'Frozen II' is een prachtige film over zelfaanvaarding geworden

Om te bevriezen van ontroering.

undefined

U had uw dienaar moeten zien zitten, daar in die bioscoopzaal waar Disney ‘Frozen II’ aan het Belgische filmjournaille liet zien: de netvliezen van de eerste tot de laatste minuut klevend op het doek, meeneuriënd met de prachtige liedjes, ’m knijpend voor de enge aardreuzen, hardop lachend met die sneeuwpop die zich aan een hilarische re-enactment van de vorige film waagt (‘IJspaleis voor één!’), en uiteindelijk ook onbeschaamd snotterend (twéé keer zelfs). En voilà, daarmee is eigenlijk alles gezegd over het buitengewoon fraai vormgegeven ‘Frozen II’: als zelfs een viriele manskerel zoals uw dienaar zich met hart en ziel laat meeslepen door een eland die Sven heet, dan wéét je dat je met een geweldige sequel te maken hebt!

Alle Vaiana’s ten spijt, mag het uit 2013 daterende ‘Frozen’ de tot nu toe laatste grote Disneyklassieker worden genoemd: die film telde schitterende songs, onvergetelijke sidekicks én een prinses die zó in de knoop lag met zichzelf dat ze (voel de freudiaanse betekenislaag!) haar hele koninkrijk in ijskoud vriesweer dompelde. In het begin van ‘Frozen II’ beheerst Elsa haar krachten iets beter, al schieten er op onbewaakte momenten nog steeds ijspegels uit haar vingertoppen tevoorschijn. Toch voelt Elsa zich niet helemaal in haar sas: het is alsof ze zich niet verbonden voelt met de rest van de mensheid en zich niet op de plek bevindt waar ze hoort te zijn.

Iets roept haar, en zo vormt Elsa ook in de sequel nog steeds het epicentrum van weltschmerz: iedereen die weet hoe het is om in je binnenste een storm te voelen woeden, zal zich met haar kunnen identificeren. Daarnaast laten Anna en Elsa in ‘Frozen II’ hun geluk nog steeds niet afhangen van andere mannen, waardoor ze opnieuw uitstekende rolmodellen vormen voor uw dochters. Toegegeven, tijdens ‘Frozen II’ was er één moment waarop wij dachten: hm, moet die overdaad aan songs misschien de teleurstellende dunnigheid van het verhaaltje verhullen? Maar uitgerekend op dát moment werd de plot donkerder, droefgeestiger en dus sterker. En dat laatste heeft alles te maken met – verkillende spoilers op komst! – het leidmotief van de bevroren momentopnames.

In de eerste ‘Frozen’ vluchtte Elsa het lege verlaten land in, waar ze, in de beste scène uit de hele film, haar eigen ijspaleis bouwde onder het zingen van een machtige song waarvan we de titel nu even kwijt zijn (iets met ‘los’). In de sequel zit een soortgelijk hoogtepunt. Zoals Superman zich af en toe in het Noordpoolgebied terugtrekt, zo vindt ook Elsa in ‘Frozen II’ haar eigen fortress of solitude, een toevluchtsoord waar ze de rest van de wereld kan buitensluiten en waar ze kan wegzinken in een zee van bevroren herinneringen; een oord waar ze niet langer hoeft weg te vluchten van haar weltschmerz, maar zich eraan kan overgeven. En zo groeit ‘Frozen II’ uit tot een prachtige film over zelfaanvaarding – en pas op, of we halen nog meer kleffe zinnen uit ons ‘Frozen’-rugzakje! Laat het los? Neen. Omhéls het.