Frenzy

Fijn vertier voor als u zo rond middernacht nog alleen thuis zou zijn: laat de rolluiken neer, doof de lichten, stem af op Nederland 2, en zet u schrap voor 'Frenzy', een excellente Hitchcock uit 1972 over een seriemoordenaar die Londen onveilig maakt door zijn slachtoffers met een das te wurgen.

Opvallend: in 'Frenzy' ging de master of suspense - voor zijn doen en voor die tijd toch - behoorlijk ver met het tonen van bloot en geweld, en overgoot alles met een saus van inktzwarte humor. De Engelse censor kon het maar matig appreciëren: 't was Hitchcocks eerste film die een X-certificaat kreeg, en bovendien kreeg hij op zijn oude dag zowaar nog enkele cuts opgelegd, wat hem in zijn lange carrière nog maar één keer eerder overkomen was.

Alfred Hitchcock «Ach, daar weiger ik me druk over te maken. Die andere film waar ze de schaar in hebben gezet, was 'Psycho': dat werd eerst een sensationele hit en vervolgens een klassieker in zijn genre. Ze wilden er ook maar enkele frames uit, in één scène dan nog: een wurgscène die je als 'nogal uitgesponnen' zou kunnen omschrijven.

»In dit soort gevallen is het altijd een kwestie van maat houden en de dingen smaakvol in beeld brengen. Intussen zit ik al lang genoeg in het vak om te weten wat kan en niet kan. 'Psycho' heb ik bijvoorbeeld in zwart-wit gedraaid, net om te vermijden dat ik al dat rode bloed moest tonen.»

- 'Frenzy' was uw eerste Europese film na vele jaren in Amerika. Ziet u zelf een verschil tussen uw werk in Hollywood en dat in Engeland?

Hitchcock «Als ik ergens een studio binnenstap en de zware deuren achter mij dichttrek, is er totaal geen verschil. Of ze nu in Europa of in Amerika ligt: een zoutmijn blijft een zoutmijn, m'n beste.»

- Ondanks het gruwelijke verhaal heeft 'Frenzy' een heel lichte toets.

Hitchcock «Kijk, bij andere regisseurs wordt een moord bijna altijd voorgesteld alsof er een grote, donkere, dreigende wolk over hangt, terwijl dat volgens mij in het echt helemaal zo niet gaat. Integendeel: voor zover ik het kan inschatten gaat iedereen behoorlijk vrolijk en luchtig met het onderwerp om. En de eerste die vergeten wordt, is steevast het slachtoffer, niet de moordenaar. In 'Frenzy' heb ik die dan ook als een aardige kerel voorgesteld.»

- De humor wel tot gevolg dat in de zalen lachsalvo's te horen waren tijdens wat in wezen toch bijzonder macabere scènes zijn.

Hitchcock «O, maar dat vind ik normaal: op begrafenissen wordt toch ook altijd flink wat afgelachen? Kom je naar de mijne? Het wordt dolle pret!»