frYars - Dark Young Hearts

Drie jaar al zoemt frYars (echte naam: Ben Garrett) door het Londense geruchtencircuit. De eerste songs die hij in 2006, amper zeventien, op zijn MySpace postte, werden gretig opgepikt; een jaar later werd zijn ep'tje 'The Ides' bedolven onder de lof.

Opvolger 'The Perfidy' veroorzaakte minder deining, maar net toen de hype overgewaaid leek, strikte hij Dave Gahan van Depeche Mode als backingzanger voor 'Visitors' en hupsakee: met zijn vaak uitgestelde debuut 'Dark Young Hearts' katapulteert frYars (de hoofdletter Y is een eerbetoon aan kanYeWest) zich in één klap opnieuw in het middelpunt van de belangstelling.

Dave Gahan zou, zo wil datzelfde geruchtencircuit, zelf zijn diensten aangeboden hebben. We zijn geneigd dat te geloven, want Ben Garrett heeft een uiterst wendbare stem: we zouden zweren dat er op 'Dark Young Hearts' minstens vier zangers/-essen te horen zijn, en een betere Kate Bush-imitatie dan in 'Benedict Arnold' hebben wij zelden gehoord (sorry, Frank Focketyn!).

Garrett zingt over moord, overspel, uitgebluste relaties, hoog opfikkende jaloezie, postorderbruiden en het einde van de wereld, en toch valt er op 'Dark Young Hearts' amper een depri song te bekennen. De nummers heupwiegen op jachtige synthriedels ('Olive Eyes', 'Happy') of zijn bezield door de betere eighties-elektropop, van Depeche Mode via New Order ('Lakehouse') tot Soft Cell ('The Ides'). 'Jerusalem' is ondanks de elektronische aankleding hoorbaar beïnvloed door Pavement.

Aan het eind hangt Garrett nog snel een lange zwarte jas over zijn schouders voor 'Morning', maar hét buitenbeentje is 'A Last Resort': naar de Moldy Peaches geurende antifolk met gedurende een halve song zowaar een gitaar in hoofdrol. Jazeker is 'Dark Young Hearts' is een patchwork van invloeden, maar what the heck: van het dozijn songs op de plaat zijn er twaalf onweerstaanbaar.