden meer zien, maar aan de andere kant cultiveren we het lijden door bijvoorbeeld als bezeten aan sport te doen. Mensen die al drie marathons hebben uitgelopen, zijn niet tevreden – nooit genoeg! – want als je het tegenwoordig geen vijf marathons na elkaar hebt volgehouden, door de Sahara dan nog wel, dan stel je niet veel voor. Maar goed: Freddy slaat een nieuwe toon aan: die van de twijfel. Ook omdat zijn manager iets over Bob Dylan laat vallen, waardoor Freddy ineens denkt: ‘Waarom zou ik godverdomme slechter zijn dan die Bob Dylan?’ Ik verkracht graag mijn helden in mijn werk, zodat ik bij monde van Freddy voortdurend op Dylan aan het afgeven ben. Dylan is ook een mooi voorbeeld van ‘nooit genoeg’. Hij weet werkelijk van geen ophouden, waaruit volgens mij vooral zijn gigantische egocentrisme blijkt. Maar laat dat egocentrisme nu juist zijn sterkte zijn, zijn mysterie, vooral in combinatie met zijn kritiek op de buitenwereld. Hij heeft altijd wel iets te vertellen over mens en maatschappij, maar als je zijn teksten goed tot je laat doordringen, merk je ook dat ze vaak vol rancune zitten, en dat hij niet zelden uit is op persoonlijke afrekeningen.
»Doordat Freddy aan zichzelf begint te twijfelen, begint hij zich als tegenreactie met Bob Dylan te meten, en ook met Hugo Claus, en nog enkele andere groten der aarde: Nelson Mandela om maar iemand te noemen.»
Bekijk een fragment uit 'Freddy gaat naar de bakker':
