Frederik Croene - Cul-de-Sac
Postklassieke pianisten? Zijn dat niet die gasten die hun instrument laten klinken als klaterende beekjes of traag meanderende rivieren? Of zelfs maar ruisende reflecties in stilstaand water, zoals op de (erg mooie) recente ep van Nils Frahm? Frederik Croene duikt echter bommetjesgewijs in de postklassieke poel. Met dezelfde middelen (een piano, twee handen en zero studiotrucs) en dezelfde taal (veel repetitie, sfeer en stiltes) als de lieden die Spotify-playlist ‘Peaceful Piano’ bevolken, doet hij zijn tracks schuimen, opspatten en kolken. Er sluipt dissonantie binnen in achteloos elegante melodieën (check ‘2’) en vingervlug ongeduld. Croene flirt met fysiek (piano)geweld (‘3’) terwijl hij ons meesleurt in een verbeten zoektocht naar de limieten van het genre. Nergens verzuipt hij in oeverloos gepiel. Zelden klonk postklassiek spannender dan op ‘Cul-de-Sac’.
